Historia
Historia miasta Attigliano jest związana z wyprawami tylosyjskimi w rejony jeziora Isena, gdyż samo miasto zostało założone w 275 roku jako kolonia, gdzie osiedlali się weterani armii imperialnej.
Razem z weteranami na te ziemie przybywały ich rodziny, lecz w przeciwieństwie do wielu innych podbitych przez imperium ziem, lokalna ludność nie zintegrowała się w pełni.
Obok rosnącej społeczności tylosyjskiej, istniała społeczność isenów, którzy pod naporem wpływu kultowego ludności napływowej, coraz bardziej oddalali się od zwyczajów swych przodków, lecz dalej zachowywali sporo tradycji.
Attigliano nie znajdowało się na żadnym ważniejszym szlaku, wiec w początkowych wiekach swego istnienia, było dość małym miastem. Okolice Attigliano były spokojne. Krajobraz był pomalowany małymi wsiami i polami uprawianymi przez chłopów. Znajdujące się dalej lasy zapewniały potrzebne surowce do rozwoju osad. Ze względu na niezbyt duże znaczenie strategiczne i gospodarcze, Attigliano nie było często nawiedzane wojnami i bandytami. Natomiast często przybywali tutaj uciekinierzy z dalszych krain, chcący znaleźć spokojne miejsce na nowy start.
Zwrotem w historii Attigliano były niepokoje w niedalekiej Altosie w VI wieku RNE.
Do Attigliano przybywali ludzie z zachodu szukający schronienia przed wojenną zawieruchą. Za to mieszkańcy Attigliano wyjeżdżali, chcąc zaciągnąć się do armii imperialnej, liczyli oni na łupy i nagrody.
To w tych czasach w mieście większość władzy i wpływów podzieliło miedzy sobą parę rodów. Najznamienitszym i najsilniejszym z nich był rod Cevanni, a ich rywalizacja z rodem Aquiletti była w centrum polityki miasta. To w tym czasie doszło do morderstwa Vincenta Aquilettiego, głowy rodu Aquilettich i jednego z najbogatszych właścicieli ziemskich w okolicy. Oficjalnie morderstwo przypisano złodziejowi, który włamał się do posiadłości Vincenta. Nieoficjalnie wiadomym było, kto tego zbira nasłał. Wybuchła cicha wojna wśród rodów miasta, w której czasie jego ulice często płynęły krwią ludzi mordowanych podstępem.
Rod Cevanni ze swych środków organizował żołnierzy dla imperium, mając nadzieje na udziały w wydobyciu złóż srebra w Altosie.
Plany te zostały pokrzyżowane, gdy żołnierze z Attigliano przeszli na stronę Ligi. Ta dezercja nadszarpnęła ich reputacje i ściągnęła gniew imperium nad miasto.
Imperator Aregus III oskarżył lokalne elity o zdradę i spisek przeciw niemu. W celu rozprawienia się ze "zdradzieckimi" arystokratami Aregus III wysłał jednego ze swych generałów, Barnabeusa, na czele małego oddziału, by ten zaprowadził porządek w mieście. Attigliano szykowało się do obrony. Gdy wojska imperium dotarły pod bramy miasta, zdrajcy wewnątrz murów otworzyli wrota. Wojska imperialne razem z rojalistami krwawo rozprawiły się z wrogami imperatora. Wielu wybitnych dzieci Attigliano poniosło śmierć, lecz nielicznym udało się uciec. Niektóre rody, na czele z Aquilettimi, potajemnie dogadały się z Barnabeusem. Wsparli go w zamian za łaskę imperatora. Zwykli mieszkańcy natomiast byli niezadowoleni z zaistniałej sytuacji. Większość z nich opowiadała się za walka o autonomie, tak jak robiła to Srebrna Liga. Imperator Argeus III przysłał list z oficjalnym ustanowieniem Paola Aquilettiego zarządcą. Po uporządkowaniu sytuacji w mieście i ustanowieniu garnizonu Barnabeus wyjechał z miasta.
