Imperius XVI

Nazwa państwa: Cesarstwo Rizei

Stolica: Riza

Władca: Kononus


Opis państwa:
Cesarstwo Rizei jest bezpośrednim i jedynym kontynuatorem dawnego imperium Tanuvaru, jest państwem położonym na zachodzie wzdłuż zatoki zwanej zatoką imperatora. Tereny cesarstwa to przeważnie stepy i sawanny, pustynie oraz rzadziej występujące lasy równikowe. Kulturowo państwo przypomina dawne imperium, która na przestrzeni wieku trochę ewoluowała, jednak trzymając się założeń pierwowzoru. Główna cześć państwa, będąca najlepiej rozwiniętą pod względem infrastrukturalnym leży na półwyspie Kleopatry, gdzie znajduje się stolica cesarstwa - Riza. Ponadto administracja państwowa jest stworzona na wzór imperialnej, jednak właściwie funkcjonuje one jedynie w większych miastach.

Społeczeństwo cesarstwa dzieli się na dwie grupy. Jedną grupę stanowią pełnoprawni obywatele, do których należą najznakomitsze i najbogatsze rody, w tym jeden o największej pozycji w państwie - patrycjusze. Patrycjusze są uprzywilejowaną warstwą społeczną, posiadają oni pełne prawa polityczne oraz wyłączność na obejmowanie urzędów. Do tej grupy zaliczają się rodziny które przybyły na te ziemie wraz z Rizeuszem i założyły stolicę Cesarstwa. Najstarsi patrycjusze tworzą Senat - Jest to organ doradczy, który pomaga w podjęciu najważniejszych decyzji, dotyczących państwa i społeczeństwa. Drugą grupę stanowią tak zwani obywatele niepełnoprawni, czyli plebejusze. Plebejusze stanowią warstwę społeczną, wywodzącą się od ludów pobliskich lub/i tych którzy przybyli podczas rozgłaszania wieści o odtworzeniu imperium. Cechą charakterystyczną społeczeństwa cesarstwa jest bezwzględna władza ojca. Ojciec decyduje o życiu i śmierci członków swojej rodziny. Warto jednak dodać, że kobiety w cesarstwie mogą dziedziczyć majątki oraz zajmować stanowiska urzędnicze poza tymi najwyższymi oraz nie wolno im służyć w armii.

Ustrój:
Ustrój panujący w Cesarstwie Rizei charakteryzuje się tym, że cesarzowi podlegała większość administracji oraz kieruje wymiarem sprawiedliwości. Decyzje w sprawach państwowych podejmuje po konsultacji z niewielkim gronem doradców wchodzących w skład rady cesarskiej. Ponadto istnieje gwardia pretoriańska strzegąca bezpieczeństwa cesarza i jego rodziny. Senat administruje częścią prowincji i pełni funkcję trybunału. Nie istnieje zasada dziedziczności władzy, jednak cesarz wyznacza następcę dopuszczając go do najwyższych urzędów, a senat nie może się temu sprzeciwić.

