Cesarstwo Ladycji
Nazwa państwa: Cesarstwo Ladycji
Stolica: Ladycja
Władca: Basileus Nicefor III Tarses
Dynastia: Ród Tarses
Ustrój:
Ustrój jest wariacją ustroju imperialnego Tanuvaru. Jest to monarchia despotyczna, uważa się, że bezpośrednia linia władców musi być zachowana z uwagi na głęboko zakorzenioną tradycję oraz przekonanie elit do tego, że taki właśnie zwyczaj zapobiegnie chaosowi w państwie. Jednakże aby uniknąć sytuacji podobnej do tej z czasów po morderstwie ostatniego basileusa w ustroju zaszły pewne zmiany. Sukcesja tronu ladyckiego może odbywać się na podstawie przechodzenia jej w ramach jednego rodu, lecz nie musi, dziedziczy ten, kto został do tego wyznaczony przez cesarza otrzymując przy tym tytuł „współcesarza”. Powszechnym są adopcje wyróżniających się urzędników czy dowódców wojskowych przez cesarza i nadawanie im tytułu współcesarza. Z uwagi na chaos informacyjny związany z wielkim kataklizmem można jedynie stwierdzić, że dynastia na tronie Ladycji zmieniła się co najmniej cztery razy od powstania państwa.
Administracja:
Administracja jest w dużej części miniaturą tej tanuvarskiej.
Podstawową jednostką administracyjną jest prowincja którą rządzi gubernator lub w niezwykłych przypadkach egzarcha. W wypadku nagłej potrzeby lub zagrożenia na jakiś czas można połączyć kilka prowincji w diecezję którą rządzi wyznaczony przez władcę wikariusz o prerogatywach którego indywidualnie decyduje basileus.
Gubernatorzy i egzarchowie sprawują jedynie władzę cywilną na przydzielonym terytorium, wikariusz może sprawować władzę cywilną, wojskową lub obie zależnie od przydzielonych prerogatyw. Wojskami lokalnym na terenie danej prowincji dowodzą komesowie.
Istnieje senat cesarski urzędujący w Ladycji, ma on jednak wyłącznie funkcję doradczą i nie jest wybierany w żadnych wyborach. Składa się z emerytowanych gubernatorów, strategów czy komesów.
Władza w miastach zazwyczaj należy do wyznaczonego zarządcy, choć zdarzają się miasta mogące posiadać nadany przez basileusa przywilej o samorządności. Wówczas takim miastem rządzi rada miejska i jest ono niezależne od gubernatora prowincji w której się znajduje. Miasta mogą mieć również przywilej garnizonu, który pozwala im utrzymywać własny garnizon miejski, jednak w praktyce poza Ladycją żadne z miast nie ma przywileju garnizonu.
Opis państwa:
Cesarstwo Ladycji zwane przez niektórych „Cesarstwem Południowotanuvarskim” to spuścizna po Imperium Tanuvaru. Rdzeń państwa to tereny o klimacie umiarkowanym lub lesiste. Państwo to kulturalnie jest tanuvarskie a wiele tytułów oraz duża część struktury urzędniczej została utrzymana, niemniej rzeczą jasną jest, że kultury z czasem ewoluują a Ladycja nie jest wyjątkiem wobec czego występują pewne odstępstwa od pierwowzoru. Centrum państwa znajduje się na Półwyspie Aminorskim i w jego bezpośrednim sąsiedztwie, to tam ulokowana jest większość starożytnych miast regionu.
Niemniej wędrówka ludów i kataklizm odcisnęły piętno na działaniu państwa. Obecnie struktury administracyjne odbiegają jakością od tych z czasów imperialnych. Z racji na braki w wykształconych obywatelach niektóre stanowiska stały się nieformalnie dziedziczne, wytworzyły się gdzieniegdzie dynastie urzędnicze. Dotyczy to przede wszystkim zarządców miast choć również bardziej oddalonych od stolicy stanowisk gubernatorskich. W tychże dalszych prowincjach również występuje proces powolnej feudalizacji wsi, pomimo tego, że według prawa nic takiego nie może mieć miejsca to lokalni "dziedziczni" gubernatorzy dają przyzwolenie na powstawanie warstwy ziemian.