Paolo Aquiletti energicznie objął władzę nad miastem, lecz był niepopularny i mierzył się z otwarta wrogością swych podwładnych. Inne proimperialne rodziny były niezadowolone z oficjalnego wywyższenia ich miejskich rywali. I mimo otrzymania wielu wysokich urzędów miejskich, starali się podkopywać autorytet władzy. Wśród mieszkańców pochodzenia isenskiego wytworzył się spory ruch antyimperialny. Niektórzy z nich zbierali się w bandy napadając na wojskowe patrole bądź zwykłych kupców. Powstała również frakcja "Wygnanych". Składała się ona z arystokratów, którzy przeżyli masakrę zgotowaną przez Barnabeusa. Spiskowali oni przeciw rojalistom, dążąc do odzyskania swych majątków i "wyzwolenia" miasta spod władzy imperium. Na sam koniec władzę Paola podważali okoliczni właściciele ziemscy, skarżący się na niesprawiedliwe nadużywanie władzy przez Aquilettich, którzy sami posiadali sporo ziemi w okolicach miasta. Sam Paolo tej władzy nadużywał dosyć często. Wykorzystywał swą pozycję, by konfiskować ziemię swych przeciwników politycznych. Podwyższał podatki by moc z nich opłacać swych krewnych oraz kochanki. Miasto zaczęło podupadać pod jego rządami.
VII i VIII wiek były okresem spirali przemocy i niepokojów. W roku 739 zmarł piąty zarządca z rodu Aquilettich, Felicio. Jego śmierć pogrążyła ród w bratobójczej walce o władzę. Ta walka szybko sprawiła, iż powstały chaos postanowili wykorzystać ich wrogowie. Jednym z nich był Celseus Scilicio, bogaty kupiec pochodzenia isenskiego. Sam kupiec był jednym z bardziej radykalnych przedstawicieli stronnictwa antyimperialnego.
W dniu znanym jako krwawy piątek lud podburzony przez Celseusa i jego popleczników wyruszył na ulice. Punktem zapalnym było skazanie na śmierć niewinnych handlarzy garnkami, oskarżonych o morderstwo bratanka Felicia. Ludzie, skandując antyimperialne hasła, skierowali się do miejskiego wiezienia, gdzie mieli być przetrzymywani skazani handlarze. Straże niebędące zbyt chętne do walki z rozwścieczonym tłumem postanowiły usunąć się na bok i obserwować bieg wydarzeń. Niektórzy z nich dołączyli do tłumu, uwalniając osadzonych skazańców. Oswobodzenie handlarzy nie ostudziło nastrojów, a tłum wyruszył na posiadłości członków rodu Aquilettich. Ci probowali się ratować ucieczka bądź barykadować w swych domach. Większość z nich została brutalnie zamordowana przez buntowników. Jeszcze tej samej nocy straż poparła Celseusa i ogłosiła go władcą Attigliano.
Rządy Celseusa okazały się być powiewem stabilności, którego Attigliano potrzebowało. Celseus koronował się księciem Attigiliano i okolic. Postanowił porozumieć się z arystokratycznymi rodami, dzieląc się z nimi władzą, lecz nie udało mu się wypracować ugody z wygnanymi rodami. Również w dosyć niepopularnym ruchu przyjął delegacje imperialna. Godząc się na zwierzchność imperium, jak i regularny trybut. W zamian otrzymał uznanie swojego tytułu i władzy nad Attigliano. Jako część porozumienia w Attigliano zasiadł nowy patriarcha, który dla bardziej religijnych mieszkańców został potwierdzeniem bardziej niezależnego statusu miasta.
Początkowe dekady młodego księstwa były czasem rozwoju i przemian. W mieście wykształciła się spora klasa kupców i rzemieślników którzy zaczęli rywalizować ze starymi rodami. Doprowadziło to do ograniczenia dostępności urzędów, dla osób gorzej urodzonych. Celseus wprowadził te ograniczenia pod sporym wpływem popierających go arystokratów, co zasiało ziarno niezadowolenia wśród nowobogackich w Attigliano.