Historia:
Historia imperium Tanuvaru, jego upadku oraz splądrowania samego miasta Tanuvar jest powszechnie znana wszystkim, a wydarzenia te w Cesarstwie Rizei określane są mianem „Teatru Bestii”, jednak to co się później działo na terenach legendarnej stolicy imperium zostało zapisane w księgach historii cesarstwa. Jak podaje cesarska księga po splądrowaniu Tanuvar i jego okolice opustoszały, a dzieła zniszczenia dopełniła kometa na skutek której zapanował niespotkany dotąd głód w wyniku którego w krótkim czasie okolica stała się istnym pustkowiem. Stan ten miał się utrzymywać niemal ćwierć wieku do czasu gdy na ziemie te miał przybyć ze wschodu z liczną grupą żołnierzy i ich rodzinami niejaki Rizeusz podający się za prawnuka imperatora Febusa. Początkowo przybysze nie zamierzali zostawać na tym pustkowiu, jednak wnikliwe poszukiwania zwierzyny doprowadziły do odkrycia ruin dużego miasta leżącego na cieśninie, przybysze jednomyślnie uznali, że owymi ruinami musi być stolica dawnego imperium – Tanuvar. Czy faktycznie była to stolica dawnego imperium tego nie wie nikt, gdyż w okolicy nie ostał się ani jeden żywy człowiek, a samo miasto było istną ruiną w której poza stertą gruzu nic się nie ustało. Rizeusz odkrycie te uznał za znak od bogów, którzy wybrali go na wybrańca, którego zadaniem jest odbudowa imperium, a w tym przekonaniu utwierdzili go jego przyboczni kapłani. Natchniony swoim powołaniem Rizeusz założył na miejscu ruin nowe miasto nazwane na jego cześć Rizą, a sam ogłosił się cesarzem. Początki nowego państwa należały raczej do tych nudnych, gdyż okolica była wyludniona, a co za tym idzie nikt nie zagrażał Rizie, więc ta powoli powiększała się i umacniała swoją pozycję w regionie. Z czasem wysłano we wszystkie strony świata jeźdźców których zadaniem było głosić wieść o odbudowie imperium, co zaowocowało pewnym wzrostem ludności – w tym napływ niewielkiej ilości ludzi wykształconych oraz ludzi o cenionych zawodach jak kowale i rzemieślnicy, co pozwoliło Rizeuszowi myśleć o poszerzeniu granic swojego , co małego państwa. Jakiś czas później tak też się stało i cesarz zbudował armię, dzięki której rozszerzył granice państwa na południe i wschód kreując granicę cesarstwa znaną nam dzisiaj. Następnie nastał okres pokoju który sprzyjał rozwojowi, powstało wiele nowych miast, wsi oraz licznych inwestycji, a to wszystko połączone siecią dróg, ponadto nawiązano pierwsze kontakty handlowe z okolicznymi ludami i jak się okazało wokół cesarstwa zamieszkały obce kulturowo ludy koczownicze nie mające nic wspólnego z dawnym imperium, wobec czego Rizeusz zdecydował się o zakończeniu ekspansji i skupił się na wewnętrznym rozwoju państwa. Kolejne lata w historii cesarstwa mijały spokojnie zakłócane drobnymi starciami granicznymi z lokalnymi ludami, jednak nie zakłóciło to ogólnego rozwoju cesarstwa. Pierwszym wydarzeniem które wstrząsnęło cesarstwem od czasu jego założenia przez Rizeusza była… jego śmierć, którą datuje się na rok 50 po kataklizmie, w skutek czego wybuchły drobne walki o władzę. Zwycięzcą tych krótkich walk został Cezarion dzięki lojalnej armii (lojalność kupiona złotem) z pomocą której wybił wszystkich uzurpatorów, tym samym umacniając swoją władzę na dobre. Cezarion był następcą namaszczonym jeszcze za życia cesarza Rizeusza, który z powodu braku posiadania męskiego potomka musiał porzucić zasadę dziedziczności wprowadzając zasadę wyboru przyszłego cesarza jeszcze za życia. Właśnie to dzięki tej zasadzie Cezarion po pokoaniu swoich przeciwników politycznych cieszył się poparciem społecznym do końca swych dni. Po śmierci Cezariona krajem w całkowitym spokoju rządzili jeszcze cesarze tacy jak Domicjan, Werus czy Kasjusz, aż do objęcia rządów przez obecnego cesarza – Kononusa. Kononus objął rządy dokładnie 100 lat po kataklizmie i 50 lat po śmierci pierwszego cesarza – Rizeusza. Nowy cesarz tak jak jego przodek Cezarion musiał zmierzyć się ze swoim przeciwnikiem politycznym nieuznającym jego władzy, a tym był syn poprzedniego cesarza Kasjusza – Worenus, który nie mógł się pogodzić z decyzją ojca, że ten postanowił wybrać na swojego następcę swojego przyjaciela. Kononus pełniąc funkcję legata w armii mógł liczyć na jej wierność, dzięki czemu miał sporą przewagę liczebną nad swoim przeciwnikiem, będąc dobrym strategiem Kononus nie chcąc ryzykować życia swoich ludzi postanowił zepchnąć Worenusa i jego buntowników na wschód w stronę tamtejszych pustyń, gdzie następnie okrążono ich i wzięto głodem. Okrążeni buntownicy z braku żywności i wody w końcu wydali Worenusa Kononusowi w zamian za zachowanie wolności, cesarz oczywiście dotrzymał słowa, a Worenusa po pokazowym procesie ukrzyżowano na głównym placu w Rizei. Po początkowych problemach związanych z walkami o władze Kononus wreszcie mógł się zająć należycie cesarstwem i tak jak jego poprzednicy, tak i on kontynuował ich politykę związaną z wewnętrznym rozwojem cesarstwa i pilnowania jego granic przed najeźdźcami po dziś dzień, a co przyniesie przyszłość? Czas pokaże.



