Imperius XVI

Na Pogrzeb Księcia
838 RNE
W całej Amastii biel zawiązała serca, kiedy monarcha odszedł w nieznane, pozostawiając po sobie jedynie wspomnienia i smutek. Cesar II, źródło światła dla królestwa, przekroczył granicę ziemskiego istnienia, oddając władzę niebiosom. Kapłani i kapłanki, ubrani w szaty osnutą białym smutkiem, stali w milczeniu, kierując spojrzenia w stronę nieba.

Katedra, wznosząca się dumnie nad miastem, stała się miejscem skupienia i zadumy. Słońce przesączało się przez witraże, tworząc tkaninę światła i cienia na podłodze, jak symboliczne malowidło losu, który nieuchronnie płynął.

Kondukt żałobny przetoczyła się przez ulice, zrodzona z cichych westchnień i łez mieszkańców. Rodzina książęca, otoczona wierną gwardią, zwróciła się w kierunku katedry. Gdy procesja weszła do wnętrza świątyni, uroczystość stała się nieuchronną rzeczywistością.

Kapłanka, jej purpurowe szaty kontrastujące z bielą otoczenia, rozpoczął ceremonię. Jej słowa niosły modlitwy, opowiadając o życiu po życiu, o miejscu nazwanym "Elysium Naturae", gdzie dusze znajdują wieczną harmonię z przyrodą i duchami.

W Elysium Naturae dusze osiągają wieczny spokój. Kraina ta jest jak rajska oaza, pełna bujnych lasów, kwitnących łąk i krystalicznych strumieni. Tam dusze spotykają duchy, reprezentujące różne elementy przyrody, rozmawiając z nimi, uczą się harmonii wszechświata.

Wraz z przebywaniem w Elysium Naturae dusze podlegają przemianie, stając się częścią tej niebiańskiej równowagi. To miejsce nie zna cierpienia, tylko miłość, spokój i zrozumienie, gdzie dusze odnajdują swoje miejsce w harmonii wszechświata.

Kiedy ostatnie modlitwy wybrzmiały w katedrze, gwardia rycerska podniosła trumnę. Tłum milczał, oddając hołd zmarłemu księciu. Teraz nastał czas na przeniesienie ciała do odnowionego mauzoleum, by dusza władcy kontynuowała swą podróż w wiecznej jedności z naturą i duchami.

Podsumowanie:
Podróżnicy i dyplomaci opiszą te wydarzenia jako wystawne i pełne przepychu, zdecydowanie uszczuplające skarbce księstwa.
 

Pogrzeb +4 prestiżu

Nie żyje książę! Niech żyje książę!
839 RNE
W dniu koronacji Cesara III, Księstwo Elyrandyjskie zebrało się pod potężnymi łukami katedry, w milczeniu oczekiwania na nowego władzcę. Kapłanka, obleczona w purpurę, stanęła obok młodego księcia.

Elita społeczeństwa wstrzymała oddech, spojrzenia pełne nadziei i lęku skierowane były ku chłopcu, którego pochodzenie od katlonistki z imperium wywoływało burzliwe dyskusje w elitach państwa. W tych czasach linia krwi miała swoje znaczenie, równoznaczne często z samą potęgą władzy, co wywoływało pytania i refleksje, towarzyszące nawet ceremonii koronacyjnej.

Rozpoczęcie tego uroczystego wydarzenia przywitało wojsko okrzykami triumfu, składając hołd nowemu władczy. Arcykapłan unosił koronę, jakby przenosząc moc i ciężar rządzenia na barki Cesara III.

Nad pałacem książęcym unosiły się głosy i szmer tłumu, niosące w sobie zarówno nadzieję, jak i nieuchronne obawy. Chwila, gdy władza przeszła z rąk zmarłego władcy do nowego, trudno jest wyrazić słowami. Cesar III, młodzieniec pełen męstwa, musiał stanąć na czele Księstwa Elyrandyjskiego w burzliwych czasach, kierując je ku nieznanym przyszłościom. W tej uroczystej chwili narodziła się w nim wizja wielkiego wodza, gotowego podjąć wyzwania historii i pozostawić swój niezatarty ślad w jej nieustannej narracji.

Po odbyciu ceremonii koronacyjnej Cesara III, wielkie salony pałacu królewskiego ożyły wspaniałym ballem koronacyjnym. Wystrój i oprawa były niezwykle oszałamiające, niczym zapierające dech w piersiach freski renesansowych mistrzów. Wszyscy dostojni goście zostali ugoszczeni z godnością i szacunkiem, zgodnie z ich zasługami.