W cesarstwie kobiety mogą dziedziczyć majątek i rządzić jako basileus, lecz są drugie w kolejności po mężczyznach. Za wyjątkiem tego kobiety są równe mężczyznom w myśl prawa. Mimo to w tradycji przyjęło się, że kobiety nie powinny obejmować najwyższych stanowisk urzędniczych takich jak gubernator czy też zarządca miasta, nie są również przyjmowane do wojska.
Religia: Pentarchizm
Nazwa tej wiary bierze się od pięciu równych sobie bogów, których panteon wspólnie rządzi światem. Są też oczywiście bogowie pomniejsi, podlegający pod któregoś z wielkiej piątki a także herosi i półbogowie. Pięcioma głównymi bogami są:
Malgus – bóg śmierci i wojny, jest przedstawiany jako potężnie umięśniony mężczyzna. Jego atrybutami jest włócznia oraz klucz który otwiera przed godnymi bramy pośmiertnego raju. To on decyduje gdzie trafią martwe dusze. Jest patronem wszelkiej wojny, szlachetnej i tej nieszlachetnej. Ma pod sobą kilku innych bogów, najważniejszymi są Malis, bóg wojny niehonorowej, brutalnej oraz Ika, bogini wojny sprawiedliwej i chwalebnej.
Adela – bogini natury, przedstawiana jako najpiękniejsza kobieta w sukni oplatanej liśćmi bluszczu, często z ptakiem na ramieniu. Jej atrybutami jest laska pasterska oraz mapa. Jest znana jako najbardziej przyjazna ludziom bogini, kocha gatunek ludzki całym sercem i dlatego uważa się, że daje okrętom korzystne wiatry, rybakom obfite połowy a rolnikom plony. Z podległych jej bogów warci uwagi są Raela bogini łowów, Arminus bóg mórz oraz Idala bogini ptaków oraz posłanka bogów.
Achilla – bogini mądrości i sprawiedliwości, jest przedstawiana jako kobieta o blond włosach w długiej, białej szacie. Jej atrybutami są waga oraz księga. Waga symbolizuje wydawanie sprawiedliwych osądów, księga zaś mądrość przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Ma pod sobą kilku pomniejszych bogów z których najważniejszy jest Tryton, bóg filozofii i jednocześnie kochanek Achilli.
Proteusz – bóg słońca i księżyca, przedstawiany jako wysoki mężczyzna, w masce oraz z kolczastą, złotą koroną na głowie. Jego atrybutami są ogień i woda. Włada on nad cyklem dobowym i nad całym niebem. Ma on jedynie dwóch podległych bogów, Solara boga słońca oraz Ilię boginię księżyca, ma najmniej wyznawców.
Liwiusz – bóg rzemieślników oraz podziemi, przedstawiany jako krępy mężczyzna w skórzanym fartuchu, jego atrybutami są kilof oraz szczypce kowalskie. Jest uznawany za bardzo nieobecnego boga, który od debat z pozostałymi woli skupiać się na kolejnych dziełach swojej kuźni. Ma on wielu podległych mu bogów a najpotężniejszymi są Geron, bóg kowali i płatnerzy oraz Akela bogini ziemi, która jest jego żoną oraz dostarcza mu najlepsze materiały z głębi ziemi do produkcji arcydzieł Liwiusza.
Duchowieństwo dzieli się na ekumeniczne i zakonne. Ekumeniczne czci po równo wszystkich bogów i przewodzi w najważniejszych dla całej religii sprawach. Najwyższym duchownym jest patriarcha który ma władzę nad dużą ilością egzarchatów, patriarchowie mogą się spotkać aby przegłosować większością głosów zmiany w wierze. Niegdyś to patriarcha Tanuvaru był najważniejszym duchownym ale od jego zniszczenia wszyscy patriarchowie są sobie równi. Patriarchom podlegają egzarchowie rządzący zazwyczaj na obszarze jednej prowincji zwanej egzarchatem, natomiast pod nimi są już zwykli kapłani przypisani do jednej świątyni.
