Historia
Spisana historia Liwurów rozpoczyna się około roku 300RNE kiedy to pierwsze wzmianki o tym ludzie pojawiły się w imperialnych kronikach z tamtego okresu. Liwurowie byli głównie opisywanie jaki dzicy, nieprzejednani barbarzyńcy o twardych rysach twarzy, brązowych oczach i ciemnych włosach. Często przedstawiani jako hardzi wojownicy którzy nie raz i nie dwa zaszli za skórę imperialnym legionom podczas ich podboju. Sam ich podbój jednak przebiegł bez większych problemów i już w okolicy 370 RNE wszystkie plemiona liwurskie stały się częścią Imperium.
Ciekawie zaczęło robić się niedługo potem bo w 414 RNE. Wtedy też, konsul Dionades postanowił raz na zawsze rozprawić się z plagą Manarów, którzy pomimo bycia pod butem Tylos już przez przeszło dwieście lat, regularnie urządzali powstania i wojny podjazdowe co szkodziło interesom Imperium. Sprytny konsul obmyślił, że jeżeli Manarowie chcą co pokolenie lub dwa niszczyć cały dobrobyt budowany także dla nich przez imperialną administracje niech tak robią, jednak za każdym razem zapłacą za to olbrzymią ofiarę z krwi. Braki w sile roboczej natomiast wypełni się przesiedlonym innym ludem, który dodatkowo będzie się podburzać przeciw wojowniczym Manarom.
Wybór padł na Liwurów, którzy mieli reputacje bitnych, lecz przede wszystkim nie sprawiających większych problemów poddanych. Przez kolejne 80 lat, nestępnie plemiona liwurskie były przesiedlane to namową i obietnicami, to mieczem i biczem w zależności od zmieniającej się polityki poszczególnych Imperatorów czy konsulów. W końcu jednak w okolicy 500 roku RNE cały proces został zakończony.
Opór Manarów był wyczuwalny już przez pierwszych liwurskich przesiedleńców. Nie raz dochodziło do pogromów ludności liwurskiej bądź palenia wiosek. Sami Liwurowie też nie pozostawało dłużni co tylko wpisywało się w plan Dionadesa. Manhos nigdy nie była spokojną prowincją, jednak tym razem uwaga dzikusów nie była skierowana tylko na Imperialne instytucje i obywateli, a z pomocą strażników i legionistów tyloskich problem miał szansę w końcu zniknąć. Walki i pogromy trwały przez cały okres przesiedlenia i jeszcze jakiś czas po nim. W końcu jednak wysiłek demograficzny jaki to pełzające, ponad osiemdziesięcioletnie powstanie wymagało dawał o sobie znać. Zmęczone stratą prawie dwóch pokoleń mężnych i bitrnych wojowników społeczności manarskie podzieliły się. Większość w końcu zaakceptowała stan rzeczy i nawet rozpoczął się proces powolnej i bolesnej asymilacji z liwurami i tylosyjczykami. Część jednak dalej chciała walczyć i wycofała się w nieprzebyte szczyty górskie by stamtąd kąsić i gryźć po kostkach mieszkańców nizin. Do tej pory w górach okalających Liwurie żyją pół dzikie plemiona manarskie, które już nawet nie pamiętają skąd się wzieła tak pielęgnowana przez nich nienawiść do liwurów.
Niestety dla Liwurów także około 500 RNE Altris odłączyło się od Imperium. Wydarzenie to zapoczątkowało ponad trzystu letni okres kurczenia się granic i wpływów imperialnych, które to do tej pory niosły bezpieczeństwo i postęp. Początkowo prowincja, której oficjalnie zmieniono nazwę z Manhos na Liwuros w 544 RNE miała się dobrze. Bliskość Altris wymagała utrzymywania sporych garnizonów tylosianskich i stymulowała gospodarkę ciążeniem handlowym jakie wolne teraz miasto, zawsze wywierało. Jednak już w 578 RNE Imperator Teon IV wycofał prawie wszystkie legiony, zostawiając tylko dwa do pilnowania porządku w prowincji. Gdyby Liwuros była prowincją wewnętrzną, zapewne te dwa legiony by wystarczyły, jednak w 605 RNE granice Imperium skurczyły się na tyle, że Liwuros stała się prowincją frontową.
