ENCYKLOPEDIA KRÓLESTWA MEZZARII
Encyklopedia Królestwa Mezzarii
Moderator: Rodr
Re: Encyklopedia Królestwa Mezzarii
HISTORIA
W czasach Starej Ery cały znany świat władany był przez wielkie mocarstwo znane dzisiaj jako Stare Imperium. Jego rządy przyniosły ludom Starego Świata okres długiego pokoju i wzrostu dobrobytu, którego konsekwencją było to, że w wielu prowincjach zaczęła rosnąć liczba zamieszkującej je ludności. Ilość ziemi i zasobów była jednak ograniczona przez co nie starczyło ich dla wszystkich. Z czasem więc młodzi ludzie poczęli konkurować między sobą o dostęp do nich, jak i szukać nowych możliwości, zarówno dla siebie, jak i dla swoich rodzin. Jedno z rozwiązań tego problemu nadeszło gdy na początku ostatniej dekady Starej Ery Ostatni Imperator ogłosić miał nadejście katastrofy, która miałaby pochłonąć Stary Świat i wezwał swych poddanych do szukania ratunku na ziemiach leżących na południu za Wrzącym Morzem. Choć niewielu uwierzyło w słowa zasiadającego na imperialnym tronie chłopca o nadciągającej zagładzie, to byli tacy u których informacja o możliwości istnienia daleko na południu innego lądu wzbudziła wielkie zainteresowanie widząc w tym okazję na poprawę swego bytu. Ci bardziej zamożni z nich zaczęli więc na własną rękę organizować wyprawy za Wrzące Morze, podczas gdy biedniejsi łączyli się w grupy i wspólnymi siłami zbierali środki potrzebne do tego. Większość z nich skończyła pochłonięta przez morskie fale i wiry lub pożarta przez zamieszkujące wody Wrzącego Morza potwory, ale tym którym udało się przetrwać dane było dotrzeć do brzegów wyspy Cornsuli, aby tam zostać ojcami i matkami narodu znanego dziś jako Mezzaryjczycy. Później dołączyć do nich miały kolejne fale przybyszy ze Starego Świata, aż po dziesięciu latach od Snu Imperatora przybyła ostatnia fala, której przedstawiciele przynieśli szokującą wieść o tym, że zapowiedziana przez Aszgar-Widjego katastrofa, w którą mało kto wierzył jednak nadeszła. Od tego wydarzenia Mezzaryjczycy datować mają koniec Starej Ery i początek Nowej.
Początki pobytu przodków Mezzaryjczyków w Nowym Świecie to czas zakładania pierwszych osad i eksplorowania puszczy oraz równin wschodniej Cornsuli, a w miarę kolejnych postępów również wchodzenia w kontakty z tubylczymi ludami Derian i Marenów. Początkowo z ludami tymi chętnie wymieniano się wszelkimi dobrami, wiedzą i kulturą, ale w końcu pojawiły się konflikty o ziemię, którą tubylcy uważali za swoją własność. Wygnańcy byli jednak w porównaniu z nimi o wiele liczniejsi i dysponowali uzbrojeniem lepszej jakości więc rok po roku miejscowi tracili kolejne terytoria, aż nieubłaganie zostali całkowicie podbici. Niektóre z osad założonych przez Wygnańców na tych zdobytych terenach w ciągu następnych dziesiątków lat urosły do wielkich rozmiarów i zaczęły dominować nad mniejszymi ośrodkami dając początek w historii Mezzarii epoce miast-państw.
Obraz "Bitwa pod Tarli" autorstwa malarza Francesco Vespucciego
Konflikty i rywalizacja pomiędzy tymi miastami-państwami były mezzaryjską codziennością przez wiele stuleci. W jej wyniku powszechnym widokiem na polach bitew Mezzarii stały się oddziały najemnych wojsk dowodzone przez kondotierów. Niektóre z tych kompanii udawały się nawet na zachód przekraczając Wzgórza Ekwilibryjskie i najmując się na służbę możnych z Nep-Hortus czy nawet I Republiki Jeźierskiej. Najsłynniejszym jednak z tychże kondotierów miał stać się Cesare di Ambrosia nazywany Wilkiem z Ambrozji, który stał na czele kompanii znanej jako Błękitna Chorągiew. W roku 691 Nowej Ery (701 od Snu Imperatora) zajął on Ambrozję, miejsce swojego pochodzenia i największe z miast-państw Mezzarii, gdy okazało się, że rządzący nią książę Giovanni III „Gruby” z rodu Contaggio nie był w stanie zapłacić ustalonej w kontrakcie kwoty. Giovanni z rozkazu Cesare został ścięty, a familia Contaggiów wygnana z miasta podczas gdy jej majątek został przejęty i podzielony pomiędzy najemników Błękitnej Chorągwi. Cesare koronować się miał potem na następnego księcia Ambrozji dając początek rodowi Lupo. Bycie zwykłym księciem nie zadowalało jednak chorobliwie ambitnego Cesare, który pragnął zostać zapamiętany przez potomnych jako ktoś znacznie bardziej większy. Przez dwadzieścia lat toczył więc nieustanne wojny z innymi państwami Mezzarii, których okres został nazwany przez kronikarzy Krwawymi Latami. Ostatecznie w 711 NE (721 od Snu Imperatora) w bitwie pod Tarli pokonał wojska zawiązanej przeciwko niemu koalicji trzech miast, po której zmuszone były one uznać zwierzchnictwo Cesare nad nimi. W następnym roku w Ambrozji Cesare ogłosił utworzenie królestwa Mezzarii z nim jako pierwszym królem. Wielu myślało, że teraz w końcu po latach wojen nastanie długo wyczekiwany czas pokoju.