Duchowieństwo zakonne to wszelkiej maści zakony i klasztory które zajmują się czczeniem jednego, konkretnego boga. Są znani z nieprzywiązywania wagi do życia doczesnego i głoszą nauki swoich bogów na obszarach do których nie dociera rozbudowane duchowieństwo ekumeniczne.
W religii tej występuje ścisła monogamia.
Armia:
Armia jest zbudowana na wzór imperialnej. Istnieje podział na gwardię cesarską noumeroi, armię polową comitatenses oraz limitanei będących armią poborową i graniczną. Siłami limitanei dowodzi stacjonujący w danej prowincji komes, dba on również o stan fortyfikacji. Armią polową dowodzą z kolei wyznaczani przez basileusa stratedzy, mają oni w trakcie wojny władzę nad komesami w poszczególnych prowincjach, to zazwyczaj oni prowadzą kampanie wojenne. W wyjątkowych sytuacjach mogą im zostać wydzielone elementy gwardii noumeroi, która normalnie znajduje się pod władaniem basileusa.
Armia ladycyjska tak jak imperialna opiera się na dobrej koordynacji poszczególnych rodzajów wojska, składa się wobec tego ona ze wszystkich możliwych typów żołnierzy od lekkiej piechoty limitanei po bucelariuszy będących ciężkozbrojnymi strzelcami konnymi. Najbardziej popularnymi jednak jednostkami, przynajmniej w comitatenses są jednostki ciężkiej piechoty oraz ciężkiej kawalerii.
Historia:
Przez mlecznie gęstą mgłę zapomnianych dziejów przebija się nieliczny promień słońca będący alegorią wiedzy która w niezwykłych okolicznościach dotrwała do naszych nieszczęsnych czasów. Oto bowiem o najdawniejszej historii terenów dzisiejszej Ladycji opowiada nam ich świadek, niejaki Agapiusz który spisał bezcenną księgę której egzemplarz trzymany jest pod kluczem w skarbcu pałacu cesarskiego. Księga ta nosi nazwę „Roczniki – od śmierci boskiego Antiocha” i opowiada o podbojach basileusów Drakona I oraz Leona I. Książka ta nie jest kompletna, po dziś dzień w miejscu niektórych stron pozostały jedynie ich przypalone resztki, na innych z kolei niektóre zdania są nieczytelne przez ślady po dawnych płomieniach, ogień uszkodził zwłaszcza część omawiającą żywot basileusa Leona I. Każe to sugerować, że księga ta została cudem ocalona z wielkiego pożaru Biblioteki Tanuvariańskiej aby ostatecznie znaleźć się w Ladycji.
W dziele tym można przeczytać opis wielkiego rywala imperium z czasów Drakona I, Królestwa Aminorskiego będącego luźną federacją licznych księstw i miast zamieszkiwanych przez lud Trabów. Królestwo było bogate, zaawansowane technicznie, posiadało zawodową armię a miasta wybrzeża potrafiły wystawić flotę liczniejszą od tanuvariańskiej. Tanuvar stoczył z nimi dwie duże wojny, w pierwszej zniszczono większość aminorskiej floty przegrywając jednak na lądzie. Uzależnieni od zysków z handlu morskiego wrogowie imperium przystali na pokój. W czternaście lat później już za żywota basileusa Leona I imperium zaatakowało ponownie, władca wysłał sławnego stratega Ladyceusza który wsławił się w bitwach pod Klidos oraz na równinie Piris w której okrążył większość aminorskiej armii. W tych dwóch starciach rozbito całkowicie potęgę armii królestwa a ostatni król Aminoru, Terteusz II był obwożony jako atrakcja w trakcie tryumfu w Tanuvarze. Na cześć wielkiego stratega dawną stolicę której nazwy niestety nie znamy nazwano na jego cześć Ladycją. Na terenach dawnego królestwa powstała prowincja Likomedia. Prowincja ta jak podaje Agapiusz była wówczas niezwykle wartościowa a Ladycja była ponoć drugim największym miastem imperium.