Armia:
Armia Cesarstwa Rizei zbudowana jest o podstawy armii imperialnej Tanuvaru. Armia podzielona jest na gwardię pretoriańska odpowiadającą wyłącznie za bezpieczeństwo cesarza praz armię częściowo zawodową. Armią dowodzi wybierany przez cesarza na okres jednego roku konsul, po konsulu w hierarchii są legaci oraz wyżsi urzędnicy – trybuni wojskowi, którzy piastują swoje stanowiska bezterminowo. Fundamentem armii są legiony składające się z ciężkozbrojnej piechoty, lekkiej piechoty oraz jazdy.

Religia:
Pentarchizm - nazwa tej wiary bierze się od pięciu równych sobie bogów, których panteon wspólnie rządzi światem. Są też oczywiście bogowie pomniejsi, podlegający pod któregoś z wielkiej piątki a także herosi i półbogowie. Pięcioma głównymi bogami są:

Malgus – bóg śmierci i wojny, jest przedstawiany jako potężnie umięśniony mężczyzna. Jego atrybutami jest włócznia oraz klucz który otwiera przed godnymi bramy pośmiertnego raju. To on decyduje gdzie trafią martwe dusze. Jest patronem wszelkiej wojny, szlachetnej i tej nieszlachetnej. Ma pod sobą kilku innych bogów, najważniejszymi są Malis, bóg wojny niehonorowej, brutalnej oraz Ika, bogini wojny sprawiedliwej i chwalebnej.

Vaylin – bogini natury, przedstawiana jako najpiękniejsza kobieta w sukni oplatanej liśćmi bluszczu, często z ptakiem na ramieniu. Jej atrybutami jest laska pasterska oraz mapa. Jest znana jako najbardziej przyjazna ludziom bogini, kocha gatunek ludzki całym sercem i dlatego uważa się, że daje okrętom korzystne wiatry, rybakom obfite połowy a rolnikom plony. Z podległych jej bogów warci uwagi są Raela bogini łowów, Arminus bóg mórz oraz Idala bogini ptaków oraz posłanka bogów.

Nyriss – bogini mądrości i sprawiedliwości, jest przedstawiana jako kobieta o blond włosach w długiej, białej szacie. Jej atrybutami są waga oraz księga. Waga symbolizuje wydawanie sprawiedliwych osądów, księga zaś mądrość przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Ma pod sobą kilku pomniejszych bogów z których najważniejszy jest Tryton, bóg filozofii i jednocześnie kochanek Achilli.

Nihilus – bóg słońca i księżyca, przedstawiany jako wysoki mężczyzna, w masce oraz z kolczastą, złotą koroną na głowie. Jego atrybutami są ogień i woda. Włada on nad cyklem dobowym i nad całym niebem. Ma on jedynie dwóch podległych bogów, Solara boga słońca oraz Ilię boginię księżyca, ma najmniej wyznawców.

Nefarid – bóg rzemieślników oraz podziemi, przedstawiany jako krępy mężczyzna w skórzanym fartuchu, jego atrybutami są kilof oraz szczypce kowalskie. Jest uznawany za bardzo nieobecnego boga, który od debat z pozostałymi woli skupiać się na kolejnych dziełach swojej kuźni. Ma on wielu podległych mu bogów a najpotężniejszymi są Geron, bóg kowali i płatnerzy oraz Akela bogini ziemi, która jest jego żoną oraz dostarcza mu najlepsze materiały z głębi ziemi do produkcji arcydzieł Nefarida.