Cesare był jednak człowiekiem wojny i nie potrafił długo wysiedzieć w pałacach pośród możnych dworzan, preferując zamiast tego towarzystwo swych żołnierzy i oficerów oraz dźwięki pola bitwy. Po zaledwie więc dwóch latach skierował swój wzrok ku położonym za Wzgórzami Ekwilibryjskimi ziemiom znajdującym się pod władztwem Cogitariuszy z Nep-Hortus. Zajęte wojną z I Republiką Jeźierską wojska Cogitariuszy nie były w stanie stawić wielkiego oporu mezzaryjskiej armii, która z łatwością zajęła część ziem należących do Nep-Hortus położonych nad Parvus Mare. Bunty, które zaczęły jednak wybuchać w Mezzarii nie pozwoliły Cesare na kontynuowanie kampanii i zmusiły do zawarcia pokoju, w którym Cogitariusze zrzekli się praw do mezzaryjskich zdobyczy. Cesare czym prędzej ruszył w drogę powrotną na wschód, ale niedługo po ponownym przekroczeniu Wzgórz Ekwilibryjskich zostać miał skrytobójco zamordowany, najpewniej na zlecenie zbuntowanych możnych. Był to rok 716 NE (726 od Snu Imperatora).
Schedę po Cesare przejąć miał jego syn Leonardo. który jednak nie był tak genialnym wodzem jak jego ojciec. Zamiast tego obrał drogę ustępstw i obietnic za sprawą, której zdołał sprawić, że część buntowników złożyła broń, a ci których nie dał rady przekonać nie stanowili już takiego zagrożenia i można było ich łatwiej spacyfikować, choć nadal zajęło to całe trzy lata. Po stłumieniu rewolty Leonardo resztę swych rządów poświecił na budowę pokoju i jedności w podzielonej i trapionej wojną przez wieki Mezzarii. Ustanowiono więc nowy podział administracyjny, dokonano unifikacji prawa, a także utworzono sieć dróg oplatającą całe państwo. W obiegu pojawić się miała jedna moneta, dukat mezzaryjski. Stolica królestwa Ambrozja stała się zaś miejscem założenia uniwersytetu, Akademii Ambrozjańskiej. Doszło również do zawarcia sojuszu między Koroną a Kongregacją Trynitariańską w ramach, którego Leonardo wziął Kongregację pod królewską ochronę oraz obdarował ją nadaniami ziemskimi i przywilejami m.in. prawem do własnego sądownictwa, podczas gdy Kongregacja poczęła głosić iż władcy z rodu Lupo są pomazańcami bożymi wybranymi przez Trójcę do rządzenia Mezzarią w jej imieniu. Król Leonardo zszedł z tego świata w wieku siedemdziesięciu siedmiu lat w roku 769 NE (779 od Snu Imperatora) i do dziś wspominany jest jako największy władca jakiego nosiła mezzaryjska ziemia nadając mu zasłużony przydomek Wielki. Królewski tron przekazał swojemu najstarszemu synowi Cesare II Staremu, któremu jednak nie dane było rządzić długo, gdyż zaledwie po roku od założenia korony zmarł z powodu choroby w wieku pięćdziesięciu dwóch lat. Po nim koronę przejąć miał zaś jego syn Niccolo. Człowiek ten nie zapisał się niestety zbyt pozytywnymi głoskami w kronikach. Choć kontynuował pokojową politykę swego wielkiego dziadka, to bardziej niż rządzenie interesowały go uczty, turnieje i polowania, a o kobietach już nie wspominając, gdyż dane mu było spłodzić kilka bękartów. W czasie dwudziestu lat zasiadania na tronie rzadko kiedy uczestniczył w obradach królewskiej rady lub parlamentu, a sprawy państwa pozostawiał w rękach swej żony i nadwornych urzędników. Wielu tych urzędników było i jest zresztą nadal poplecznikami lub krewnymi królowej Arianny z potężnego rodu Rossettich. Niccolo I Otyły został zabrany przed oblicze Ojca rok temu. W chwili śmierci miał być ponoć tak gruby, że trudno było mu się już poruszać o własnych siłach. Obecnie królem jest Giovanni I, ale prawdziwą władzę, tak jak za panowania Niccolo, nadal dzierży królowa-matka i jej krewni. Jak długo ten stan rzeczy potrwa? Tylko czas pokaże.