W roku 800 na tron Attigliano wstąpił wnuk siostry Celseusa, Orvello. Był dosyć młody i niedoświadczony przejmując władzę, a przejmował ją w trakcie ponownych czasów zawieruchy. Władza książęca mierzyła się ze stagnacją gospodarczą oraz nepotyzmem, który szerzył się w administracji. Krążyły również plotki o zawiązaniu się spisku przeciw władzy księcia, lecz były one dosyć różne i nie prowadziły agentów księcia do żadnych solidnych tropów. Inwazja Savorachów pozwoliła na rozkwit kariery innego rodzonego attiglianczyka.
Niccolo Valeri pochodzący z klasy kupieckiej nie podjął rzemiosła swego ojca. W młodym wieku uciekł i dołączył do bandy najemników z okolic Attigliano zwanej "Kompania Zielonego Węża". Walczył on przeciw Savorachom po stronie imperium razem ze swymi kompanami. Niccolo wrócił z wojny na czele tejże bandy najemników z reputacją kompetentnego dowódcy. Przez następne lata brał udział w mniejszych konfliktach, będąc na usługach księcia Orvello.
Książę Orvello podporządkowywał sobie mniejszych sąsiadów Attigliano (różowy i błękitny na mapie). Jego żona, arystokratka z Księstwa Elyrandyjskiego, była osobą stojącą za wzrostem ambicji księcia. Nalegała ona na męża, by ten przyłączył nowe ziemie w ich posiadanie. W 825 wybuchł konflikt ze Srebrną Liga, gdy ziemie małego Księstwa Selecji (fiolet na mapie), sprzymierzonego z Ligą, zostały najechane przez Attigliano. Książę nie bal się pójść na konfrontacje z dużym i silnym sąsiadem, gdyż żona przekonała go o wystarczającym wsparciu ze strony jej krewnych. Srebrna Liga zaniepokojona militarna ekspansja Attigliano oraz rozgniewana inwazją na swego sojusznika postanowiła interweniować. Orvello wyruszył na czele połączonych wojsk z Attigliano, ziem krewnych swej żony, jak i licznych najemnikow dowodzonych przez Niccolo.
Wyprawa początkowo poszła całkiem sprawnie, mała ilość zamków sprawiła, że spora część terenów zachodnich Srebrnej Ligi szybko została zajęta, zanim Liga zebrała wojska by wyruszyć naprzeciw wojskom inwazyjnym. Armia Attigliano kierowała się w kierunku stolicy Ligi, gdy pewnego deszczowego poranka armia Ligi zastąpiła jej drogę. Po mniejszych potyczkach doszło do walnej bitwy. Starcie było krwawe i wyrównane, lecz zazdrosny o chwale Niccola Orvello, trzymał najemników w odwodach planując wygrać bez dzielenia się zasługami. Postanowił wyruszyć na czele swej lekkiej kawalerii na prawą flankę wojsk Ligi. Zwiadowcy donieśli mu, że na jej skraju stacjonują słabe i niedoświadczone oddziały.Niestety dla księcia, to właśnie tam stała Barwna Chorągiew, która oparła się szarży. W jej trakcie zginęła większość jeźdźców Attigliano na czele z księciem Orvello.
Bitwa zakończyła się strategicznym zwycięstwem Ligi, mimo taktycznego impasu. W obozie attiglianczyków doszło do szybkiego zwrotu wydarzeń. Brat księcia próbował koronować się na nowego księcia, licząc na poparcie wojska i wdowy po bracie. Niccolo zareagował szybko. Razem ze swymi najemnikami wdarł się do namiotu książęcego i aresztował brata księcia, wdowę oraz ich świtę. Wiedząc że żołnierze z Elyrandii nie będą zadowoleni z pojmania ich rodaczki, zgodził się ją wypuścić pod warunkiem, że wróci do swej ojczyzny. Wysłał niezwłocznie jednego ze swych zaufanych oficerów z poselstwem do Ligi, by po tym krwawym starciu zawiesić działania wojenne i rozpocząć pertraktacje. Samemu mając poparcie armii wyruszył do Attigliano. W samym mieście zapanował chaos. Większość arystokratycznych rodów chciała sprzeciwić się Niccolowi, ale jego poplecznicy w mieście byli zbyt liczni.
Otworzyli przed nim bramy, witając go jak bohatera.