Duchowieństwo dzieli się na ekumeniczne i zakonne. Ekumeniczne czci po równo wszystkich bogów i przewodzi w najważniejszych dla całej religii sprawach. Najwyższym duchownym jest najwyższy kapłan, który ma władzę nad dużą ilością augurowów, najwyżsi kapłani mogą się spotkać aby przegłosować większością głosów zmiany w wierze. Najwyższym kapłanom podlegają augurowie rządzący zazwyczaj na obszarze jednej prowincji, natomiast pod nimi są już zwykli kapłani przypisani do jednej świątyni.

Duchowieństwo zakonne to wszelkiej maści zakony i klasztory które zajmują się czczeniem jednego, konkretnego boga. Są znani z nieprzywiązywania wagi do życia doczesnego i głoszą nauki swoich bogów na obszarach do których nie dociera rozbudowane duchowieństwo ekumeniczne.

Proponowane doktryny:

Zwalczanie fałszywych imperiów
Tylko jeden na świecie jest spadkobierca Imperium Tanuvaru, i tym następcą jest Cesarstwo Rizei!


Plusy: Bonus do walki z państwami uznającymi się za kontynuatorów imperium Tanuvaru.
Minusy: Zawieranie jakichkolwiek realcji/stosunków z państwami uznającymi się za kontynuatorów imperium Tanuvaru obniża stabilność.

Złoty okres
Polityka obrana przez ojca założyciela - cesarza Rizeusza, polegająca na długotrwałym pokoju, jest kluczem do sukcesu gospodarczego cesarstwa, a zadaniem każdego kolejnego panującego cesarza jest utrzymać pokój za wszelką cenę, lub prowadzić wojnę na tyle mądrze, by prowadzona była na terytorium przeciwnika.

Plusy: Bonus do bogactwa i protekcji handlowej podczas trwania pokoju.
Minusy: Minus do bogactwa i protekcji handlowej podczas trwania wojny.

Strażnicy pokoju
Armia Cesarstwa Rizei stoi niemal od wieku na straży pokoju pilnując granic przed najeźdźcami oraz pacyfikując buntowników nielojalnych władzy cesarza. Każdy potencjalny najeźdźca zastanowi się kilka razy zanim zaatakuje państwo, której granicy nie naruszyła żadna wroga armia od prawie stu lat.

Plusy: Bonus do walki na własnym terytorium.
Minusy: Utrudnione uzyskanie poparcia armii do wojny ofensywnej.

Tereny:

Spoiler

1) greka i łacina jednak sporo się różnią, więc ewolucja w linii prostej jest średnio realna - musiałby być to raczej język synkretyczny i to z jakimiś modyfikacjami najlepiej
2) jedyny sukcesor - to jak rozumiem bardziej propagandowo ujęte
3) tak tylko zaznaczę dla jasności (sprzeczności jawnej nie widzę, ale lepiej powiedzieć) - cesarstwo padło najpierw, potem był nie taki krótki okres wojen diadochów, na koniec dopiero upadek Tanuvaru (już wtedy nie imperialnego, tylko poleis) i kataklizm. Ale skoro pranwuk Febusa to ilość lat chyba się będzie zgadzać
4) w czasie długiej zimy podróże były nieliczne, na pewno nie ma co liczyć na wielkie migracje - one nabrały rozpędu dopiero po ustąpieniu śniegów
5) wyedukowani ludzie zostali przetrzebieni już w trakcie epoki diadochów, a potem albo schłopieli lub pomarli od innych przyczyn, zachowało się ich naprawdę niewielu, więc na migrację do cesarstwa na większą skalę też nie ma co liczyć
6) złoty rozwój proponuję zainicjować już w grze, a nie opisywać z pozycji przeszłości, bo po pierwsze minęło za mało lat, a po drugie nie boostujemy się tak na start
7) trochę jest tu mieszanka, Rizeusz powołał się na mandat władzy za sprawą krwi (prawnuk Febusa), a potem już mamy namaszczenia/adopcje/wręcz elekcje vivente rege - to jak jest w końcu? to samo ma się względem przejmowania schedy po Tanuvarze, bo albo to by się działo po krwi dynastycznej albo względem innego kryterium
8) trochę dużo tu spokoju albo łatwych zwycięstw w historii kraju, może "spice it up"?
9) grafika i Konon nie przejdą, może się jeszcze słabo znamy, ale ja preferuję roleplej od heheszków i memixów - od tego są działy OG i discord
10) podobnie jak w podaniu Matinha, mam uwagę co do tego że kraj jest za mało zbarbaryzowany - starożytność przepadła, trzeba z tym handlować i jak coś odbudowywać ją mozolnie na przestrzeni wieków
tyczy się to zarówno administracji jak i armii
11) 1sza doktryna jest ok, 2ga jakkolwiek brzmi fajnie to mechanicznie nie mogę się na to zgodzić bo jest to zbyt duży boost
12) kraj leży w sumie nie tak blisko epicentrum Tanuvaru, zwłaszcza tego starożytnego, just sayin'

