Imperius XVI

Kuzyn słonia, różniący się od niego tym, że posiada owłosienie (które przerzedza się w lecie) w kolorach od bieli, przez brąz, do czerni. Ma od 2,75 do 3,4 m wysokości i 4 do 6 ton masy. Są wyłącznie roślinożerne, żywią się głównie roślinami stepowymi, przede wszystkim różnymi gatunkami traw. W mniejszym stopniu na ich pożywienie składają się różnego rodzaju zioła, roślinność krzewiasta i drzewiasta, oraz prawdopodobnie także mchy i porosty.

Obecnie jest bliski wyginięcia, co spowodowane było nadmiarowymi polowaniami. W dziczy żyje kilkaset osobników. W kraju Korków mamut został objęty Wielkocesarskim dekretem o jego ochronie.

Trzcina szklana, zwana też trzciną szronową albo soplem wodnym to roślina występująca nad słodkimi zbiornikami wodnymi w zimnym klimacie południa. Jest to roślina dostosowana do mroźnego klimatu. Pozbawiona kolorów, szarawo-niebieska łodyga jest zaskakująco zimna w dotyku i bardzo twarda, przywodząc na myśl skojarzenie ze szkłem lub lodem. Kwiaty sopla wodnego są niewielkie, ich liście ostre i szorskie, a sieć korzeni silnie rozbudowana - jest to roślina wieloletnia, odrastająca wczesną wiosną, której pędy potrafią niekiedy nawet przebić pokrywę lodową stawów. Trzcina szklana to roślina bagienna i wodna, często pokrywająca rozległe obszary - jest to jeden z gatunków od którego nazwę wzięła zapewne wyspa Caelid. Wykorzystuje się ją do celów budowniczych (izolacja termiczna) a także płatnerskich (jako alternatywa dla pancerzy metalowych, bardziej odporna na mrozy i wilgoć), niekiedy również jako roślinę ozdobną.

Małpa ta, zwana przez lud Noeai „Wędrownym Cieniem” lub „Mądrością Przyrody,” osiąga wzrost około łokcia i dłoni (1,20 metra) i wagę od 30 do 50 funtów, w zależności od płci i kondycji. Cechuje ją smukła, lecz silna budowa ciała, z muskularnymi kończynami, które pozwalają jej poruszać się zarówno na czterech, jak i dwóch kończynach, choć preferuje tę drugą postawę, gdy przemierza równiny czy obserwuje ludzkie siedziby.

Jej pysk, zadziwiająco podobny do ludzkiego oblicza, wyróżnia się delikatnie zakrzywionym nosem, szerokimi kośćmi policzkowymi i dużymi oczami o głębokim spojrzeniu, które zdają się wręcz przenikać ludzkie dusze. Skóra na twarzy jest ciemna, niemal brązowa, kontrastująca z jasnym owłosieniem, które przypomina barwę piasku lub zeschłych traw nadmorskich. Owłosienie na ciele jest gęste, lecz krótkie, tworząc niemal płaszcz ochronny przed kaprysami pogody.

Długie, zręczne palce tych małp, zakończone czarnymi paznokciami, zdają się stworzone zarówno do wspinaczki, jak i do manipulowania drobnymi przedmiotami. Noeai opowiadają o małpach, które układały kamienie w kręgi lub delikatnie badały ludzkie narzędzia, jakby chciały pojąć ich funkcję.

Ich ruchy, pełne gracji i skupienia, w połączeniu z ciszą, w jakiej poruszają się przez lasy i wybrzeża, budzą niepokój i szacunek. Często widuje się je siedzące na skałach nad morzem, wpatrujące się w fale, jakby rozważały tajemnice świata.

Miejsce w wierzeniach Noeai

Noeai wierzą, że „Wędrowne Cienie” są nawiedzane przez dusze ich najmądrzejszych przodków. Twierdzą, iż zmarli, którzy za życia byli wybitnymi żeglarzami, kapłanami lub wodzami, zostawiają w tych małpach swój ślad, by przez kilkanaście lat móc obserwować losy ich rodów lub ukochanej ziemi.