Ladyceusz na czele swej armii
Reszty mglistej, przerywanej licznymi białymi plamami w relacjach historycznych z terenów dzisiejszego Cesarstwa Ladycji dowiedzieć się można dzięki innym, nielicznym tekstom historyków tanuvarskich. Żaden z nich nie dostarcza jednakże tylu informacji co słynny Agapiusz. Na podstawie kolejnych relacji możemy dowiedzieć się, że stanowisko gubernatora Likomedii było uważane za niezwykle prestiżowe, ponoć kilku basileusów piastowało wcześniej to stanowisko. Prowincja była perłą imperium, zasiana licznymi miastami, tętniąca handlem a zwłaszcza karawanami które przybywały do miast regionu z bardzo odległego południa. Tereny Półwyspu Aminorskiego znane były w całym imperium ze swojej żyzności i w dużej mierze żywiły ludność stolicy. Ladycja była drugim miastem po samym Tanuvarze któremu nadano prawo do własnego samorządu. Ponadto stolica prowincji była głównym portem wojennym imperium i to w tym mieście mieściła się siedziba admiralicji, zaś liczne miasta regionu wodowały większość imperialnych okrętów. Z czasem zabudowa miast prowincji z dawnej, pamiętającej czasy niezależnego królestwa przebudowana została na obraz typowo tanuvarski. Za czasów Ptolemeusza I w Ladycji wybudowano stojące do dzisiaj mury miejskie zwane ptolemejskimi, są one obecnie smutną pamiątką po tym jak rozległe było to kiedyś miasto. Wiadomym jest, że do czasów basileusa Talesa ludność prowincji była całkowicie zasymilowana z resztą imperium.
Wraz z kolejnymi wiekami i dalszą ekspansją Tanuvaru limesy przesuwały się z dala od Likomedii, pozwoliło to na rozkwit ekonomiczny lecz pozostawiło lokalne struktury wojskowe oraz fortyfikacje zupełnie nieprzygotowane do obrony. W trakcie narastającego kryzysu władzy, utraty kolejnych prowincji, buntach i rajdach ludów z południa pragnących wykroić sobie własne królestwa granica konfliktu zaczęła się nieubłaganie zbliżać do Likomedii. Utrata bądź nawet zdewastowanie tej prowincji oznaczały dla basileusa Febusa głód w stolicy oraz brak możliwości utrzymania dużej części wojsk. Wobec tego do prowincji wysłany został strateg Maurycjusz Lycimes, kuzyn ostatniego basileusa. Otrzymał on ponoć 12 000 żołnierzy wydzielonych z comitatenses, armii polowej imperium a także 1000 noumeroi, gwardzistów pałacu w Tanuvarze. Otrzymał ponadto zezwolenie na przejęcie cywilnej oraz wojskowej władzy nad prowincją a także zadanie jej obrony za wszelką cenę. W tym celu Maurycjusz zaczął formować lokalne siły oraz budować fortyfikacje które częściowo przetrwały po dziś dzień. Obrona była skuteczna, strateg odpierał kolejne ataki ludów południa. W trakcie obrony przed jednym z wielu rajdów doszła do stratega wieść o morderstwie basileusa Febusa i upadku władzy imperialnej. Widząc natychmiastowy rozpad imperium Maurycjusz zdecydował się czekać, nie było w jego opinii odpowiedniego kandydata do korony basileusa a i on sam nie miałby jak takowego wesprzeć. Wobec tego Maurycjusz kontynuował swoje zadanie tak, jakby imperium nadal istniało, jedynym przejawem pragmatyzmu było przejęcie władzy nad flotą imperialną i admiralicją oraz stworzenie nowych struktur administracyjnych. W tym też czasie, niedługo po morderstwie Febusa do Ladycji przybył niezwykły gość, Zoe, żona ostatniego basileusa. Szukała ona schronienia u jedynego krewnego cesarskiej rodziny który posiadał jakąkolwiek władzę. Przywiozła ona ze sobą nietypowy prezent który wzbudzał pożądanie części diadochów, koronę basileusów. Wobec tego Maurycjusz przy aklamacji armii ogłosił się ,,Dziedzicem Imperium Tanuvarskiego" i ruszył na stolicę aby uratować resztki imperium. Szczegóły tej wyprawy zaginęły w mrokach dziejów, wiadomym jest jedynie, że nie powiodła się ona, powodu klęski nie poznamy zapewne nigdy, jednak już dwa lata później Maurycjusz powrócił do Likomedii nigdy oficjalnie nie koronując się na basileusa Tanuvaru.