1. Dla ułatwienia możemy uznać, że język cesartwa rizei to dialekt języka tanuvariańskiego.
2. Cała historia to jedna wielka propaganda według jedynej słusznej wersji :p
3. -----------------------
4. Zima trwała 25 lat po katakliźmie, więc zostając przy wersji, że na ziemie te Rizeusz wraz z drużyną przybył ćwierć wieku po katakliźnie, to migracje do państwa odbywały się już po ustąpieniu śniegów.
5. Tutaj proponuję zmniejszyć migrację "uczonych" do skromnych ilości, a dodać więcej standardowych zawodów w tym czasie jak kowale, rolnicy itd.
6. Złoty rozwój ująłem jako czas, podczas którego cesarstwo mogło się spokojnie rozwijać z powodu braku wojen z sąsiadami. Mogę usunać ten fragment i zrobić z tego doktrynę która będzie bonusem do ekonomii w przypadku utrzymywania pokoju przez jakiś czas.
7. Rizeusz powołał się na mandat władzy za sprawą krwi (prawnuka Febusa) ponieważ, dzięki temu z łatwością zjednoczył wokół siebie liczną drużynę z pomocą której założył państwo. Możemy uznać, że Rizeusz studiując księgi opisujące historie imperium, postanowił zmienić dotychczasową zasadę dziedziczności, by uniknąć sytuacji w której na tronie zasaiadłby jakiś szaleniec lub ktoś niekompetentny. Co do przejmowania schedy po Tanuvarze pamiętajmy, że to tylko propaganda, nikt nie wie czy Rizeusz faktycznie jest prawnukiem Febusa :p
8. Wszystkie opisane zwycięstwa są zwycięstwami odniesionymi nad przeciwnikami politycznymi wewnątrz kraju, dlatego są to łatwe zwycięstwa ponieważ cesarze cieszyli się lojalnością armii, co znacznie ułatwiało im zwalczanie wszelkich oznak buntu. Przeciwnika zewnętrznego nie kreowałem, gdyż patrząc po podaniach, wkoło mam same ludy koczownicze. Możemy uznać, że dochodziło jedynie do drobnych starć granicznych jak to już opisałem w historii.
9. Poprawione (chociaż dla mnie w głowie to dalej będzie ten konon :p)
10. Występują pewne odstępstwa od pierwotnej kultury Tanuvaru, jak chociażby język który mocno się zmienił/wyewoluował na przestrzeni wieku. Wątek administracji teoretycznie jest ujęty tak, że funkcjonuje ona gorzej, ale można dodać, że administracja właściwie występuje tylko w większych miastach, a na prowincjach ma ona problem z funkcjonowaniem. W kwestii armii możemy uznać, że jest co najwyżej w pół profesjonalna i brak w niej jednostek pomocniczych, chociaż pewne struktury dowódcze mogłyby zostać z racji charakteru post imperialnej armii.
11. W takim razie proponuję takie doktryny:

Pokój to bogactwo lub Złoty okres (jak uznasz za stosowne :p)
Polityka obrana przez ojca założyciela - cesarza Rizeusza, polegająca na długotrwałym pokoju, jest kluczem do sukcesu gospodarczego cesarstwa, a zadaniem każdego kolejnego panującego cesarza jest utrzymać pokój za wszelką cenę, lub prowadzić wojnę na tyle mądrze, by prowadzona była na terytorium przeciwnika.

Plusy: Bonus do bogactwa podczas trwania pokoju.
Minusy: Wojna na terenach cesarstwa przynosi większe straty od standardowych.

