Księstwo Altmarii
Historia
Historia
Kraina dzisiejszej Altmarii rozpościerająca się od zatoki Arnharskiej do pasma gór Frichten, z dawien dawna była zamieszkana przez Kaldahów. Kraina była to dzika i mało zaludniona, a ludność nieprzyjazna do wszelkich przybyszy. Wszystko się jednak zmieniło, kiedy Imperium przybyło na te tereny i w szybkiej kampanii anektowało je. W przeciwieństwie jednak do sąsiedniej prowincji Celdah (zamieszkanej również przez Kaldachów) imperialni administratorzy zobaczyli w tym kraju duży potencjał, ze względu na rzekę Erch, która przepływa przez niemal całą północną część kontynentu, dzięki czemu była ważnym szlakiem handlowym. Kolejnymi czynnikami przemawiającymi za potencjałem krainy były niegdyś bogate w żelazo kopalnie. Imperium zaczęło więc lokować na tych terenach nowe miasta, aby ten potencjał wykorzystać, a także ściągać nowych osadników – choć najtaniej wychodziło po prostu osiedlanie lokalsów w miastach to często sprowadzano mieszczan z innych zakątków imperium.
Pod imperialnym panowaniem kraj się więc rozwijał i prosperował. W przeciwieństwie do swoich kaldachskich kuzynów z północy, Kaldahowie z Erchmarchii byli kluczowymi współpracownikami imperium na północy. Dażyli oni imperatorów wielką lojalnością i skrupulatnie płacili daniny oraz wysyłali wojsko na ich wezwanie, a w zamian cieszono się szerokimi przywilejami. Nic dziwnego więc, że gdy Imperium zaczęło się chwiać, to samo zaczęło się dziać z Erchmarchią. Utrata kolejnych prowincji powodowała problemy w handlu, brak wojskowej protekcji imperatora powodował najazdy ze strony krajów zewnętrznych, a coraz trudniejsze połączenie ze stolicą uniemożliwiało wzajemną kooperację z Tylos. Całkowite niemal zerwanie zależności nastąpiło w czasie okresu ciemnego słońca, gdy mieszkańcy Erchmarchii na lata pozbawieni byli jakichkolwiek interakcji z imperium, a dodatkowo z racji, że był to region silnie zurbanizowany, epidemie uderzyły ze zdwojoną siłą. Nastąpił wtedy okres chaosu, podczas którego zawaliły się resztki struktur prowincjonalnej władzy. Pojęcie jednej władzy centralnej na jakiś czas przestało w ogóle funkcjonować, poszczególne miasta, obszary, czy nawet wsie rządziły się same, co oczywiście prowadziło do walk wewnętrznych i serii problemów, których nijak pojedyncze osady nie mogły rozwiązać. Dopiero człowiek imieniem Altmar, zjednoczył ponownie region. Altmar był niegdyś szanowanym dowódcą wojskowym z rodziny arystokratycznej, jednak miasto któremu służył zostało zniszczone przez lokalnych bandytów, gdy ten był na misji dyplomatycznej w Świętym Państwie. Zdeterminowany, by dokonać zemsty i by sytuacja się nie powtórzyła, wraz z dwoma setkami wojowników ofiarowanych mu przez Wikariusza Andronikosa , któremu zależało na powstaniu na tych terenach państwa rządzonego przez Katlonitę. Altmar w szybkiej kampanii zaczął zajmować miasta i zaprowadzać porządek na prowincji, aż cała Erchmarchia znalazła się pod jego panowaniem. W roku 746 ogłosił on powstanie księstwa Altmarii, a sam koronował się na jej pierwszego księcia. Choć była to decyzja mająca dostosować się do nowej rzeczywistości, to jednak tęsknota za rządami imperialnymi po dziś dzień pozostaje wysoka w świadomości społecznej. Prawdopodobnie jest to powód dla którego Altmar koronował się na księcia – by dać do zrozumienia, że nie uzurpuje sobie wyższego tytułu, który mógłby konkurować z imperatorem.
Społeczeństwo
Mieszkańców Altmarii określa się czasem Altmarczykami, a czasem Kaldahami. Choć kultura Kaldahów z południa jest bardzo podobna do kultury ich północnych kuzynów, to osadnictwo z czasów imperialnych spowodowało powstanie wielu naleciałości w języku i obyczajach, które oddziaływały na kulturę powszechną. Stąd też o ile nazywanie Altmarczyków Kaldahami nie jest błędne, to jednak pewne różnice występują. Przede wszystkim tradycyjna struktura klanowa zanikła dawno temu. Co prawda dalej przynależność do klanu w jakimś stopniu występuje, jednak szczególnie w miastach wskazuje to jedynie na kwestię pochodzenia.
Drugą kulturą, występującą tutaj są Talioci – potomkowie tylosyjskich i medyjskich osadników, którzy w większym stopniu zachowali niezależność kulturową. Występują oni głównie na południowych prowincjach kraju i w miastach.
