Imperius XVI

Lever dood as Slaav

Wielki Stewart: William van Croÿ-Lamoral
Stolica: Asnskipp

Opis:
Historia Jarlostwa jest bardzo dawna - Limburgowie byli bitnym ludem z dalekiej północy, który przez długi czas żył z piractwa i napadów na Imperium i jego lenników. W czasach słabości imperialnej terroryzowali wręcz wybrzeże, do czasu. Jeden z Imperatorów postanowił poszczuć na siebie swoich wrogów - zaproponował wodzowi Limburgów osiedlenie w imperialnej prowincji pogranicza w zamian za jej obronę przed innymi skonfliktowanymi z nim ludami. Jarl przystał na tą propozycję i tak powstało Langeoog. Ich głównym zadaniem była walka z wyznawcami kruczej wiary, zatem z czasem przyjęli katlonizm - ale obecnie wiara zeszła na drugi plan, a relacje z kruczymi sąsiadami są poprawne. Niegdyś władali tu Wojenni Królowie, zwani Jarlami, wybierani przez wiec na czasy wypraw, zajazdów i innych starć, ale gdy państwo straciło pazur ster rządów przejęli dotychczasowi namiestnicy, tzw. Wielcy Stewartowie. Już od dawna nie mianowano żadnego jarla i namiestnicy pilnują, by tak zostało. Gdy wymarł pierwszy i starszy ród namiestniczy Croÿ, władzę objęli spokrewnieni z nimi po kądzieli Lamoralowie, przyjmując też ich pierwszy człon do nazwiska. Langeoog w teorii hołduje tradycjom dawnych dni, wojen, łupiestwa, chwały na polu bitwy - ale w praktyce już od dawna jest to państwo kupców, które ceni sobie dobre relacje z sąsiadami - by ubić z nimi jeszcze lepsze interesy. Kultura również wiele się zmieniła, przejmując wiele od obcokrajowców i Imperium. Symbolem Langeoog są ich bardzo mleczne krowy. Produkuje się tu też w mniejszym stopniu sukna.

Religia:
Limburgowie mimo, że obecnie niezbyt religijni to zarówno od sąsiadów jak i zwierzchników z Imperium przyjęli katlonizm. W Asnskipp ma siedzibę patriarcha katlonistyczny, który funkcjonuje jako jeden z głównych doradców Wielkich Stewartów.

Położenie:

Wielki Stewart Bent z rokiem 836 oficjalnie przyznał równe traktowanie wyznawcom glaudanizmu. Wielu wskazuje na powód - ślub jego ukochanego brata z księżniczką kalteńską, ale po prawdzie od dawna Jarlostwo nie walczyło już w imieniu Imperium z Kruczą Wiarą. Był to ostateczny krok w tym kierunku, by oba wyznania żyły w Jarolstwie w zgodzie. Glaudaniści nie są już objęci specjalnym podatkiem, mogą budować świątynie i w pełni legalnie obejmować urzędy. Co bardziej zapalczywi katloniści pomstują na decyzję, ale większość skupia się na dalszym pogłębianiu handlu i dobrych relacji z sąsiadami.

Limburscy pogranicznycy - porośnięte głębokimi lasami ziemie Jarlatu wymusiły na osiedlonych tu Limburgach dostosowania się do lokalnych warunków. Oddziały pograniczników wywodzą się od grup samoobrony złożonych z łowców i myśliwych zbierających się w pogranicznych osadach, by w niebezpiecznym terenie patrolować granice czy wyłapywać zbiegów. Z czasem te nieformalne grupy zostały usakcjonowane przez jarlów i Wielkich Stewartów, którzy zastąpili myśliwskie łuki dłuższymi, bardziej nadającymi się do działań wojennych strzałomiotami.



Huskarlowie Langeoog - Limburgowie zostali sprowadzeni przez Tylosyjczyków na ziemie Langeoog z dalekiej północy. Byli wówczas bitnym ludem, a do boju ruszali uzbrojeni w topory na długich drzewcach lub włócznie i okrągłe tarcze. Chociaż z czasem mieszkańcy Jarlatu zatracili wiele ze swej wojowniczej natury, pamięć o ich prapoczątkach przetrwała właśnie w tradycjach huskarlów - ciężkozbrojnej piechoty niosącej do starcia ogromne siekiery, którymi przerąbują się przez wrogie tarcze i szyki. Obecnie huskarlowie obsadzają głównie zamki Langeoog, służąc również jako kaci i egzekutorzy Wielkich Stewartów.



Łabędzi jeźdźcy - Tylosyjczycy wykorzystali Limburgów do powstrzymania ekspansji glaudanistów z zachodu. W trakcie licznych konfliktów tamtych lat wśród sprowadzonych przez Imperium osadników szybko wykształciły się grupy ciężkozbrojnej konnicy, niezbędnej do przeciwstawienia się rycerstwu z zachodu. Zrzeszonym w klanom Limburgom tradycje rycerskie były wcześniej zupełnie obce, jednak uczyli się szybko, adaptując wzorce od swoich przeciwników. Symboliczną oznaką tych powiązań było przyjęcie przez nich symbolu białego łabędzia w kontrze do czarnego kruka Krebainów - godło to do dziś pozostaje znakiem rozpoznawczym konnicy Jarlatu.