Imperius XVI

Ślub Sophii Lascaris i Księcia Cesara III
Tura VI

W roku 840, w sercu lata, Księstwo Elyrandyjskie stało się świadkiem wydarzenia, które miało przejść do historii - ślubu Księcia Cesara III z Sophią Lascaris. Ten dzień, pełen splendoru i radości, przyciągnął uwagę nie tylko mieszkańców Księstwa, ale również dyplomatów i szlachty z dalekich krain.

Miesiące przed ślubem, zamki i miasta Księstwa zostały przystrojone w najpiękniejsze dekoracje. W ulicach miast i wiosek rozbrzmiewały pieśni i muzyka, a ludność zajęta była przygotowaniami do tego wspaniałego dnia. Z każdego zakątka kraju, rzemieślnicy i artyści zjeżdżali, aby zaprezentować swoje umiejętności i uczestniczyć w tworzeniu wesela.
Nastał dzień ślubu, a słońce świeciło jasno na niebie, jakby samo chciało uczestniczyć w tej radosnej chwili. Świątynia, w którym miała odbyć się ceremonia, został przystrojony w złote i białe ozdoby, symbolizujące czystość i królewską godność. Wewnątrz świątyni, wśród zapachu świeżych kwiatów i migotania setek świec, zgromadziła się szlachta, dostojnicy i bliscy pary młodej.

Sophia Lascaris, w swej przepięknej sukni ślubnej, zdobionej drogimi kamieniami i delikatnym złotem, jawiła się jako wcielenie królewskiej elegancji. Jej uroda i dostojność były tematem rozmów każdego z obecnych. Książę Cesar III, ubrany w dostojny, ciemny strój z elementami złota i srebra, stał u ołtarza, oczekując na swoją przyszłą żonę.
Sophia wkroczyła do kościoła, a towarzyszył jej ojciec odprowadzający ją do ołtarza. Wszyscy zebrani wstali, by oddać cześć przyszłej księżnej. Muzyka organów wypełniła przestrzeń, a Sophia powoli przemierzała główną nawę, kierując się ku ołtarzowi.

Arcykapłanka Etlyzmu i kapłan Katlonizmu, rozpoczęli ceremonię ślubną, w której para młoda wymieniła przysięgi. Słowa te były wyrazem ich miłości, oddania i wierności. Po wymianie obrączek i błogosławieństwie kapłanów, ogłoszono ich mężem i żoną w wyznaniach ich obojga.

Po ceremonii w świątyni, goście udali się do zamku, gdzie odbywało się przyjęcie weselne. Ogrody zostały przekształcone w bajkową scenerię, z tańcami, muzyką i ucztą, która trwała do późnych godzin nocnych. Stoły uginały się pod ciężarem przysmaków, a wino lało się strumieniami. Para młoda otoczona była przez gości, którzy składali im życzenia szczęścia i długowieczności. Sophia i Cesar, tańcząc pierwszy taniec, olśniewali wszystkich swą gracja i miłością, którą do siebie żywili.

Ślub Sophii Lascaris i Księcia Cesara III był symbolem zjednoczenia dwóch potężnych rodów i wprowadzenia nowej ery dla Księstwa Elyrandyjskiego. Połączenie ich sił zapowiadało przyszłość pełną pokoju i dobrobytu. Sophia, pochodząca z wpływowej rodziny Lascaris, przynosiła ze sobą obietnicę wzmacniania pozycji Księstwa na Dworze Imperialnym.. Książę Cesar, jako władca, zyskiwał partnerkę zarówno w życiu prywatnym, jak i w rządzeniu, co miało kluczowe znaczenie dla dalszego rozwoju i stabilności kraju.