Początki pobytu przodków Mezzaryjczyków w Nowym Świecie to czas zakładania pierwszych osad i eksplorowania puszczy oraz równin wschodniej Cornsuli, a w miarę kolejnych postępów również wchodzenia w kontakty z tubylczymi ludami Derian i Marenów. Początkowo z ludami tymi chętnie wymieniano się wszelkimi dobrami, wiedzą i kulturą, ale w końcu pojawiły się konflikty o ziemię, którą tubylcy uważali za swoją własność. Wygnańcy byli jednak w porównaniu z nimi o wiele liczniejsi i dysponowali uzbrojeniem lepszej jakości więc rok po roku miejscowi tracili kolejne terytoria, aż nieubłaganie zostali całkowicie podbici. Niektóre z osad założonych przez Wygnańców na tych zdobytych terenach w ciągu następnych dziesiątków lat urosły do wielkich rozmiarów i zaczęły dominować nad mniejszymi ośrodkami dając początek w historii Mezzarii epoce miast-państw.
Obraz "Bitwa pod Tarli" autorstwa malarza Francesco Vespucciego
Konflikty i rywalizacja pomiędzy tymi miastami-państwami były mezzaryjską codziennością przez wiele stuleci. W jej wyniku powszechnym widokiem na polach bitew Mezzarii stały się oddziały najemnych wojsk dowodzone przez kondotierów. Niektóre z tych kompanii udawały się nawet na zachód przekraczając Wzgórza Ekwilibryjskie i najmując się na służbę możnych z Nep-Hortus czy nawet I Republiki Jeźierskiej. Najsłynniejszym jednak z tychże kondotierów miał stać się Cesare di Ambrosia nazywany Wilkiem z Ambrozji, który stał na czele kompanii znanej jako Błękitna Chorągiew. W roku 691 Nowej Ery (701 od Snu Imperatora) zajął on Ambrozję, miejsce swojego pochodzenia i największe z miast-państw Mezzarii, gdy okazało się, że rządzący nią książę Giovanni III „Gruby” z rodu Contaggio nie był w stanie zapłacić ustalonej w kontrakcie kwoty. Giovanni z rozkazu Cesare został ścięty, a familia Contaggiów wygnana z miasta podczas gdy jej majątek został przejęty i podzielony pomiędzy najemników Błękitnej Chorągwi. Cesare koronować się miał potem na następnego księcia Ambrozji dając początek rodowi Lupo. Bycie zwykłym księciem nie zadowalało jednak chorobliwie ambitnego Cesare, który pragnął zostać zapamiętany przez potomnych jako ktoś znacznie bardziej większy. Przez dwadzieścia lat toczył więc nieustanne wojny z innymi państwami Mezzarii, których okres został nazwany przez kronikarzy Krwawymi Latami. Ostatecznie w 711 NE (721 od Snu Imperatora) w bitwie pod Tarli pokonał wojska zawiązanej przeciwko niemu koalicji trzech miast, po której zmuszone były one uznać zwierzchnictwo Cesare nad nimi. W następnym roku w Ambrozji Cesare ogłosił utworzenie królestwa Mezzarii z nim jako pierwszym królem. Wielu myślało, że teraz w końcu po latach wojen nastanie długo wyczekiwany czas pokoju.
Cesare był jednak człowiekiem wojny i nie potrafił długo wysiedzieć w pałacach pośród możnych dworzan, preferując zamiast tego towarzystwo swych żołnierzy i oficerów oraz dźwięki pola bitwy. Po zaledwie więc dwóch latach skierował swój wzrok ku położonym za Wzgórzami Ekwilibryjskimi ziemiom znajdującym się pod władztwem Cogitariuszy z Nep-Hortus. Zajęte wojną z I Republiką Jeźierską wojska Cogitariuszy nie były w stanie stawić wielkiego oporu mezzaryjskiej armii, która z łatwością zajęła część ziem należących do Nep-Hortus położonych nad Parvus Mare. Bunty, które zaczęły jednak wybuchać w Mezzarii nie pozwoliły Cesare na kontynuowanie kampanii i zmusiły do zawarcia pokoju, w którym Cogitariusze zrzekli się praw do mezzaryjskich zdobyczy. Cesare czym prędzej ruszył w drogę powrotną na wschód, ale niedługo po ponownym przekroczeniu Wzgórz Ekwilibryjskich zostać miał skrytobójco zamordowany, najpewniej na zlecenie zbuntowanych możnych. Był to rok 716 NE (726 od Snu Imperatora).
