Bragowie, dumni mieszkańcy górskich szczytów Starego Imperium, byli narodem wysokich, postawnych blondynów, znanych ze swojej odwagi i umiłowania walki. Ich życie toczyło się w surowych warunkach, które ukształtowały ich nie tylko fizycznie, ale także duchowo. Byli wojownikami nie z przymusu, lecz z wyboru – sztuka walki była dla nich zarówno rzemiosłem, jak i sensem istnienia. Zasłynęli jako najemnicy służący Imperatorowi w ramach trybutu, lecz równie chętnie sprzedawali swoje umiejętności innym, wzbogacając się i budując legendę niezrównanych wojowników.
Mit o Przejściu
Kasan – Przywódca Wygnańców
Gdy nadszedł Sen Imperatora i katastrofa była nieunikniona, Bragowie, choć rozproszeni, zjednoczyli się pod przywództwem Kasana. Ten charyzmatyczny wódz, ostrzeżony ponoć przez swojego brata należącego do gwardii Imperatorskiej, nie tylko prowadził ich przez Wrzące Morze, ale także stał się dla nich opoką w czasach chaosu. Kasan nie był jedynie wojownikiem – był mędrcem, który rozsądzał spory i znajdował odpowiedzi na trudne pytania, jakie stawiał przed nimi los. Dzięki jego przywództwu Bragowie przetrwali podróż pełną trudności i strat, zachowując swój naród w całości.
Anur – Prorok Nowej Drogi
W czasie ucieczki przez morskie otchłanie i nieznane ziemie wśród Bragów objawił się prorok Anur. Człowiek ten, choć prosty z pochodzenia, miał wizję, która zjednoczyła wędrujący lud. W swej mądrości dostrzegł, że droga Bragów nie kończy się na przetrwaniu – muszą odnaleźć sens w cierpieniu i radości, które przeżyli. Anur stał się twórcą Drogi Wzlotu i Upadku – religii, która odpowiadała na pytania o sens ich podróży i cierpienia. Podczas wędrówki głosił swą naukę, a Bragowie, poruszeni jego słowami, przyjęli ją jako fundament nowego życia. Nie chciał on wpływać na to co robią ludzie, a na to jak to robią. Ponoć jego działania podobały się Kasanowi. Mit ten jednak jest niejasny, bo w pewnym momencie odłączył sie od Bragów nauczać innych ludzi.
Wielka Wędrówka i Nowy Świat
Po przybyciu na południowe wybrzeża Nowego Świata rozpoczęła się Wielka Wędrówka – epoka pełna prób, która na zawsze zmieniła Bragów. Podczas tej podróży Bragowie nauczyli się ujarzmiać naturę, zdobywali nowe ziemie, podporządkowując sobie tubylcze ludy i zakładając osady w dolinach, które przypominały im rodzime góry.
Wędrowcy nie zapomnieli jednak swojego dziedzictwa. Każdy krok naprzód był wyrazem ich niezłomnego ducha – połączenia wojowniczego kunsztu, mądrości Kasana i duchowego światła Anura. Dziś Bragowie są jednym z najsilniejszych narodów Nowego Świata, a ich kultura łączy dumę z przeszłości z dążeniem do nowego początku.
Powstanie Królestwa Rota
Po czterystu latach wędrówek, które w pamięci ludu zdawały się niemal wiecznością, jeden z bragińskich szczepów, pod przywództwem wodza Rota, osiadł u podnóża gór. Rota, na wzór dawnych Imperatorów, ogłosił się królem, tworząc nową epokę w historii Bragów. Tubylcy, znani jako Noeai, zostali włączeni do nowo powstającego społeczeństwa, przyjmując częściowo kulturę i zwyczaje przybyszy.
Budowa Królestwa
Pod panowaniem Rota i jego następców Bragowie oraz Noeai rozpoczęli budowę miast i miasteczek w dolinach otoczonych górami. W ciągu kolejnych stuleci powoli ukształtował się podział stanowy, odzwierciedlający nowy porządek społeczny.
- Rycerstwo: Stanowiące około 8% populacji, rycerstwo składało się głównie z Bragów. Byli to panowie ziemscy posiadający rozległe pola, pastwiska i prawa do polowań w lasach. Ich status opierał się na wojowniczym dziedzictwie Bragów, a także na ich umiejętności zarządzania ziemią i ludem.
- Kapłani: Kościół Drogi Wzlotu i Upadku zyskał na znaczeniu, tworząc jednolitą hierarchię religijną. W służbie dwóch głównych bóstw – Boga Radości i Bogini Cierpienia – kapłani (Bragowie) i kapłanki (Noeai) stanowili około 4% społeczeństwa. Świątynie były miejscem duchowego przewodnictwa, ale także symboliczną areną jedności obu ludów.
- Mieszczanie: Rzemieślnicy, kupcy i wolni robotnicy, zarówno Bragowie, jak i Noeai, stanowili 18% populacji. To oni napędzali rozwój miast, handlu i rzemiosła, stając się pomostem między wyższymi i niższymi stanami.