Gdy noc zapadła, uroczystości weselne przeniosły się do wnętrza zamku, gdzie w bogato zdobionych salach trwał bal. Wśród złotych żyrandoli i fresków przedstawiających sceny z historii Księstwa, goście oddawali się zabawie – tańcom, rozmowom i pajaństwu. Weselne przyjęcie stało się czasem spotkań dyplomatycznych, negocjacji i tworzenia nowych więzi między szlachetnymi rodami. Sophia i Cesar byli obecni w każdym momencie tej nocy, dzieląc się swoją radością z gośćmi i biorąc udział w tradycyjnych tańcach i toastach na cześć ich nowego życia razem.

Tradycją było, że goście składali nowożeńcom dary. Prezenty te były wyrazem szacunku i dobrych życzeń dla pary młodej. Od złotych biżuterii, poprzez drogocenne tkaniny, aż po rzadkie księgi i dzieła sztuki - każdy dar był symbolem bogactwa i hojności, jaką otaczano młodą parę.

Ślub ten miał nie tylko osobiste, ale i polityczne znaczenie dla Księstwa. Poprzez to małżeństwo, Cesar umacniał swoje panowanie, otwierając nowe ścieżki dyplomatyczne i wzmacniając sojusze. Sophia, ze swoim wpływowym rodowodem, była nie tylko księżną u jego boku, ale również cennym doradcą i partnerką w rządzeniu.

Gdy pierwsze promienie świtu rozświetliły niebo, goście zaczęli opuszczać pałac. W sercach wszystkich zebranych pozostała pamięć o nocy pełnej radości, elegancji i świętowania. Ślub Księcia Cesara III i Sophii Lascaris był nie tylko wydarzeniem pełnym przepychu i radości, ale również początkiem nowego rozdziału w historii Księstwa Elyrandyjskiego, rozdziału, który obiecywał przynieść jego ludziom pokój i dobrobyt na lata.

Tak zakończył się ten historyczny dzień, który na zawsze zapisał się złotymi literami w annałach Księstwa Elyrandyjskiego.

W roku 843, w rozkwicie lata, Księstwo Elyrandyjskie świętowało kolejne wyjątkowe wydarzenie. Po raz pierwszy w historii, nowa księżna, Sophia Lascaris, oficjalnie otworzyła rozbudowaną część portu kupieckiego w stolicy księstwa, Amastii. To wydarzenie, symbolizujące rosnącą potęgę i wpływy Księstwa, zebrało tłumy mieszkańców, kupców, żeglarzy oraz delegacji dyplomatycznych z sąsiednich krain.
W porcie, gdzie zazwyczaj panował gwar pracy i handlu, tego dnia zapanowała uroczysta atmosfera. O poranku, wśród delikatnego świtu, dok rozbrzmiewał muzyką i śpiewami, a powiewały flagi i sztandary, rozwijając się na wietrze, by świadczyć o bogactwie i wielokulturowości Księstwa. Szczególnie ozdobiono nową część portu, gdzie wzniesiono nowoczesne pomosty i nabrzeża, gotowe przyjmować statki z najdalszych zakątków świata.
Sophia Lascaris, zjawiając się w towarzystwie licznej świty dostojników, była uosobieniem królewskiej gracji i elegancji. Ubrana w suknię ozdobioną motywami morskimi, przemawiała do zgromadzonego tłumu, podkreślając znaczenie handlu i bliskości z Imperium, a jego lennikami dla przyszłości księstwa. Jej słowa, pełne entuzjazmu i wizji, budziły aplauz i nadzieje na nową erę dobrobytu.
Ceremonia oficjalnego otwarcia portu obejmowała tradycyjne przecięcie wstęgi oraz symboliczne poświęcenie wód. Księżna, ujmując w dłonie złoty nożyk, z gracją przecięła szkarłatną wstęgę, a tłum wybuchł oklaskami. Następnie, kapłani Elythyzmu, w obecności kapłanów innych wyznań, pobłogosławili port, modląc się o bezpieczne podróże i pomyślność dla kupców oraz marynarzy.
Gedy księżna wróciła do pałacu, rozpoczęto festyn portowy. Kolorowe stragany z lokalnymi wyrobami, egzotyczne produkty z dalekich krain, muzyka i tańce wypełniły portową przestrzeń, a zapachy różnorodnych kuchni unosiły się w powietrzu. Wśród śmiechu i rozmów, mieszkańcy oraz goście mogli doświadczyć spotkań z mieszkańcami całego Imperium, które była sercem i duszą portu kupieckiego w Amastii.
Otwarcie rozbudowanego portu nie tylko wzmocniło pozycję gospodarczą Księstwa Elyrandyjskiego, ale również stało się symbolem otwartości, postępu i współpracy międzynarodowej. Był to dzień, który na zawsze zapisał się w historii księstwa, dzień, w którym nowa księżna, Sophia Lascaris, weszła w rolę ambasadorki rozwoju i dobrobytu swojego nowego domu.