Zgodnie z tradycją, gdy taka małpa pojawia się w pobliżu wioski, mieszkańcy traktują ją z najwyższym szacunkiem. Ofiarowują jej jedzenie – owoce, ryby i miód – wierząc, że odwdzięczy się błogosławieństwem lub przestrogą. Wierzono również, że jeśli małpa odwróci wzrok od ofiarodawcy, przodek jest rozgniewany i należy zadośćuczynić winom, aby nie sprowadzić na siebie nieszczęścia.

Noeai nigdy nie polują na te stworzenia, a każdy, kto je skrzywdzi, uważany jest za wyklętego. Kapłani morza utrzymują, że kto zada śmierć „Wędrownemu Cieniowi,” zostanie sam po śmierci uwięziony w ciele niemego zwierzęcia, pozbawionego wpływu na świat.

Łasica Rycerska to gatunek niewielkiego drapieżnego ssaka. Żyje na stepach całego kontynentu. Nazwę zawdzięcza swojemu podobieństwu do Łasic ze Starego Kontynentu, od których odróżnia ją jednak łuskowaty pancerz pokrywający jej całe plecy. "Uzbrojenie" w połączeniu z podwyższoną odporność na jad niektórych gatunków węży i skorpionów sprawia, że polują na nią tylko większe od niej drapieżniki (hieny, wilki, dzikie psy), a nie np. ptaki takie jak sokoły.

Prowadzi dzienny tryb życia, zazwyczaj w stadach zajmujących określone terytorium. Liczące do 30 osobników stado składa się zwykle z dwóch lub trzech grup rodzinnych. Grupę rodzinną tworzy przystępująca do rozrodu para oraz ich potomstwo, które nie osiągnęło jeszcze dojrzałości płciowej. Dominujące samce są ojcami większości narodzonych młodych we wszystkich grupach. Na terenie otwartym pancernice kopią nory, lecz gdy jest to możliwe, korzystają ze skalnych szczelin.

Mają silnie rozwinięte zachowania socjalne. Wykazują wiele zachowań antydrapieżniczych, od sygnałów alarmowych po czynną, grupową obronę przed atakującym drapieżnikiem. W czasie żerowania co najmniej jeden z członków stada zajmuje pozycję w najwyższym punkcie terenu i obserwuje otoczenie. W razie niebezpieczeństwa strażnik wydaje odpowiedni do zagrożenia dźwięk alarmowy, na który stado reaguje stosownie do sytuacji.

Wysokie zachowania socjalne i przedziwny wygląda sprawiają, że często są oswajane. Maluczcy korzystają z nich do łapania myszy, skorpionów, węży czy owadów, zaś szlachta traktuje je jako zwierzątka domowe i przezywa je "Małymi rycerzami" przez ich pancerze przypominające zbroje.

Drapieżnik, w swym wyglądzie bardzo podobny do Krokodyli Wielkorzecznych z Starego Imperium, odróżniają go znacznie dłuższe łapy jak i charakterystyczne rogi umiejscowione za ślepiami. Zwany także Smokiem Bagiennym, dorasta standardowo do 12 metrów choć zdażały się osobniki mające nawet 15. Żyje na terenach bagnistych, poluje z zasadzki, czekając pod taflą wody, choć nie należy dać się zwieść, jest piekielnie szybki na lądzie, gotów dogonić dobrego konia. Pływa wystarczająco dobrze by poradzić sobie z średnio silnymi prądami, dlatego też nie ogranicza się tylko do słodkowodnych bagien, wykorzystując brzegi mórz do migracji. Ze względu na swą masę, uznawany za raczej krótkodystansowca choć zdarzają się różne osobniki. Samice niezwykle agresywne w pobliżu swych gniazd. W innych wypadkach raczej stroniące od atakowania ludzi, choć znamy przypadki z wyspy Cornsuli gdy w wyniku znaczącego nieurodzaju ich stada napadały nadbrzeżne wioski.
Znane są trzy podgatunki, na Cornsuli występuje Dracha Bagienna Brunatna, na Pandurii Dracha Bagienna Zielona, natomiast na terenach Noeai, Dracha Bagienna Plamista.