Strażnicy pokoju
Armia Cesarstwa Rizei stoi niemal od wieku na straży pokoju pilnując granic przed najeźdźcami oraz pacyfikując buntowników nielojalnych władzy cesarza. Każdy potencjalny najeźdźca zastanowi się kilka razy zanim zaatakuje państwo, której granicy nie naruszyła żadna wroga armia od prawie stu lat.

Plusy: Bonus do walki na własnym terytorium.
Minusy: Utrudnione uzyskanie poparcia armii do wojny ofensywnej.

12. Tak może być, ale jedyna słuszna wersja historii w cesarstwie mówi co innego :p

//czekam na odpis i zacznę edytować na podstawie twoich odpowiedzi :p

1) no właśnie o tym mówię cały czas, że te języki nie są w ogóle do siebie zbliżone (nic dziwnego, wytworzyły je dwie różne kultury) także potrzebuję albo lepszego wyjaśnienia albo innego podłoża lingwistycznego
4) a, ok, ale wciąż trzeba poprawić że pewne migracje, a nie wielkie migracje
5) zgoda
6) to tak zrób
7) takich ksiąg jest bardzo niewiele i są wybrakowane, inaczej znalibyśmy całą historię imperium; mało realistyczne wydaje mi się dążenie cesarza by obalić dziedziczenie na rzecz elekcji bo w 99% przypadków było dokładnie odwrotnie (dominat pomijam tutaj, bo to ewenement)
8) lojalność armii tez na pstrym koniu jeździ, uzurpatorzy najczęściej pojawiali się w historii Rzymu właśnie na kanwie obwołania przez wojsko, więc wydaje mi się to mało realistyczne rozwiązanie
10) tak zrób
11) doktryna złoty okres założenia ma dobre, ale ja jednak lubię jak plus i minus są lustrzanymi odbiciami bo wtedy najtrudniej o exploity - także proponuję minus do bogactwa i protekcji handlowej w trakcie wojny (bez rozróżniania czy jest ona na terenie cesarstwa czy nie). Co do strażników pokoju plus i minus są ok, opis fabularny trochę zuchwały ale uznajmy to za propagandę

1. Poprawiłem, teraz jest kultura zbliżona do kultury imperium, jednak z racji minięcia ponad 100 lat ewoluowała.
4. Poprawione
5. :p
6. :p
7. Nie zawarłem tego w historii ale uznajmy, że cesarz nie miał męskiego potomka dlatego zdecydował się na zamianę prawa dziedziczenia.
8. Dopisałem lojalność kupioną złotem :p
10. :p
11. Doktryny dodane.

1) daj proszę znać co pozmieniałeś na co, bym nie musiał całości czytać ponownie
7) dodaj proszę do podania
8) nooo ook, nadal uznam to trochę za propagandę bo jest zbyt różowo w tej historii by brzmiała jak obiektywny opis

Jeszcze jedna uwaga, umknęło mi wcześniej. Na obecnym etapie nie ma możliwości połączenia funkcji najwyższego kapłana z władcą (oczywiście poza hierokracjami), władza nie ma boskiego namaszczenia na tym etapie.

Jak masz czas to sfinalizuj proszę podanie (sprawdzać będę dopiero rano, więc niekoniecznie musi być to do punkt północy) - bo brakuje bardzo niewiele do przyjęcia już w 1szej turze rekrutacji.
@Officer TJ

1. "Kulturowo państwo przypomina dawne imperium, która na przestrzeni wieku trochę ewoluowała, jednak trzymając się założeń pierwowzoru."
7. " Cezarion był następcą namaszczonym jeszcze za życia cesarza Rizeusza, który z powodu braku posiadania męskiego potomka musiał porzucić zasadę dziedziczności wprowadzając zasadę wyboru przyszłego cesarza jeszcze za życia."
8. Tutaj nie mam lepszego pomysłu który nie wywróci do góry nogami przedstawionej historii.

Dostosowałem się do uwagi i usunąłem wzmiankę o pełnieniu przez cesarza funkcji najwyższego kapłana.

//wszystkie zmiany są już w podaniu.

1. Eee to już było przecież. I chyba mówiliśmy o większych zmianach tam wyżej

Reszta ok

PODANIE ZAAKCEPTOWANE WARUNKOWO
Pod warunkiem rozwinięcia tego punktu, o którym mowa wyżej.