Niccolo mimo sprzeciwu części rodów koronował się nowym władcą Attigliano, powołując się na roszczenia wynikające z bycia spokrewnionym z dalsza kuzynka Celseusa.
Nie przekonało to zbytnio stronników poprzedniego księcia. Niccolo mógł liczyć tylko na swych popleczników wśród paru mniejszych rodów oraz klasy kupieckiej.
Wojna z Ligą została zawieszona, ale przez parę lat kwestia zajętych ziem była tematem rozmów między dwoma krajami. Liga by nie przelewać więcej krwi, zgodziła sie zawrzeć pokój, lecz nie zrzekła się roszczeń do tych ziem.
Ustrój
Attigliano jest obecnie księstwem z oligarchicznymi elitami, które mają udział w rządach. Słowo księcia jest prawem, ale zwykle zasięga opinii rady książęcej złożonej z przedstawicieli najwpływowszych rodów arystokratycznych. Reliktem starszych czasów jest senioria miejska, która składa się z 21 członków. Kiedyś mieli wpływ na decyzje podejmowane w mieście i byli wybierani przez obywateli miasta, ale po ustanowieniu monarchii oraz reformach Celseusa, stali się bezzębną grupą wybieraną przez księcia i arystokratów.
Nad ziemiami poza samym miastem, sprawują władzę zarządcy mianowani przez księcia. Jako reprezentanci księcia, mają szeroka władzę, co czasami prowadzi do nadużyć i korupcji.
Oficjalnie zwierzchnikiem całego księstwa jest Imperator, ale poza skromnym trybutem i tytułem jego władza jest niezauważalna.
Wojsko
Księstwo wystawia wojska zaciężne w postaci przeszkolonych obywateli oraz malej grupy zawodowych kawalerzystów pochodzących głównie z okolic samego miasta.
Gwardia Obywatelska
Oddziały obywatelskiej gwardii stanowią podstawowa sile księstwa. Używają głównie broni drzewcowej w postaci włóczni, pik i halabard. Ich pancerz stanowią zwykle przeszywanice, lecz bogatsi mieszkańcy zaopatrują się w lepsze pancerze. W walce zwykle stosują zwarte formacje starając wykorzystywać długość swej broni.
Oficjalnie oficerów wybierają sami żołnierze, lecz często stanowiska te obejmują bogatsi członkowie formacji.
W trakcie pokoju ich szeregi zwykle są mniejsze i wykonują zadania straży.
Kawalerowie Ziemscy
Oddziały te formowane są z mieszkańców ziem podległych Attigliano. Jest to lekka kawaleria uzbrojona w lance, tarcze oraz topory. Niektórzy z nich używają oszczepów bądź lekkich łuków. Zwyczajowo noszą brygantyny.
Do ich zadań należy pilnowanie szlaków oraz zwalczanie bandytów. W czasach wojny stanowią wsparcie dla oddziałów gwardii.
Nie są zbyt ciężko uzbrojeni co sprawia, że przez większość czasu używają taktyk walki podjazdowej, starając się raczej osłabiać przeciwnika niż go rozbijać.
Społeczeństwo
Attigliano jest mocno podzielone.
Kulturowo, jak i stanowo.
Cztery główne grupy kulturowe to isenowie, wywodzący się z Tylos attiglianczycy, altosianie oraz "reszta".
W samym mieście istnieją trzy stany.
Są to najbogatsze rody i książę, bogatsi kupcy i kapłani oraz biedota.
Isenowie są głównie wśród biedniejszej części społeczeństwa, a większość najemników z Attigliano jest pochodzenia isenkiego. Tylko ułamek klasy średniej i wyższej stanowią isenowie, co czasami prowadzi do niechęci wobec władzy. Większość chłopstwa poza miastem również jest pochodzenia isenskiego.
Attiglianczycy z tyloskim pochodzeniem stanowią większość klasy średniej i wyższej, co przez większość historii dawało im większość władzy w państwie. Sporo z nich traktuje z pogardą obywateli spoza miasta. A poza miastem stanowią oni większość posiadaczy ziemskich.