Złote Drzewa przypominają wyglądem wyjątkowo duże dęby. Osiągają one prawdziwie kolosalne rozmiary - 40, niekiedy nawet 50ciu metrów wysokości i niemal 10 metrów średnicy. Potrafią rosnąć przed dobrze ponad 1000 lat, co sprawia że współczesnym wydają się wieczne - ale rosną bardzo, bardzo powoli. Chociaż stosunkowo odporne na warunki pogodowe, są jednak niesamowicie wybredne jeśli chodzi o warunki glebowe - sprawia to, że są niesamowicie wręcz rzadkie, a wszelkie wysiłki mające na celu zasadzenie ich bądź przesadzenie spełzły na niczym.

Złote Drzewa (zwane też Starodrzewami, Słonecznymi Dębami lub Drzewami Łaski) występują wyłącznie samotnie i jedynie w głębokich puszczach. Zwykle przyjmuje się, że na całą puszczę przypada co najwyżej jedno Złote Drzewo.

Szczególną cechą Starodrzew jest ich barwa - jasnożółty kolor liści i kwiatów służy roślinie do zwabienia owadów i ptaków, które roznoszą jego błyszczące nasiona. Sprawia to również, że Słoneczne Dęby błyszczą w czasie dnia - w nocy zaś świecą się lekko od swoich fluorescencyjnych soków.

We wczesnych latach po przybyciu Wygnańców, Złote Drzewa służyły za źródło swojej błyszczącej żywicy, używanej do celów ozdobnych lub kulturowych. Z czasem malejąca liczba drzew sprawiła że gdzieniegdzie zaczęto otaczać je kultem, lub też z premedytacją wycięto, jako źródło zabobonów i magii.

Ssak z rodziny wołowatych-częśćiowo udomowione. Samce posiadają 40 centrymetowe rogi, waga dorosłego osobnika dochodzi do 50 kilogramów. Długość do 1.50 metra, w kłębie do 80 centymetrów. Cechą charakterystyczną jest przerośnięta struktura nosowa, przez wielu Uwlajów traktowany jako przysmak ich kuchni. Samce przewodzą stadom liczącym do 30 samic i młodych. Uwlajowie pozyskują zrzucane wiosną rogi samców jako afrodyzjak. Nie pozyskują rogów w polowaniu- chcociaż mięso jest spożywane raz w roku. Uwlajowie świętują pierwszy dzień nowego roku jako pamiątkę na przejście do Nowego Świata -wedle przekazów miało to być pierwsze spotkane przez nich zwierzę. Kości i rogi po takim rytualnym posiłku są zakopywane w stepach.
Samice są nieco lżejsze i mniejsze, nie posiadają rogów. Samice rodzą do dwóch cieląt. Matki mają wówczas wzmożoną laktację, co wykorzystywane jest do pozyskiwanie mleka przez Uwlajów. Produkują oni z niego alkohol , masło i inne sfermentowane produkty.
Nazwa wywodzi sie od prowincji, w której najwięcej chłopów ma trudnić się procederem pozyskiwania mięsa, mleka itp.

Opis:

Drzewo to przybyło ze Starego Świata jako niewielkie nasionko przyniesione przez członków plemienia Ulvian. Zostało ono zasadzone w nowej Stolicy Królestwa Ulvian, gdzie jest uważana za święte jak swoja poprzedniczka Frosthraf z starego świata a samo drzewo dostało imię Ydrravin.