Schedę po Cesare przejąć miał jego syn Leonardo. który jednak nie był tak genialnym wodzem jak jego ojciec. Zamiast tego obrał drogę ustępstw i obietnic za sprawą, której zdołał sprawić, że część buntowników złożyła broń, a ci których nie dał rady przekonać nie stanowili już takiego zagrożenia i można było ich łatwiej spacyfikować, choć nadal zajęło to całe trzy lata. Po stłumieniu rewolty Leonardo resztę swych rządów poświecił na budowę pokoju i jedności w podzielonej i trapionej wojną przez wieki Mezzarii. Ustanowiono więc nowy podział administracyjny, dokonano unifikacji prawa, a także utworzono sieć dróg oplatającą całe państwo. W obiegu pojawić się miała jedna moneta, dukat mezzaryjski. Stolica królestwa Ambrozja stała się zaś miejscem założenia uniwersytetu, Akademii Ambrozjańskiej. Doszło również do zawarcia sojuszu między Koroną a Kongregacją Trynitariańską w ramach, którego Leonardo wziął Kongregację pod królewską ochronę oraz obdarował ją nadaniami ziemskimi i przywilejami m.in. prawem do własnego sądownictwa, podczas gdy Kongregacja poczęła głosić iż władcy z rodu Lupo są pomazańcami bożymi wybranymi przez Trójcę do rządzenia Mezzarią w jej imieniu. Król Leonardo zszedł z tego świata w wieku siedemdziesięciu siedmiu lat w roku 769 NE (779 od Snu Imperatora) i do dziś wspominany jest jako największy władca jakiego nosiła mezzaryjska ziemia nadając mu zasłużony przydomek Wielki. Królewski tron przekazał swojemu najstarszemu synowi Cesare II Staremu, któremu jednak nie dane było rządzić długo, gdyż zaledwie po roku od założenia korony zmarł z powodu choroby w wieku pięćdziesięciu dwóch lat. Po nim koronę przejąć miał zaś jego syn Niccolo. Człowiek ten nie zapisał się niestety zbyt pozytywnymi głoskami w kronikach. Choć kontynuował pokojową politykę swego wielkiego dziadka, to bardziej niż rządzenie interesowały go uczty, turnieje i polowania, a o kobietach już nie wspominając, gdyż dane mu było spłodzić kilka bękartów. W czasie dwudziestu lat zasiadania na tronie rzadko kiedy uczestniczył w obradach królewskiej rady lub parlamentu, a sprawy państwa pozostawiał w rękach swej żony i nadwornych urzędników. Wielu tych urzędników było i jest zresztą nadal poplecznikami lub krewnymi królowej Arianny z potężnego rodu Rossettich. Niccolo I Otyły został zabrany przed oblicze Ojca rok temu. W chwili śmierci miał być ponoć tak gruby, że trudno było mu się już poruszać o własnych siłach. Obecnie królem jest Giovanni I, ale prawdziwą władzę, tak jak za panowania Niccolo, nadal dzierży królowa-matka i jej krewni. Jak długo ten stan rzeczy potrwa? Tylko czas pokaże.
Re: Encyklopedia Królestwa Mezzarii
KULTURA I SPOŁECZEŃSTWO
Ze względu na to, że przez większość swojej historii Mezzaria zdominowana była przez państwa skupione wokół miast to nigdy w jej społeczeństwie nie wykształciła się sztywna hierarchia feudalna. Za mezzaryjski odpowiednik szlachty z innych państw można by uznać grupy właścicieli wielkich posiadłości ziemskich i miejskich patrycjuszy, które dzięki swemu bogactwu zdominowały politykę Mezzarii, ale warstwy te nigdy nie były zamknięte na nowych członków i każdy kto wystarczająco mocno się dorobił mógł zostać uznany za ich część. Nie znaczy to jednak, że prób ustanowienia zamkniętego stanu szlacheckiego nigdy nie podejmowano, ale zazwyczaj kończyły się one niepowodzeniem z powodu silnego oporu społecznego. W ostatnim czasie mówi się jakoby dwór królewski planował kolejną taką próbę nadając w ramach nagrody coraz częściej zasłużonym dla niego ludziom tytuły hrabiów, markizów czy też baronów oraz herby.
W Mezzarii również większość chłopów jest wolna. Część z nich co prawda żyję biednie pracując w gospodarstwach należących do wielkich posiadaczy ziemskich, ale nigdy nie utracili oni na ich rzecz swej wolności osobistej. Spory procent z nich zresztą dysponuję posiadaną na własność ziemią, z której są w stanie utrzymać siebie i swoje rodziny. Dotyczy to jednak jedynie potomków tych, którzy przybyli ze Starego Świata. Tubylcze ludy Derian i Marenów w wyniku podboju przez Wygnańców zostały bowiem całkowicie zniewolone i zmuszone do pracy dla swych właścicieli. Po rozpowszechnieniu się potępiającego niewolnictwo Trynitarianizmu co prawda oficjalnie przestali być nazywani niewolnikami, ale nadal są przywiązani do swych panów. W większości tubylcy zasymilowali się też z kulturą przybyszy z północy i dzisiaj tylko nieliczni pośród nich kultywują stare tradycje.