Za całą oprawę wydarzenia stał Ptolemeo Strojniś, który troszczył się o każdy detal, dbając o harmonię i przepych, godny tak wielkiego wydarzenia. Salony pałacu wypełniły się zapachem egzotycznych kwiatów, migotaniem kryształowych żyrandoli i delikatnym szmerem jedwabistych sukienek dam i strojów panów.

Lista zaproszonych gości obejmowała wybitne postacie z różnych dziedzin. Papias Psylias, zasłużony mąż stanu, zasiadł w towarzystwie kapłanki Diodos, wyrafinowanej uczonych i duchowej opiekunki wielu. Anetia Kaltenborn, ikona elegancji i wytworności, roztaczała swój wdzięk w otoczeniu Orlanda D’Grecco, urodziwego mężczyzny o przenikliwym umyśle.

Obecny był również Dekatarcha Joannes Lascaris, człowiek o wielu talentach i rozległej wiedzy, który cieszył się zasłużoną renomą wśród zebranych. Nie zabrakło także prezydenta Republiki, Cerinthus Palamas, stanowczego przywódcy, który swoją obecnością nadał balowi wyjątkowy prestiż.

W pałacowych salach unosił się duch renesansu, spotkania tych wybitnych postaci stanowiły nie tylko celebrację władzy i zasług, lecz również okazję do wymiany myśli, idei oraz kulturalnego bogactwa. To wydarzenie nie tylko upamiętniało koronację, lecz także tworzyło nowe powiązania i możliwości dla Księstwa Elyrandyjskiego.

Podsumowanie:
Cesar III został koronowany na księcia
Bal odbył się z rozmachem (koszt z pewnością powyżej 40 złota)
Ptolemeo Strojniś nadzorował pierwszy bal na dworze księstwa Elyrandyjskiego

+10 prestiżu

rok 840
V Tura

Bal letniego przesilenia

W sali tronowej zamku Elyrandyjskiego, gdzie historię malują freski i gobeliny, księżniczka Lucia, w wieku piętnastu lat, wkroczyła w świat dorosłości. Był to rok 840, a Elyranda pod władzą młodego Księcia Cesara III, brata Lucii, przygotowywała się na nowe pokolenie. Goście, ubrani w szaty od najlepszych krawców, wypełnili salę, tworząc mozaikę barw i wzorów.

Księżniczka, o delikatnych rysach twarzy, które harmonijnie łączyły cechy południowej urody z subtelną jasnością północnych ziem, przyciągała spojrzenia. Jej długie, falujące włosy, lśniące jak ciemne złoto w świetle świec, spływały swobodnie na ramiona. Lucia, w sukni przypominającej promienie słońca, z wdziękiem zstąpiła po schodach, otoczona aurą czystego piękna i młodzieńczej nadziei.

Orkiestra, umiejscowiona przy wielkich drzwiach, wypełniła przestrzeń dźwiękami instrumentów smyczkowych i dętych, zapraszając do tańca. Pierwszy taniec księżniczki był niczym wstęp do nowego rozdziału jej życia i historii Księstwa. Każdy krok Lucii i jej partnera wyrażał gracje i młodzieńczy entuzjazm.

Stryj księżniczki, August, oraz ciotka Pelagia, obserwowali ją z troską i dumą. Ofiarowane przez nich prezenty – starożytny manuskrypt od Augusta i złoty medalion od Pelagii – były symbolem ich wsparcia i życzeń na przyszłość.

Jak noc przeobraża się w dzień, tak formalny bal stopniowo zmieniał się w swobodne zgromadzenie. Śmiech i szepty mieszały się, gdy goście przemieszczali się między stołami, ciesząc się chwilą luzu i beztroski. Młodzież, w tym Lucia i Cesar, bawiła się w grę słowną, tworząc scenę pełną młodzieńczej radości i nieskrępowanej swobody.

Zbliżający się świt zwiastował koniec balu. Goście, choć zmęczeni, byli pełni optymizmu, snując plany i marzenia, które mogła przynieść ta noc. Wszystko to działo się pod czujnym okiem rodziny królewskiej, która zdawała sobie sprawę z politycznego znaczenia takich wydarzeń.

Księżniczka Lucia, teraz już nie jako dziecko, ale jako wpływowa młoda dama, zaznaczyła swoje miejsce w dorosłym życiu. Bal na jej cześć był nie tylko celebracją jej dorastania, ale także umocnieniem jej pozycji w społeczności i polityce Elyrandy.