Obecnie drzewo osiąga imponujące rozmiary – mierzy aż 95 metrów wysokości i 10 metrów średnicy pnia. Jego rozłożysta korona jest monumentalna, a liście oraz kwiaty wyróżniają się niezwykłym różowym kolorem, który w złudzeniu optycznym zdaje się pulsować delikatnym światłem o zmroku. Samo drzewo produkuje bardzo słodki owoc przypominający różową śliwkę. Kolor samego drewna i kory jest brązowo-różowy.

Według legend i mitów, drzewo to jest potomkiem innego, jeszcze bardziej majestatycznego drzewa, które rośnie w sercu Starego Świata, o którym mówiono, że było trzykrotnie większe od swego potomka. Plemienna tradycja opowiada, że drzewo ma mistyczne właściwości. Uważa się je za strażnika światów oraz bramę między światami.

Nazywana także "Trawą Głupców", "Książycową Trawą" czy "Słodką Trawą", Trawa Srebrzysta występuje na równinnych, obszarach południowego Imperiusa, w szczególności na suchych obszarach - to jej swoją nazwę zawdzięczają Srebrne Stepy. Odwiedzający je przeżyją jednak z reguły zawód, przez większość roku stepy te są zwyczajnie zielone, a Srebrna Trawa w zasadzie nie do odróżnienia od innych gatunków zielska porastającego łąki południa. Późną jesienią jednak, trawa ta zaczyna blednąć, po czym zyskuje swój charakterystyczny biały kolor. W istocie spowodowany on jest zmianami zachodzącymi wewnątrz rośliny, która w końcowym etapie swojego życia wytwarza substancje mające przyciągać zwierzęta, w szczególności zaś ptactwo, obficie żywiące się nasionami Srebrnej Trawy. Pośród tych substancji zawiera się przede wszystkim cukier, oraz kilka rodzajów alkaloidów, szkodliwych dla ssaków, ale w całkowicie bezpiecznych dla ptaków. Stad też pochodzi charakterystyczny słodkawy posmak Srebrnej Trawy. Nasiona trawy zawierają ich najwięcej i po zjedzeniu są w naturalny sposób 'roznoszone' na dużych obszarach, rozsiewając trawę na kolejny sezon.

Oczywistym jest, że fakt że coś jest trujące w żadnym przypadku nie zniechęca ludzi przed spożyciem i w istocie, Srebrna Trawa jest stosowana w kuchni południa. Niedojrzałe pędy i nasiona mogą być zjadane przez ludzi i nazywane są czasem 'cukrem południa', choć odróżnienie niedojrzałej Srebrnej Trawy nie jest łatwe i tym samym stosowana jest raczej jako smakowy dodatek, nie zaś właściwy element diety. Niedojrzała trawa ma delikatny słodkawy posmak, w przeciwieństwie do znacznie bardziej 'intensywnej' dojrzałej - jednak spożycie zbyt dużej ilości może skutkować niestrawnością! Dojrzałe źdźbła i nasiona dodawane są do wódki zwanej przez to "Srebrówką", która zyskuje charakterystyczny mleczny kolor, ziołowy zapach i słodki smak - oraz w większych ilościach właściwości halucynogenne. Istnieją amatorzy spożywania 'deserów' zawierających dojrzałą Trawę Głupców lub palenia suszonych źdźbeł ale jest to nawet bardziej niebezpieczne. Srebrna Trawa jest rośliną notorycznie trudną w uprawie i zbieraniu z racji szybkiego wyjaławiania ziemi i naturalnego sposobu rozsiewania, który sprawia że co roku znaleźć można ją w innym miejscu, gdzie wzrasta dzięki guanu dzikich ptaków. Próby rozsiewania przez ludzi (co samo w sobie wiąże się z ryzykiem kontaktu z trującymi nasionami) na stanowiskach nawiezionych odchodami zwierząt domowych skutkują gorszą w jakości trawą, choć uprawy takie rzecz jasna istnieją - ale 'dzika' trawa uznawana jest za w każdym względzie lepszą.