Kolejne najazdy powstałych po cofającym się Imperium państw i barbarzyńskich ludów z północy ( 623 RNE) czy ze wschodu ( 656 RNE) siały wielkie spusztoszenie w prowincji. W 672 RNE Imperator Tetrikiades II nakazał wycofanie legionów jak i całej administracji za rzekę Sienna de facto oddając całe wschodnie wybrzeże Zatoki Wężowej. Ten sam zresztą Imperator niecałe 20lat później bo w 689 RNE oddał resztę prowincji wycofując całe imperialne wojsko i administracje.
Zostawione same sobie ośrodki liwurskie cofnęły się do epoki państw-miast znanej z tylosyjskich kronik jeszcze sprzed powstania Imperium. Walczące o wpływy i władze małe księstewka czy republiki nie były w stanie obronić się przed najazdami barbarzyńców. Dlatego też bardzo szybko rozpoczął się proces konsolidacji w większe struktury. Proces ten został jednak znacznie spowolniony przez okres czarnego słońca (730 RNE - 830 RNE), który bezapelacyjnie jest najczarniejszym stuleciem w całej spisanej historii Imperiusa. Przez prawie sto lat światem rządził głód, okrucieństwo i zaraza przez co wiele społeczności czy nawet cały miast nie przetrwało. Na domiar złego wkońcowej fazie okresu na Imperium jka grom z jasnego nieba spadł najazd jakiego wcześniej nie widziano.
W Liwurii najgorszym był początkowy okres ( 730 RNE - 760 RNE) gdzie głódł spowodował znaczący wzrost przemocy w regionie. Górskie klany i ludy ościenne szukały na liwurskich wzgórzach i nizinach rabunku nie z chęci wzbogacenia się, tylko z chęci znalezienia spichlerza który można byłoby ograbić z pożywienia. Po głodzie i czasie miecza nastał jednak czas choroby. Kolejne epidemie przewijające się przez Imperius nie szczędziły liwurskich miast, które próbując poprawić swoją sytuacje poprzez handel morski mimowolnie przyczyniały się do wzrostu problemu. Dopiero końcowy okres dały niewielkie wytchnienie zmęczonemu regionowi.
Od około 770 RNE można uznać iż proces konsolidacji uległ wznowieniu, przez dyplomacje, mariaże czy wojny do 794 RNE ostały się tylko trzy państwa liwurskie, Królestwa Tarturry, Molnetty i Lazanno. Królestwa owe nie raz ocierały się o wojnę. Za każdym razem jednak udawało się jej uniknąć co zwiększały zaufanie pomiędzy moznymi i władcami tych państw. W końcu gwiazdy uśmiechnęły się do Liwurów, gdy w 801 RNE linia Królów Molnetty wygasła, możni tego państwa podpisali unię z Tarturrą i wybrali na swojego Króla Bartolomeo z domu Ottieri. Sam bartolomeo następnie poślubił jedyna córkę Króla Lazanno tym samym przypieczętując unie personalną trzech Królestw która miała nadejść wraz z wstąpieniem na wszystkie trzy trony jego pierworodnego syna Fabrizio
Ustrój
Unia Liwurska jest unią personalną trzech królestw. Królestwa Tarturry na zachodzie, Królestwa Molnetty na wschodzie i Królestwa Lazanno na południu. Królestwa złączone są osobą Króla Fabrizio ( III w Tarturze oraz I w Molnetcie i Lazanno)
801 RNE - Unia z Pravano - Porozumienie pomiędzy Królem Bartolomeo II Otierri a Zgromadzeniem Generalnym Królestwa Molnetty. Zgromadzenie oddaje tron Molnetty rodzinie Otierri tym samym łącząc swój kraj unią personalną z Królestwem Tarturry. Królestwa zobowiązuja się prowadzić wspólną politykę zagraniczną. Ród Otierri potwierdza prawa Zgromadzenia Generalnego możnych Molnetty i zobowiązuje się nie podnosić i nie nakładać nowych podatków bez zgody Zgromadzenia. Ród Otierri zobowiązuje się też do spłaty długów wymarłej królewskiej dynastii wobec możnych Molnetty
802 RNE - Przywilej Molnecki - Porozumienie Króla Bartolomeo, z możnymi Tarturry którzy w zamian za zgodę na zebranie dodatkowych podatów potrzebnych do spłaty długów w Molnetcie dostają przywilej dziedziczenia dzierżawy swoich ziem, oraz przywilej zakazu odbierania prawa do dzierżawy, chyba że dany szlachcic zostanie uznany winnym morderstwa, zdrady stanu, złamania szlacheckiego słowa bądź bluźnierstwa.