W tym czasie do ataków ludów południa doszły w tym momencie najazdy innych diadochów którzy pożądali cennej korony. Dzięki sporym środkom ataki innych władyków nie zagrażały nigdy władzy stratega na tym terenie, jednakże wraz z nimi oraz upadkiem handlu zaczęły się kurczyć wspomniane wcześniej środki. Coraz mniej było pieniędzy na żołd, coraz mniejsze były zapasy zboża a co za tym idzie coraz mniejsza armia broniła prowincji, flota musiała zostać zmniejszona o ponad połowę. To sprawiło, że okres ten przyniósł zniszczenie wielu starożytnych miast regionu, wyludnienie się wiosek i latyfundiów których nie udało się obronić przed najazdami diadochów, ludów południa czy piratów plądrujących wybrzeża. Maurycjusz kilkanaście lat później zmarł a jego syn Nicefor przejął władzę nad prowincją i uznał stan faktyczny, czyli upadek imperium. Postanowił się koronować na pierwszego basileusa nowego państwa, Cesarstwa Ladycji. Szanując poglądy swego ojca nakazał aby korona basileusów Tanuvaru nie mogła zostać wyciągnięta ze skarbca dopóki Cesarstwo Ladycji nie będzie kontrolować dawnej imperialnej stolicy mogąc restaurować imperium. Dodał także na stałe do tytulatury swojej oraz kolejnych basileusów Ladycji tytuł ,,Dziedzica Imperium Tanuvaru". Obie tradycje utrzymują się do dzisiaj, korona używana po dziś dzień przez cesarzy Ladycji nie jest starożytną koroną Tanuvaru, lecz zupełnie nową zwaną „Orlą Koroną”. Zapoczątkowało to istnienie nowego państwa odwołującego się wprost do tradycji Tanuvaru i będącego jego spadkobiercą na terenach dawnej prowincji Likomedii.
Walka armii Maurycjusza z armią nieznanego diadocha
W czasach przed kataklizmem udało się jeszcze na chwilę przywrócić choćby ułamek dawnego blasku tego regionu, lecz kataklizm przekreślił wszystko. Niewiele wiadomo o okresie bezpośrednio przed i po kataklizmie, jednak po nim nastała tak jak wszędzie klęska głodu. Miasta częściowo opustoszały, ludzie umierali na ulicach i wiejskich drogach a władza załamywała się. Jednak wciąż tli się nadzieja na odbudowę wielkości, co prawda pogoda nie wróciła do normy sprzed wielkiego kataklizmu, lecz legenda żyzności ziem Likomedii nie ma w sobie jedynie ziarnka prawdy. Ziemia tu odstaje niezwykle pod względem żyzności w porównaniu do pozostałych regionów znanego świata. Może i nie pozwala to na stworzenie krajobrazu niekończących się pól pszenicy znanych z opowieści historyków lecz jest to w zasięgu kilku pokoleń, obecnie można uprawiać z bardzo dobrym skutkiem mniej wymagające rośliny.
Wędrówka ludów nie pozostawiła większych śladów na charakterze mieszkańców Cesarstwa Ladycji, kolejni władcy sprawnie odpychali fale dzikusów chcących dostać się na stosunkowo bogate i żyzne tereny. Wobec tego charakter państwa jest bliski tanuvarskiemu, wznoszone są budowle naśladujące te w stylu antycznym, mówi się w języku bliskim tanuvarskiemu, wystawia się w teatrach sztuki a w obiegu nadal są monety z czasów istnienia imperium. Czy wobec tego wszystkiego 31 letni cesarz Nicefor III Tarses obejmie kurs na restaurację ogromnego imperium, czy może skupi się na odbudowie handlu i potęgi gospodarczej regionu? To pokażą nam najbliższe dekady.
Cesarz Konstantyn II przybywa z odsieczą pod mury Ladycji w czasach wędrówek ludów