- Chłopstwo: Najliczniejsza warstwa społeczna (około 60%), składała się głównie z Noeai, którzy służyli rycerstwu, uprawiając ziemie i hodując zwierzęta. Mimo swojego podporządkowania chłopstwo było szanowane przez religię jako fundament cierpienia, bez którego harmonia Drogi Wzlotu i Upadku nie mogłaby się ziścić.
- Niewolni: Około 10% społeczeństwa stanowili niewolni, zwykle jeńcy wojenni lub ich potomkowie, zajmujący się różnorodnymi zadaniami, od pracy w kopalniach po służbę w domach rycerzy i mieszczan.
Droga Wzlotu i Upadku odegrała kluczową rolę w ukształtowaniu relacji między stanami. Religia nakazuje, aby każdy chłop lub niewolny przynajmniej raz w życiu został nagrodzony wielką ucztą i rozpustą za swoje cierpienia. W ten sposób panowie – rycerze lub zamożni mieszczanie – odkupują swój moralny dług wobec tych, których los zmusił do najcięższej pracy. Zwykle taka nagroda następuje po około 10 latach służby lub osiągnięcia dorosłości.
Codzienne akty jałmużny są jednak zakazane, ponieważ mogłyby umniejszać cierpienie, które jest według nauk święte i konieczne, aby dusza mogła osiągnąć radość w swoim czasie. Ten paradoks czyni społeczeństwo Bragów surowym, ale i pełnym chwil intensywnej celebracji.
Bragowie, lud górskich wojowników, zachowali niezwykle silne tradycje i obrzędy, które kształtują ich tożsamość od najmłodszych lat. Ich kultura opiera się na głębokim szacunku dla duchowego połączenia radości i cierpienia, zgodnie z zasadami ich religii.
Samodzielny Wybór Imienia
Każde dziecko Bragów przechodzi rytuał nadania imienia, który symbolizuje początek ich samodzielności i duchowego związku z bóstwami:
- Chłopcy w wieku około 12 lat udają się sami w góry lub las, gdzie muszą przetrwać noc. Kluczowym momentem jest rozpalenie ogniska przy użyciu ziół znanych z wywoływania wizji. W czasie tej nocy chłopiec zyskuje wgląd w swoje przyszłe życie i na podstawie tego doświadczenia wybiera swoje imię.
- Dziewczynki podczas pierwszej miesiączki odbywają czas postu i modlitwy do bogini cierpienia. To moment introspekcji, w którym młoda dziewczyna przygotowuje się na trudy życia.
W Bragijskiej tradycji osiągnięcie dorosłości to nie tylko wiek, ale przede wszystkim hart ducha i ciała:
- Mężczyźni wyruszają w samotną wędrówkę w góry, wyposażeni jedynie w łuk, toporek, nóż i bukłak. Czas tej wędrówki odmierza pełnia księżyca – ruszają w dniu pełni i wracają wraz z kolejną. Muszą udowodnić swoje zdolności przetrwania oraz polowania.
- Kobiety spędzają noc w strumieniu podczas nowiu księżyca. Zanurzone w lodowatej wodzie hartują swoje ciała i dusze, przygotowując się na trudy życia i rolę opiekunki rodziny.
Rytuał Ślubny
Ślub w kulturze Bragów to połączenie ceremonii duchowej i społecznej, wyrażające ideę największej harmonii pomiędzy radością a cierpieniem.
Przygotowania: Przed samym ślubem para młoda poddaje się postowi i samobiczowaniu, które mogą trwać nawet miesiąc. To symboliczne oczyszczenie, pozwalające doświadczyć cierpienia przed chwilą największej radości.
Ceremonia: Ślub odbywa się przed kapłanem i kapłanką, najczęściej będącymi małżeństwem. Składa się przysięgi wzajemnej miłości, trwania w radości oraz wzajemnego wspierania się w przeżywaniu cierpienia.
Choć monogamia jest normą, wielożeństwo wśród królów, Marków czy bogatych rycerzy nie jest rzadkością. Wielomęstwo jest teoretycznie dozwolone, ale spotyka się je bardzo rzadko.
Pogrzeb
Bragijskie pogrzeby to wydarzenia kontrastujące w swoim charakterze, podkreślające ich filozofię równowagi między smutkiem a szczęściem.
Ceremonia: Zwłoki są palone na stosie, a w trakcie ceremonii śpiewane są długie, smętne pieśni skierowane do bóstw.
Uczta: Po zakończeniu obrzędu żałoby rozpoczyna się uczta pełna radości i śmiechu. Jest to moment celebracji życia zmarłego, jego osiągnięć oraz wiecznego zjednoczenia z bogami.
Królestwo Rota – Dziedzictwo Wojowników
Bragowie i Noeai stworzyli razem społeczeństwo, w którym wojownicze tradycje górali przeplatają się z kulturą tubylców. Nowo powstałe królestwo pod panowaniem Rota i jego następców stało się jednym z kluczowych graczy politycznych w Nowym Świecie, a jego mieszkańcy wierzyli, że ich przeznaczeniem jest odtworzenie potęgi Starego Imperium – na własnych zasadach.