805 RNE - Unia z Vicenzy - Porozumienie pomiędzy Królem Bartolomeo II Otierri a Wielką Radą Królestwa Lazanno i Królową Matyldą d’Cantieri. Królowa Matylda pośubi Króla Bartolomeo, a dzieci pochodzące z tego małłżeństwa będą należeć do rodziny Otierri. Strony potwierdzają wyłączne prawo Królowej Matyldy do zarządzania swoim majątkiem jak również pełnienia de facto funkcji Króla w Królestwie Lazanno. Wielka Rada wyraża zgodę na dziedziczenie tronu Lazanno dzieciom pochodzącym z małżeństwa jeśli będą one płci męskiej. Dom Otierri potwierdza prawa Wielkiej Rady do doradzania Królom Lazanno, wyrażania zgody na nowe i podwyżki obecnych podatków.
812 RNE - Unia z Casolino - Akt wprowadzający zasadę jedności w stosunkach międzynarodowych. Od tej pory każdy pakt, wojna, czy porozumienie z krajem ościennym atomatycznie tyczy się wszystkich trzech Królestw
818 RNE - Druga Unia z Vincenzy - Akt znoszący ograniczenia w handlu dla kupców pochodzących z trzech liwurskich królestw oraz wprowadzający jedną, współną jednostke monetraną, liwurskiego florena. W zamian Król Bartolomeo powołał Instytucje Zgromadzenia Generalnego w Królestwie Tarturry, a Królowa Matylda nadała przywilej zgłaszania projektów edyktów i zobowiążania Królewskiego do odpowiedzi na nie Wielkiej Radzie.
Królestwo Tarturry jest najbardziej scentralizowanym państwem, właściwie monarchią patrymonialną z najsłabiej rozwiniętymi związkami feudalnymi. Państwem rządzi Król, który jest także najwyższym sędzią i traktuje państwo jako de facto swoją własność. Wszyscy możni i inni właściciele ziemscy tak naprawdę dzierżawią ziemię od Króla i jego dynastii. Sprawia to, że władza królewska w Tarturze jest władzą niemalże absolutną. Na podstawie Drugiej Unii z Vincenzy (818 RNE) wprowadzono instytucje Zgromadzenia Generalnego wzorowaną na tym z Królestwa Molnetty. Jest to jednak instytucja pozbawiona wszelkich zębów i funkcjonuje jedynie jako ciało doradcze.
W Tytuł Króla Tarturry przechodzi zawsze na najstarszego męskiego potomka obecnego władcy bądź jeśli jego brakuje, na najbliższego członka rodziny płci męskiej, starszego od innych pretendentów w tej samej linii
Królestwo Molnetty jest państwem z o wiele bardziej rozwiniętym feudalizmem i klasą szlachecką samą w sobie. Znajdziemy tu wiele tytułów ziemskich, od Markizów przez Hrabiów, Wicehrabiów, Baronów aż do szlachty nietytularnej. To rozdrobnienie nie pozwoliło na kondolidację wpływów w rękach szlachty więc Król i tutaj ma bardzo dużą władzę i wpływy. W królestwie funkcjonuje instytucja Zgromadzenia Generalnego ( Assemblea Generale). Jest to zgromadzenie zwoływane na życzenie Króla. Zgromadzenie ma głównie funkcję doradczą i skarzącą. Reprezentancji danego regionu mogą np wystosować skargę do króla na ciężką sytuacje w regionie z prośbą o pomoc korony lub zwrócić uwage na inny palący problem, który może być niedostrzegalny z punktu widzenia stolicy. Jedynym faktycznym przywilejem i ograniczeniem władzy królewskiej jest obowiązek zatwierdzenia przez Zgromadzenie Generalne podwyżki bądź nakładania nowych podatków
W Tytuł Króla Molnetty przechodzi zawsze na najstarszego męskiego potomka obecnego władcy bądź jeśli jego brakuje, na najbliższego członka rodziny płci męskiej, starszego od innych pretendentów w tej samej linii
W Królestwie Lazanno możni mają zdecydowanie najwięcej do powiedzenia ze wszystkich trzech państw. Z racji bliskości do Altris wykształcił się w królestwie raczkujący parlamentaryzm. W Wielkiej Radzie zasiadają wszyscy możni Królestwa a obradom przewodzi Król, bądź wyznaczony przez niego zastępca.. Rada jest nie tylko ciałem doradczym ale i ustawodawczym. Ma przywilej zatwierdzania decyzji królewskich w sprawie nowych podatków, wysokości obecnych czy wypowiadania wojen. Może także przekładać Królowi propozycje edyktów bądź decyzji do których Król musi się ustosunkować na najbliższych obradach. Obrady Wielkiej Rady nie są także zwoływane tylko na życzenie Króla a odbywają się co roku, w stolicy królestwa, i trwają od kilku do kilkunastu tygodni jeśli zajdzie taka potrzeba. Król może także zwołać obrady w wyjątkowej sytuacji na przykład gdy jest potrzeba wypowiedzenia wojny, choć zgodnie z Unią z Casolino Królestwo Lazanno automatycznie znajduje się w stanie wojny z każdym kto zaatakuje inne liwurskie państwa.