Językiem, którym posługuję się ludność Mezzarii jest mezzaryjski. Język ten powstał w wyniku ewolucji związanej z mieszaniem się języka Starego Imperium, którym Wygnańcy posługiwali się do wzajemnej komunikacji z ich ojczystymi mowami. W zależności od regionu ewolucja ta przebiegała trochę odmiennie, przez co w rzeczywistości więc mezzaryjski nie jest jednym językiem, a raczej rodziną zróżnicowanych dialektów, a to co jest uważane za mezzaryjski jest tak naprawdę dialektem ambrozjańskim, którym posługuję się ludność stołecznej Ambrozji i okolicznych ziem, a także dwór królewski i królewscy urzędnicy.
W Mezzarii, obok kalendarza Snu Imperatora, korzysta się z lokalnego kalendarza Nowej Ery, w którym lata liczone są od zagłady Starego Świata. Rok 800 od Snu Imperatora jest więc rokiem 790 Nowej Ery.
W Mezzarii również większość chłopów jest wolna. Część z nich co prawda żyję biednie pracując w gospodarstwach należących do wielkich posiadaczy ziemskich, ale nigdy nie utracili oni na ich rzecz swej wolności osobistej. Spory procent z nich zresztą dysponuję posiadaną na własność ziemią, z której są w stanie utrzymać siebie i swoje rodziny. Dotyczy to jednak jedynie potomków tych, którzy przybyli ze Starego Świata. Tubylcze ludy Derian i Marenów w wyniku podboju przez Wygnańców zostały bowiem całkowicie zniewolone i zmuszone do pracy dla swych właścicieli. Po rozpowszechnieniu się potępiającego niewolnictwo Trynitarianizmu co prawda oficjalnie przestali być nazywani niewolnikami, ale nadal są przywiązani do swych panów. W większości tubylcy zasymilowali się też z kulturą przybyszy z północy i dzisiaj tylko nieliczni pośród nich kultywują stare tradycje.
Językiem, którym posługuję się ludność Mezzarii jest mezzaryjski. Język ten powstał w wyniku ewolucji związanej z mieszaniem się języka Starego Imperium, którym Wygnańcy posługiwali się do wzajemnej komunikacji z ich ojczystymi mowami. W zależności od regionu ewolucja ta przebiegała trochę odmiennie, przez co w rzeczywistości więc mezzaryjski nie jest jednym językiem, a raczej rodziną zróżnicowanych dialektów, a to co jest uważane za mezzaryjski jest tak naprawdę dialektem ambrozjańskim, którym posługuję się ludność stołecznej Ambrozji i okolicznych ziem, a także dwór królewski i królewscy urzędnicy.
W Mezzarii, obok kalendarza Snu Imperatora, korzysta się z lokalnego kalendarza Nowej Ery, w którym lata liczone są od zagłady Starego Świata. Rok 800 od Snu Imperatora jest więc rokiem 790 Nowej Ery.
Re: Encyklopedia Królestwa Mezzarii
USTRÓJ
Królestwo Mezzarii, jak sama nazwa mówi jest monarchią, a rządy z łaski Trójcy sprawuję w niej król lub królowa. Jest to tytuł dziedziczny, który po śmierci monarchy przechodzi zgodnie z zasadami primogenitury na jego męskich potomków w liniach od najstarszej do najmłodszej, a w przypadku braku takowego na potomków w liniach żeńskich również od najstarszej do najmłodszej. Gdy król nie ma dzieci to po jego śmierci tron dziedziczą jego krewni zgodnie z powyższą zasadą. W królewskich rękach znajduję się najwyższa władza w państwie. Jest także źródłem sprawiedliwości, najwyższym sędzią i prawodawcą oraz dowódcą wojskowym. W sprawowaniu rządów wspierają go zaś mianowani przez niego najwyżsi urzędnicy zwani wielkimi, do których zalicza się:
• wielkiego kanclerza – najwyższego rangą z wielkich urzędników, który stoi na czele królewskiej kancelarii i strzeże królewskiej pieczęci
• wielkiego szambelana – nadzorującego kwestię finansowe i opiekującego się monarszymi komnatami
• wielkiego seneszala – kierującego dworem monarszym
• wielkiego justycjariusza – w imieniu króla przewodzącego sądowi królewskiemu
• wielkiego kapitana – odpowiedzialnego za sprawy armii i zwierzchnictwo nad administracją
• wielkiego admirała – stojącego na czele floty królewskiej
• wielkiego inkwizytora – zwierzchnika królewskiej inkwizycji zajmującej się poszukiwaniem osób podejrzanych o działania wrogie wobec korony
Wszyscy oni zasiadają wraz z najwyższymi dostojnikami Kongregacji, rektorem Akademii Ambrozjańskiej, dorosłym następcą tronu i każdą inną osobą zaproszoną do tego przez króla w Radzie Królewskiej doradzając władcy w sprawach dotyczących władania państwem.