Religia
Altmarczycy wyznają Katlonizm oraz Havryzm (w mniej więcej równej proporcji), a także lokalny kult zwany Wedryzmem, który był próbą połączenia Katlonizmu oraz Havryzmu w jedną religię, przejmując część dogmatów z obu religii. Zakorzenioną tradycją Altmarczyków jest wolność wyznania, która wywodzi się jeszcze z czasów imperialnych, gdy miasta były prawdziwymi siedliskami różnorodności religijnej. Prawo gwarantuje więc wolność wyznania obu religiom, a łamanie tej gwarancji jest surowo karane. Książęta Altmarscy, choć są Katlonitami, to jednak pełnią również honorową funkcję Głosa Duchów wśród lokalnych Havrytów. Lokalny Katlonizm natomiast nie podlega pod Egzarchę w Tylos – więź ta została zerwana w okresie ciemnego słońca i do tej pory nie została ponownie zawiązana. Rolę naczelnika kościoła w księstwie pełni Książę, choć jest to tytuł bardziej nominalny, w rzeczywistości zarządzanie hierarchią kościelną spoczywa na ekatach. Gdzieniegdzie na bardziej niedostępnych terenach kraju można jeszcze spotkać inne lokalne religie, na przykład wiadomo, że parę wiosek na zachodniej granicy czci boga pod postacią wielkiego białego jelenia.
Ustrój
Altmaria jest monarchią dziedziczną, w której książętami są potomkowie Altmara. Nie ma ustalonych szczegółowych zasad sukcesji, ale przyjmuje się że tradycyjnie (zgodnie z zasadami dziedziczenia wśród arystokratycznych rodów) najstarszy męski potomek przejmuje rządy po ojcu, a w wypadku braku takowego – brat lub syn brata zmarłego. Dopiero w wypadku braku takowych kandydatów, można dopuścić córkę do dziedziczenia.
Altmaria nie jest typową monarchią imperiusa, ze względu na to, że nie wykształcił się tutaj typowy feudalizm. Rody arostokratyczne mają swoje siedziby w miastach i niejednokrotnie swoje fortuny opierają na handlu. Pola uprawne najczęściej zaś należą do samych chłopów lub większych właścicieli ziemskich, którzy na zasadach dzierżawy wynajmują ją pracownikom fizycznym. Dużą siłę mają tutaj mieszczanie, ze względu na historycznie duże znaczenie miast, oraz fakt, że rejon jest nieco silniej zurbanizowany.
Plusy i minusy:
[+]Wielka Stocznia w Krosber
Choć Altmaria nie ma największej linii brzegowej, to była bardzo ważnym punktem przerzutowym z handlu lądowego na morski. Do ochrony zaś szlaków morskich imperialni administratorzy potrzebowali okrętów. By je budować łatwo szybko i tanio, w mieście Krosber powstała stocznia spełniająca te właśnie cele.
[+]Większe miasta
Altmaria tradycyjnie jest krainą wielkich miast północy. Choć poziom świetności tutejszych metropolii znacznie podupadł od czasu odwrotu imperium, to dalej jest to jeden z najbardziej zurbanizowanych krajów w regionie.
[nie wiem czy możliwe, ale może w ramach tego, że są -2 prowincje to ten bonus mógłby być również 2 razy silniejszy?]
[-]Mniejszy kraj
Altmaria nie należy do największych krain imperiusa, zwłaszcza, że okres czarnego słońca stanowczo odbił się na liczebności mieszkańców.
Wojskowość
Kusznicy
Rekrutowani najczęściej spośród chłopstwa, albo kogokolwiek kto chce wstąpić do tej formacji. Kusznicy uzbrojeni są w kuszę, tarczę do osłony, przeszywanicę i hełm oraz krótki miecz lub topór. Ich zadaniem jest ostrzelanie przeciwnika przed bitwą i wspomaganie innych formacji piechoty.Gwardia miejska
Bronią którą Altmarczycy upodobali sobie jest halabarda. Dwuręczna broń drzewcowa, pozwalająca zarówno na szybkie pchnięcia jak i potężne cięcia, przy tym będąc całkiem tania w produkcji idealna do walki zarówno z kawalerią, jak i ciężką piechotą. Typowy gwardzista jest uzbrojony właśnie w taką broń oraz hełm i stalowy napierśnik. Aby w pełni wykorzystać potencjał tej broni, gwardziści walczą zwykle w formacjiChorągiew pancerna
Choć ze względu na lesisto-górski teren Altmarii, jej mieszkańcy zawsze preferowali walkę na piechotę, to jednak w niektórych przypadkach wsparcie kawalerii bywa mimo wszystko niezbędne. Toteż arystokraci i więksi posiadacze ziemscy praktykują stawianie się do walki konno. Chorągwie pancerne są również utrzymywane niekiedy przez książęta Altmarii jako ich osobista drużyna. Uzbrojeni są w pełny pancerz płytowy, a za broń mają kopie, tarcze, miecze i buzdygany