Lud Noeai
Noeai to naród zamieszkujący niziny i wybrzeża, kontrastujący fizycznie i kulturowo z górskimi Bragami. Przeciętnie niżsi o pół głowy od Bragów, ich mężczyźni są zazwyczaj wzrostu Bragijskich kobiet. Ich sylwetki są smukłe, a rysy delikatne, z charakterystycznymi małymi twarzami i dużymi, delikatnie skośnymi oczami. Cera Noeai jest smagła, odzwierciedlająca ich długotrwałe związki z morzem i życiem pod otwartym niebem.
Związek z Morzem
Morze odgrywa centralną rolę w życiu Noeai. Od pokoleń doskonalą sztukę żeglarstwa, tworząc łodzie, które zadziwiają swoją stabilnością i zwinnością. Ich umiejętności nawigacyjne oraz znajomość morskich prądów sprawiają, że są niezrównanymi żeglarzami.
Morskie tradycje przejawiają się również w ich codziennym życiu oraz rytuałach. Chociaż szczegóły obrzędów różnią się w zależności od regionu i statusu społecznego, w każdym zakątku ich społeczności widać wpływ morza jako nieodłącznego elementu tożsamości Noeai.
Rytuały Doroślenia
Rytuały przejścia do dorosłości są głęboko związane z wodą i umiejętnościami przetrwania na morzu. Choć tradycje te różnią się w zależności od lokalnych zwyczajów, wiele z nich opiera się na opanowaniu żeglowania lub pływania.
- W niektórych regionach młodzież musi samodzielnie wybrać się na łodzi na pełne morze i wrócić bezpiecznie na ląd.
- W innych częściach, młodzi muszą przepłynąć określoną odległość lub zanurzyć się w głębiny w symbolicznym akcie odwagi.
Z uwagi na ich rozproszone osady i różnorodne środowiska, kultura Noeai jest mniej jednolita niż Bragów. Regionalne różnice w wierzeniach i rytuałach są głęboko zakorzenione, co czyni ich kulturę bogatą i trudną do opisania w jednolity sposób. Jednak wszędzie widać ślady ich morskiego dziedzictwa, które łączy ich niezależnie od miejsca zamieszkania.
Noeai to lud, którego historia i tożsamość nierozerwalnie splatają się z falami mórz i oceanów, czyniąc z nich mistrzów sztuki żeglowania i zwinnych eksploratorów nieznanych wód.
Feudalny Ustrój Królestwa Rota
Królestwo Rota jest klasycznym państwem feudalnym, w którym na czele hierarchii stoi Król, będący najwyższym władcą i ostatecznym autorytetem w sprawach prawa oraz polityki. Struktura feudalna opiera się na więziach lennych, które kształtują relacje pomiędzy różnymi warstwami rycerstwa, od najpotężniejszych panów po najniższych rycerzy.
Hierarchia Władzy
- Król
Król jest centralną postacią w ustroju. Wszystkie edykty królewskie obowiązują każdego mieszkańca królestwa, niezależnie od jego pozycji w drabinie lenników. Mimo to, władza Króla w codziennym życiu jest pośrednia – spory między poddanymi rozstrzyga bezpośredni senior, zgodnie z zasadą, że "wasal mojego wasala nie jest moim wasalem". - Markowie
Najważniejsi wasale Króla to Markowie, potężni panowie graniczni, którym powierzono ochronę i ekspansję ziem królestwa. Każdy Mark posiada znaczną autonomię na swoich terenach, jednak pozostaje wierny Królowi, z którym konsultuje strategiczne decyzje. Zadaniem Marków jest także posuwanie królewskich granic na mapach coraz dalej, kolonizując nowe ziemie i zakładając posterunki aż do momentu napotkania innej cywilizacji. - Panowie i Rycerze
Pod Markami znajdują się mniejsi panowie, z których wielu posiada własnych wasali, tworząc skomplikowaną sieć zależności lennych. Panowie ziemscy dysponują pełnią władzy na swoich terenach, rozstrzygając spory, zarządzając ziemiami, a także zbierając daniny i wystawiając wojska na wezwanie swoich seniorów.
Feudalny charakter Królestwa Rota sprawia, że ekspansja i kolonizacja nowych ziem stają się naturalnym sposobem wzmacniania władzy Króla oraz Marków. Ekspansja jest nie tylko aktem politycznym, ale także religijnym – każdy nowy obszar jest uważany za potencjalne miejsce manifestacji boskich planów, zgodnie z wiarą Bragów.
Markowie, zachęcani do przesuwania granic królestwa, stali się symbolem potęgi i odwagi Bragów. Ich działania wspierają marzenia o odbudowie dawnego majestatu Starego Imperium, w którym nieograniczone granice i ambicje były filarami wielkości.
Królewskie Edykty i Jedność
Choć Król nie zarządza wszystkimi ziemiami osobiście, jego edykty jednoczą królestwo i dają podstawę wspólnemu prawu. W momentach kryzysu lub zagrożenia, Król może wezwać do siebie Marków i panów, jednocząc ich we wspólnym celu. Dzięki temu Królestwo Rota łączy lokalną niezależność z poczuciem wspólnoty i jedności wobec wyższych celów – zarówno świeckich, jak i duchowych.