Poza Radą Królewską istnieje jednak jeszcze zgromadzenie stanowe zwane Wielką Radą Generalną, w której ławach zasiadają przedstawiciele posiadaczy ziemskich, Akademii Ambrozjańskiej, największych miast i duchowieństwa. Sposób wyboru poszczególnych członków Wielkiej Rady różni się w zależności od tego kogo reprezentują. Właściciele ziemscy swych przedstawicieli w Wielkiej Radzie wybierają bezpośrednio na zjazdach zwoływanych przez kapitanów prowincji. Reprezentantów największych miast wybierają rady miejskie tychże miast. Duchowieństwo reprezentowane jest przez arcylektorów, którzy wchodzą w skład Wielkiej Rady z urzędu i przez przedstawicieli wybieranych przez klasztory. Posłów Akademii Ambrozjańskiej wybierają natomiast jej członkowie, a więc wspólnie kadra profesorska i żakowie. Wielka Rada Generalna nie prowadzi debaty, ani niczego nie zatwierdza, gdyż jedynym decydującym o ustawodawstwie jest król, ale służy konsultowaniu się monarchy ze społeczeństwem w różnych kwestiach m.in. podatków. Wielka Rada ma także prawo składania petycji do władcy. Jej zwołanie zależy od woli panującego, ale przyjęło się robić to co najmniej raz na dwa lata.
Administracyjnie Mezzaria podzielona jest na prowincje nazywane kapitanatami na czele, których stoją kapitanowie podlegający wielkiemu kapitanowi. W gestii tych urzędników leży sprawowanie sądownictwa i egzekwowanie prawa na terenie danego kapitanatu, a także zbieranie ceł i podatków oraz w przypadku wojny dowodzenie pospolitym ruszeniem danej prowincji. Największe miasta wyłączone są spod ich zwierzchnictwa i zamiast tego na mocy królewskiego przywileju dysponują prawem do samorządu odpowiadającego bezpośrednio przed królem.
• wielkiego kanclerza – najwyższego rangą z wielkich urzędników, który stoi na czele królewskiej kancelarii i strzeże królewskiej pieczęci
• wielkiego szambelana – nadzorującego kwestię finansowe i opiekującego się monarszymi komnatami
• wielkiego seneszala – kierującego dworem monarszym
• wielkiego justycjariusza – w imieniu króla przewodzącego sądowi królewskiemu
• wielkiego kapitana – odpowiedzialnego za sprawy armii i zwierzchnictwo nad administracją
• wielkiego admirała – stojącego na czele floty królewskiej
• wielkiego inkwizytora – zwierzchnika królewskiej inkwizycji zajmującej się poszukiwaniem osób podejrzanych o działania wrogie wobec korony
Wszyscy oni zasiadają wraz z najwyższymi dostojnikami Kongregacji, rektorem Akademii Ambrozjańskiej, dorosłym następcą tronu i każdą inną osobą zaproszoną do tego przez króla w Radzie Królewskiej doradzając władcy w sprawach dotyczących władania państwem.
Poza Radą Królewską istnieje jednak jeszcze zgromadzenie stanowe zwane Wielką Radą Generalną, w której ławach zasiadają przedstawiciele posiadaczy ziemskich, Akademii Ambrozjańskiej, największych miast i duchowieństwa. Sposób wyboru poszczególnych członków Wielkiej Rady różni się w zależności od tego kogo reprezentują. Właściciele ziemscy swych przedstawicieli w Wielkiej Radzie wybierają bezpośrednio na zjazdach zwoływanych przez kapitanów prowincji. Reprezentantów największych miast wybierają rady miejskie tychże miast. Duchowieństwo reprezentowane jest przez arcylektorów, którzy wchodzą w skład Wielkiej Rady z urzędu i przez przedstawicieli wybieranych przez klasztory. Posłów Akademii Ambrozjańskiej wybierają natomiast jej członkowie, a więc wspólnie kadra profesorska i żakowie. Wielka Rada Generalna nie prowadzi debaty, ani niczego nie zatwierdza, gdyż jedynym decydującym o ustawodawstwie jest król, ale służy konsultowaniu się monarchy ze społeczeństwem w różnych kwestiach m.in. podatków. Wielka Rada ma także prawo składania petycji do władcy. Jej zwołanie zależy od woli panującego, ale przyjęło się robić to co najmniej raz na dwa lata.