W dniu smutnej uroczystości, gdy smutek ogarnął serca ludności, uczczono śmierci szlachetnej Pelagii Elyrandyjskiej i jej małżonka Orfeusza. Całą stolicę ogarnęła żałoba, a smutek przenikał serca każdego, kto miał przyjemność znać tę arystokratyczną parę.
Na dziedzińcu pałacowym gromadziły się tłumy, a ciężki zapach kadzideł unosił się w powietrzu, dopełniając atmosfery uroczystości pogrzebowej. Wielkie żałobne chorągwie powiewały na wietrze, a dźwięk smutnych pieśni napełniał powietrze.
Przed pałacem, w otoczeniu żałobnych świec, ustawiono trumny ze zmarłymi. Ich zewnętrzna powierzchnia była pokryta bogatymi tkaninami i kwiatami, symbolizującymi dobro i piękno, które odeszło wraz z nimi.
Na czele procesji żałobnej kroczyła Arcykapłanka, odmawiając modlitwy za dusze zmarłych, a za nimi szli dworzanie i służba, trzymając żałobne pochodnie i płacząc gorzkimi łzami.
Gdy procesja opuszczała dziedziniec pałacu, ulice miasta wypełniły się tłumami ludzi, którzy chcieli oddać hołd zmarłym. Każdy wyrażał swój żal i smutek, a na ich twarzach malowała się bolesna tęsknota za stratą.
Podczas uroczystości pogrzebowej, wszyscy zebrani wspominali szlachetną Pelagię, ciotkę księcia Cesara III, i jej męża, oddając hołd ich pamięci i dzieląc się wspomnieniami o ich pięknie, mądrości i dobroci.
Po zakończeniu ceremonii, trumny zmarłych zostały uroczyście złożone do rodzinnego grobowca, gdzie spoczęli razem z przodkami z rodziny książęcej.
Tego dnia, całe księstwo zjednoczyło się w żałobie, oddając hołd dwóm szlachetnym duszom, które odeszły na wieczny odpoczynek.

Na zaproszenie Kruczego Tronu na Turniej Rycerski odpowiedziała Księżna Elyrandyjska Patricia z domu Lascaris. Zebrała swój poczet rycerski i przygotowała orszak. Z Amastii ruszyła ona koło południa. Na czele orszaku maszerowało rycerstwo prowadzone przez Gejzę Tornala, czempiona książęcego. Za nimi podążały karoce dworzan oraz sama księżna. Jej Wysokość, pochylona nad oknem, pozdrawiała tłum, który entuzjastycznie wiwatował. Za arystokracją podążała ciżba oraz prości żołnierze, którzy ochraniali koronowaną głowę.

Tłum wiwatował zarówno na cześć Księżnej, jak i na cześć Gejzy Tornala, niegdyś obcego, a dziś już zżytego z miejscowym ludem i kulturą. Gejza Tornal, ubrany w zbroję rycerską, unosił swą prawicę, pozdrawiając tłum. Kwiaty padały przed kopytami jego konia, a pieśniarze rywalizowali w układaniu muzyki na cześć jego i księcia Cesara, którzy odnieśli zwycięstwa w niedawnej wojnie.