W najnowszych nabytkach w postaci ziem na zachodzie większość stanowią altosianie.
Niewolnictwo jest akceptowalne, lecz obywatele Attigliano gardzą samą instytucja. Niewolnicy są wykorzystywani do wykonywania najgorszych i najcięższych prac.
Religia
Większość mieszkańców księstwa wyznaje religie sprowadzona w te okolice przez imperium. U części isenów zachowały się razem z tradycjami wyznania ich przodków. Isenowie wierzą w nieśmiertelność dusz zmarłych członków rodziny, z którymi isenowie starają się kontaktować w różne święta przy pomocy darów z potraw i drewnianych rzeźb. Dusze te według isenów są przywiązane do świata materialnego i czuwają nad swymi krewnymi. Dusze naprawdę złych ludzi bądź ludzi żadnych zemsty staja się zjawami i nawiedzają badz nawet doprowadzają żyjących do śmierci. Z barwnej palety bóstw którzy byli wyznawani przez isenów, do dzisiaj przetrwała tylko trojka. Pierwsza z nich jest Ava, bogini życia i śmierci. Isenowie uważają, że to ona odpowiada za powstanie wszystkiego. To ona stworzyła niekończący się krąg kreacji i destrukcji, życia i śmierci, porządku i chaosu. Jej poświęcone jest święto stworzenia, obchodzone pierwszego dnia wiosny. W trakcie tego święta składane są jej najrozmaitsze dary. W niektórych wioskach do dzisiaj utrzymuje się tradycja tworzenia posagu ku jej czci.
Kolejnym z trójcy bóstw jest Cu Helgain. Jest on bogiem kojarzonym z odwagą, zabawa i honorem.
Istnieje wiele historii, w których wciela się on w postać człowieka by moc spełniać swe zachcianki w pogoni za przygodami. Najpopularniejsza z nich jest opowieść o porwaniu córki wielkiego króla Almaryxa.
Ostatnim z bóstw jest Cenua. Isenowie uznają ja za boginie wojny. Większość z jej wyznawców to żołnierze i weterani modlący się do niej by czuwała nad nimi w trakcie walki. Jest jej poświęcone święto w środku lata, które nie ma stałej daty. Isenowie mają kapłanów, lecz są oni mocno zdezorganizowani. Nie mają żadnej stałej hierarchii. Dbają oni o świątynię i ołtarze oraz regularnie składają dary i organizują festiwale ku czci bóstw i przodków.
Cechy
Miasto na Wzgórzu
Większość władzy i polityki kreci się wokół rozgrywek i rywalizacji między elitami miasta. Samo miasto rozwijało się i przyciągała przez dekady cala uwagę władz. Przełożyło się to na zaniedbania w rozwoju reszty ziem księstwa, przez co są one mocno zacofane i częściowo zostawione same sobie. Administracja składa się w pełni z ludzi z Attigliano, przez co są oni często nieprzygotowani do zarządzania ziemiami o których nie mają pojęcia. Przez sporą część swej historii Attigliano było de facto państwem miastem, dopiero niedawno powiększając znacznie panowanie nad ziemiami poza miastem.
+duże miasto
+potężna i nowoczesna forteca
-nieefektywna administracja
-mniejszy kraj
Kompania Zielonego Węża
Jedna z najlepszych możliwości, by poprawić swój byt dla biednego mieszkańca, jest dołączenie do jednej z wielu kompanii najemników. Najpopularniejsza kompania najemnicza z Attigliano ostatnich czasów jest kompania dowodzona przez Niccolo. Razem z jego przejęciem władzy, stała się ona jego elitarna gwardią przyboczną.
+ nowoczesna jednostka wojska zaciężnego
Isenowie i Altosianie
Isenowie od dekad są traktowani jak obywatele drugiej kategorii. Co powoduje iż zwykle oni są główna siła stającą za rozruchami w mieście. Po ostatnich podbojach na zachodzie, pod władzą księcia znajduje się spora ilość altosian. Ci są pogardzani jeszcze bardziej niż isenowie i tylko czekają na okazje, by moc powstać i wrócić na łono Srebrnej Ligi.
-niepokoje wewnętrzne
Mapy