Administracyjnie Mezzaria podzielona jest na prowincje nazywane kapitanatami na czele, których stoją kapitanowie podlegający wielkiemu kapitanowi. W gestii tych urzędników leży sprawowanie sądownictwa i egzekwowanie prawa na terenie danego kapitanatu, a także zbieranie ceł i podatków oraz w przypadku wojny dowodzenie pospolitym ruszeniem danej prowincji. Największe miasta wyłączone są spod ich zwierzchnictwa i zamiast tego na mocy królewskiego przywileju dysponują prawem do samorządu odpowiadającego bezpośrednio przed królem.
Re: Encyklopedia Królestwa Mezzarii
RELIGIA
Triquetra - święty symbol Trynitarianizmu
Triquetra - święty symbol Trynitarianizmu
Dominującą wiarą i religią państwową w Mezzarii jest Trynitarianizm. Jej przedstawiciele, Trynitarianie wierzą w istnienie jedynego bóstwa zwanego Trójcą, która jest wieczna, stworzyła świat i ludzkość oraz składa się z trzech aspektów:
• Ojca - reprezentującego mężczyzn. Jest aspektem nieskończenie mądrym oraz głęboko kochającym ludzi, których jednak ocenia surowo, ale sprawiedliwie, za dobre wynagradzając, a za złe karząc. Po śmierci dusze zmarłych stawać mają przed Jego obliczem i być sądzone ze wszystkiego czego dokonały w trakcie życia. Grzesznicy mają być ukarani zesłaniem do Otchłani gdzie będą istnieć w stanie wiecznego cierpienia i smutku, podczas gdy ludzie dobrzy i cnotliwi będą nagrodzeni pobytem w Niebiańskich Ogrodach, w których zaznawać będą nieskończonego szczęścia. Przedstawiany jest pod postacią mężczyzny z długą brodą, który w prawej ręce trzyma miecz, a w lewej wagę.
• Matki – reprezentującej kobiety. Jest uważana za dawczynie życia i największą opiekunkę ludzkości, a wierni modlą się do niej o potomstwo, ochronę przed niebezpieczeństwami i wstawiennictwo u Ojca dla siebie lub swoich zmarłych bliskich, a także rady jak powinni postępować. Przedstawiana jest jako dojrzała kobieta w rękach trzymająca dziecko i uśmiechająca się do niego z miłością.
• Żniwiarza – reprezentującego śmierć. To on decyduję o tym kiedy dany człowiek ma ponieść śmierć. Po śmierci prowadzi dusze zmarłych przed oblicze Ojca, a po sądzie odprowadza je do miejsca ich przeznaczenia. Stoi również na straży Niebiańskich Ogrodów. Trynitarianie rzadko się do niego modlą i z całej wszystkich trójki aspektów to właśnie Żniwiarza obawiają się najbardziej. Przedstawiany jest jako ludzki szkielet noszący czarne szaty i trzymający kosę.
Wiara trynitariańska została zapoczątkowana przez proroka Salvatora żyjącego w II wieku Nowej Ery. W młodości miał być on ponoć prowadzącym hulaszczy tryb życia synem patrycjusza z Larencji, który jednak w wyniku objawienia się mu Trójcy zaczął prowadzić pobożny żywot i głosić wśród politeistycznego ludu ówczesnej Mezzarii nową wiarę. Po tym jak Salvator umarł jego działalność kontynuowali jego uczniowie, a następnie ich uczniowie. Ostatecznie w VI wieku Nowej Ery ponad połowa Mezzaryjczyków oddawała już cześć Trójcy, a obecnie Starzy Bogowie są już tylko czczeni przez niewielkie grupki składające im ofiary po lasach i jaskiniach w obawie przed inkwizytorami Kongregacji.
Organizacją odpowiedzialną za sprawy Trynitarianizmu jest Kongregacja Trynitariańska. Jej kapłani, lektorzy, przewodzą wspólnotom wiernych i głoszą oraz wyjaśniają im słowa zawarte w świętej księdze Trynitarianizmu, Trójksięgu będącego kompilacją trzech ksiąg spisanych przez proroka Salvatora, a podyktowanych mu przez Trójcę. Każdy lektor posiada do pomocy przy swojej działalności grupę podległych mu akolitów. Ponad lektorami w hierarchii stoją zaś arcylektorzy, którzy są zwierzchnikami Kongregacji na określonym obszarze i członkami Świętej Rady, a więc najwyższego organu Kongregacji. Świętej Radzie przewodniczy wybierany przez nią dożywotnio Prymas, którym zazwyczaj zostaję jednak arcylektor Ambrozji. Poza klerem świeckim istnieje jednak również duchowieństwo zakonne, którego przedstawiciele poświęcają się służbie jednemu konkretnemu aspektowi np. bracia i siostry Szarego Zakonu powołani są do służby Żniwiarzowi, odprawiania rytuałów pogrzebowych oraz dbania o groby i cmentarze. W skład Kongregacji wchodzi także Inkwizycja, która odpowiedzialna jest za pilnowanie przestrzegania prawa kongregacyjnego przez duchowieństwo i wiernych oraz zwalczanie wszelkich odstępców od jedynej prawdziwej wiary i pogan.
