Królestwo Caramiduru
: śr paź 04, 2023 5:19 pm
Królestwo Caramiduru
HistoriaW odległej Warenii, wzdłuż niegdysiejszego cesarskiego limesu rozciągały się cywilizacje zachodnich Szakryjczyków oraz wschodnich Śanitów, lecz imperialni zwykli mówić na nich zbiorczo „Wareńczycy”. Chociaż w tym wypadku zwrócimy się ku wschodowi, warto zaznaczyć, że obie kultury posiadały punkty wspólne - najprężniej rozwijające się ośrodki władzy skoncentrowane były na wybrzeżach lub miejscach bogatych w wodę, struktury społeczne opierały się na więziach rodowych i plemiennych, kontakty między miastami były utrzymywane dzięki systemowi rozbudowanych karawan, oferowanie trybutu Cesarstwu było niechętną koniecznością, a czasy świetności zakopano głęboko pod piaskami rozlewającej się wzdłuż i wszerz pustyni.
Śanici zasiedlający wschodni skraj Warenii dzielili się na szereg mniejszych lub większych emiratów. Na tle historii można zauważyć wyraźną dominację emirów nadmorskich, takich jak Remidur czy Śylidur, które dzięki swemu położeniu mogły czerpać korzyści z przebiegającego wzdłuż ich ziem Dżadeitowego Szlaku. Towarem pchanym dalej na północ byli niewolnicy, brani głównie z głębi kontynentu lub pozyskiwani przez lokalny konflikt czy zemstę rodową. Stosunek do cesarstwa nie był równoznaczny – pomniejsze kraiki północy zostały po krótkim oporze włączone do cesarskiej prowincji Magna Warenia, jednak wiele emiratów zdołało zachować względną niepodległość dzięki niechętnym, lecz koniecznym trybutom.
Nasza historia koncentruje się na Emiracie Remiduru, który dzięki woli niebios był predestynowany do zjednoczenia Śanii. Żyzne ziemie, wielkie niewolnicze armie, bogate pałace i rozsądny dystans od cesarskiej granicy sprawił, że w 645 roku Emir Zevanar-szal wyruszył ze swej stolicy, aby rozszerzyć swą władzę o emiraty Namiduru, Deggeroniduru i Beniduru. Jednak już jego następca, Emir Ipanar-szal w 666 roku musiał pożegnać się z drugą częścią zdobyczy swego ojca z w powodu groźby cesarskiej interwencji. W wyniku tego upokorzenia ród panujący postanowił zintensyfikować relacje z Oświeconym Miastem Aletris w nadziei, że potężna flota republiki zniechęci Tylosjan do plątania się w interesy Śanitów. Chociaż Aletrisyjczycy nie byli skorzy do podpisywania wiążących sojuszy, to pielęgnowanie kontaktów okazało się w przyszłości instrumentalne dla przetrwania elit Remiduru.
Kolejny cykl podbojów w celu zrealizowania swego przeznaczenia rozpoczął młody emir Daeśtnar-szal w roku 698, jednak najpierw musiał zająć się przewrotem dworskim swego wuja, wezyra Emreynar-szala rok wcześniej. Daeśtnar-szal miał wszystko, czym chwalić mógł się jego przodek, Zevanar-szal, a nawet więcej. Geniusz, emir-wojownik, umiłowany przez niebiosa, złoty sułtan – w trakcie rządów nadano mu wiele przydomków, które odzwierciedlały skalę osiągnięć popełnionych w ciągu 33 lat życia. Ostatecznie jego potomkowie zapamiętali tylko jeden – Utracony. W roku 716, obozując przed murami Śyliduru i będąc o krok od zjednoczenia Śanii, „umiłowany przez niebiosa” zmarł od Savorachańskich kandów i strzał.
Atak nieznanego przeciwnika oraz utrata monarchy potężnie nadszarpnęły morale Remiduru, który od tego momentu został uwikłany w wojnę obronną. Dzięki opatrzności dwór pozostał zjednoczony wokół bezpośredniego następcy, emira Aśawanar-szala, zaś zaprawione w boju armie „emira-wojownika” nie rozpierzchły się w cztery strony świata. Nie było to jednak wystarczające, aby dać opór hordom Savorachów – miasto po mieście, rok po roku, emirat kurczył się aż do kilku wysepek oporu skoncentrowanych wokół największych fortyfikacji. Graniczne państewka, uznające wcześniej nominalną zwierzchność Emiratu wykorzystały sytuacje by zrzucić z siebie to jarzmo, twierdząc że od zawsze oferowały swą lojalność wyłącznie Tylosjanom.
Wobec opłakanej sytuacji wojennej, oraz mając świadomość losu, który spotykał ofiary „Najwyższego Władztwa”, dwór zdecydował się ratować to co jeszcze można było uratować. Dzięki współpracy z Aletrisyjczykami (znaną później jako transakcja Tarkwiniusza), którzy dostarczyli okrętów oraz pośredniczyli w mniej lub bardziej legalnych nadaniach, elity Śanickie wraz ze swoim dobytkiem opuściły ziemie przodków, udając się ku mało znanym sobie lądom Imperiusa.
~TBD~ Lokacja:
► Pokaż Spoiler