W Tytuł Króla Lozanno przechodzi zawsze na najstarsze dziecko obecnego władcy z preferecją potomków płci męskiej bądź jeśli władca umiera bezdzietnie na najstarszego członka najbliższej rodziny obecnego władcy z preferencją płci męskiej
Społeczeństwo i Kultura
Społeczeństwa trzech królestw charakteryzują sie klasycznym podziałem na trzy klasy społeczne. Są to szlachta, duchowieństwo oraz cała reszta czyli mieszczaństwo i plebs. Szlachta, pomimo różnic w każdym z państw posiada najrozleglejsze przywileje i dostęp do największego bogactwa, które powstaje zwykle z pracy chłopów, którzy są zobowiązani do oddawania zwyczajowo trzeciej części swojego urobku szlachcicowi, który w zamian ma mu zapewnić bezpieczeństwo. Kolejną klasa społęczną jest duchowieństwo które dzieli się na dwie największe w Liwurii religię, to jest Katlonizm i Elythyzm, jednak z właśnie z racji tego iż żadne z tych wierzeń nie uzyskało roli dominującej, warstwa duchowieństwa nie posiada znaczącej władzy w żadnym z królestw.
Ostatnią i najliczniejsza grupą społeczną jest mieszczaństwo i chłopi. Chociaż niektórzy już podnosza głosy iż mieszkańcy miast powinni być traktowani jako odrębna grupa społeczna, faktycznie ich odmienne prawa i obowiązki względem Korony wynikają jedynie z innego miejsca zamieszkania a nie z poziomu władzy czy bogactwa jaką dzierżą oni w państwie. Wyjątkiem może być warstwa mieszczan w Lozanno, najbardziej zurbanizowanym spośód trzech królestw. Zamiłowanie mieszkańców tego państwa do handlu pozwoliło na wykształcenie się znacznie większej grupy kupców i rzemieślników niż w Tarturze czy Molnetcie. Sami chłopi posiadają zgrubsza te same prawa i obowiązki w każdym królestw, czyli nie mają prawie żadnych praw i sporo obowiązków. Oddawanie sporej części wytworzonych przez siebie wyrobów szlachcie czy stawiennictwo na pospolite ruszenie są tylko najważniejszymi z nich.
Główną grupą etniczną są oczywiście Liwurowie ( ok 90-95%)wraz z zasymilowanymi Manarami, w największych miastach można często spotkać spore diaspory tyloskie (5-10%). Wysoko w górach mieszkają także dzikie klany manarskie wrogo nastawione do każdego obcego.
Religia
W żadnym z Królestw nie ma jednej religii dominującej. Tradycyjnie w Tarturze i Molnetcie żyło więcej katlonistów, natomiast w Lazanno więcej elythystów, natomiast do tej pory nie dochodziło do konfliktów religijnych. Przyjętą tradycją jest, że jeżeli przyszłe małżeństwo należy do innych religii to żona przyjmuje religię męża razem z przyszłymi dziećmi.
Obie religie są częścią głównych organizacji kościelnych z siedzibami w Tylos i należą do głównego nurtu prawowowiernego.
Podział Administracyjny
Katlonizm - W Tarturze i Molnetcie z racji większości katlońskiej są niezależne Ekatie, każda na czele ze swoim Patriatchą i one są podległe pod Egzarche w Tylos. Pod Ekatie Tarturskie i Molnecie podlegają także świątynie w Lazanno
Elythyzm - Region całej Liwurii podlega pod jedną arcykapłankę.