Trynitarianie praktykują małżeństwa monogamiczne, a poligamia uważana jest przez nich za grzech.
• Ojca - reprezentującego mężczyzn. Jest aspektem nieskończenie mądrym oraz głęboko kochającym ludzi, których jednak ocenia surowo, ale sprawiedliwie, za dobre wynagradzając, a za złe karząc. Po śmierci dusze zmarłych stawać mają przed Jego obliczem i być sądzone ze wszystkiego czego dokonały w trakcie życia. Grzesznicy mają być ukarani zesłaniem do Otchłani gdzie będą istnieć w stanie wiecznego cierpienia i smutku, podczas gdy ludzie dobrzy i cnotliwi będą nagrodzeni pobytem w Niebiańskich Ogrodach, w których zaznawać będą nieskończonego szczęścia. Przedstawiany jest pod postacią mężczyzny z długą brodą, który w prawej ręce trzyma miecz, a w lewej wagę.
• Matki – reprezentującej kobiety. Jest uważana za dawczynie życia i największą opiekunkę ludzkości, a wierni modlą się do niej o potomstwo, ochronę przed niebezpieczeństwami i wstawiennictwo u Ojca dla siebie lub swoich zmarłych bliskich, a także rady jak powinni postępować. Przedstawiana jest jako dojrzała kobieta w rękach trzymająca dziecko i uśmiechająca się do niego z miłością.
• Żniwiarza – reprezentującego śmierć. To on decyduję o tym kiedy dany człowiek ma ponieść śmierć. Po śmierci prowadzi dusze zmarłych przed oblicze Ojca, a po sądzie odprowadza je do miejsca ich przeznaczenia. Stoi również na straży Niebiańskich Ogrodów. Trynitarianie rzadko się do niego modlą i z całej wszystkich trójki aspektów to właśnie Żniwiarza obawiają się najbardziej. Przedstawiany jest jako ludzki szkielet noszący czarne szaty i trzymający kosę.
Wiara trynitariańska została zapoczątkowana przez proroka Salvatora żyjącego w II wieku Nowej Ery. W młodości miał być on ponoć prowadzącym hulaszczy tryb życia synem patrycjusza z Larencji, który jednak w wyniku objawienia się mu Trójcy zaczął prowadzić pobożny żywot i głosić wśród politeistycznego ludu ówczesnej Mezzarii nową wiarę. Po tym jak Salvator umarł jego działalność kontynuowali jego uczniowie, a następnie ich uczniowie. Ostatecznie w VI wieku Nowej Ery ponad połowa Mezzaryjczyków oddawała już cześć Trójcy, a obecnie Starzy Bogowie są już tylko czczeni przez niewielkie grupki składające im ofiary po lasach i jaskiniach w obawie przed inkwizytorami Kongregacji.
Organizacją odpowiedzialną za sprawy Trynitarianizmu jest Kongregacja Trynitariańska. Jej kapłani, lektorzy, przewodzą wspólnotom wiernych i głoszą oraz wyjaśniają im słowa zawarte w świętej księdze Trynitarianizmu, Trójksięgu będącego kompilacją trzech ksiąg spisanych przez proroka Salvatora, a podyktowanych mu przez Trójcę. Każdy lektor posiada do pomocy przy swojej działalności grupę podległych mu akolitów. Ponad lektorami w hierarchii stoją zaś arcylektorzy, którzy są zwierzchnikami Kongregacji na określonym obszarze i członkami Świętej Rady, a więc najwyższego organu Kongregacji. Świętej Radzie przewodniczy wybierany przez nią dożywotnio Prymas, którym zazwyczaj zostaję jednak arcylektor Ambrozji. Poza klerem świeckim istnieje jednak również duchowieństwo zakonne, którego przedstawiciele poświęcają się służbie jednemu konkretnemu aspektowi np. bracia i siostry Szarego Zakonu powołani są do służby Żniwiarzowi, odprawiania rytuałów pogrzebowych oraz dbania o groby i cmentarze. W skład Kongregacji wchodzi także Inkwizycja, która odpowiedzialna jest za pilnowanie przestrzegania prawa kongregacyjnego przez duchowieństwo i wiernych oraz zwalczanie wszelkich odstępców od jedynej prawdziwej wiary i pogan.
Trynitarianie praktykują małżeństwa monogamiczne, a poligamia uważana jest przez nich za grzech.