Gdy ostatni goście opuszczali pałac, a służba zaczęła porządkować salę, echo śmiechu i muzyki powoli zanikało, ustępując miejsca codziennemu rytmowi życia. Wydarzenie to, choć minęło, pozostanie w pamięci jako chwila, w której przyszłość Księstwa zatańczyła razem z młodą księżniczką, zwiastując nowe nadzieje i możliwości.
W cieniu majestatycznych murów zamku Elyrandyjskiego, ulice Amastii tętniły życiem, gdy mieszkańcy zgromadzili się, by świętować równoległy festyn. Był to dzień, w którym wszelkie różnice społeczne zanikały, a radość wspólnych obchodów zatarła granice pomiędzy szlachtą a prostym ludem.

Na głównym placu miasta, gdzie zazwyczaj rozbrzmiewał gwar targowy, teraz ustawiono scenę dla trubadurów i akrobatów, a powietrze wypełniło się muzyką, śmiechem i okrzykami zachwytu. Tancerze wirowali w rytmie ludowych melodii, a dzieci chichotały, goniąc się między straganami z zabawkami i słodyczami.

Kramy uginały się od miejscowych przysmaków – od złocistego chleba, przez pikantne kiełbasy, po ciasta sypane cukrem. Każdy mógł znaleźć coś dla siebie, niezależnie od grubości sakiewki. Sprzedawcy w zachęcający sposób prezentowali swoje wyroby, a zapachy smażonych ryb mieszały się z wońmi korzennych przypraw.

Wśród tłumu przechadzały się rodziny, a każda twarz rozjaśniała uśmiech. Dzieci wpatrywały się z zachwytem w kuglarzy, którzy z zręcznością żonglowali kolorowymi piłkami i obracali obręczami. Na jednym z placów rozstawiono drewnianą karuzelę, a jej melodyjne dźwięki przyciągały kolejne rozbawione grupy.

Podczas gdy bal na zamku był wydarzeniem pełnym przepychu i etykiety, festyn w mieście obfitował w prostotę i spontaniczność. Mieszkańcy Amastii, wraz z przybyłymi z dalszych części Księstwa, wspólnie świętowali, ciesząc się towarzystwem i urokami tej wyjątkowej nocy. Wspólne śpiewy i tańce trwały aż do późnej nocy, a echa festynu rozbrzmiewały w wąskich uliczkach i zaułkach miasta, tworząc wspomnienia, które przetrwałyby próbę czasu.
Podsumowanie:
Odbył się bal i festyn na początek lata 840 roku
Przybyli arystokraci z państwa, Imperium i Unii Liwurskiej
Przedstawiona dworowi została księżniczka Lucia

+8 prestiżu

Książęce Bale zapoznawcze
rok 840

W letnich i jesiennych miesiącach roku 840, Księstwo Elyrandyjskie stało się świadkiem trzech niezwykłych balów książęcych, które stały się kulminacją sezonu dworskiego. Każde z tych wydarzeń miało swój unikalny charakter, odkrywając przed księciem Cezarem III i jego gośćmi różnorodność talentów i zalet zaproszonych arystokratek. Książę, będąc gospodarzem tych wytwornych przyjęć, pragnął nie tylko celebrować piękno i kulturę swojego księstwa, ale i poznać potencjalne kandydatki na małżonkę, które mogłyby stać się jego partnerkami zarówno w życiu prywatnym, jak i publicznym.

Bal Złotych Kwiatów
Podczas Balu Złotych Kwiatów, gdy letnie słońce zachodziło za horyzont, pałacowe ogrody rozkwitły w pełni swojego blasku. Sceny te, niczym wyjęte z mitologicznych opowieści, zapierały dech w piersiach swoim splendorem. Ogniste barwy zachodzącego słońca mieszały się z mieniącymi się odcieniami kwiatów. Oranżeria, w której odbywał się bal, zamieniła się w złoty labirynt, gdzie każdy krok odkrywał nowe aromaty – od słodkiego zapachu magnolii po pikantną woń różanych krzewów. Goście, ubrani w stroje, które zdawały się konkurować z barwami natury, rozpoczynali wieczór od spacerów między kwiatowymi parawanami i szpalerami kwitnących drzew.

Clarissa d'Este, w promiennej sukni, którą zdobiły złote hafty, przemierzała te aleje, niczym muza z dawnych opowieści. Jej włosy splecione były w warkocze, z których każdy trzymała mała złota róża, a jej skóra mieniła się blaskiem letnich gwiazd. Z gracją recytowała poezję, która wydawała się być odbiciem otaczającej ich natury. Jej słowa, płynne i pełne emocji, przenosiły słuchaczy w świat, gdzie piękno i sztuka splatały się ze sobą nierozerwalnie. Książę Cesar III, zachwycony jej talentem literackim i głębią wyrażanych emocji, zastanawiał się, czy Clarissa nie była wcieleniem samej poezji – idealną kandydatką na księżną, która swoją wrażliwością i inteligencją mogłaby ubogacić życie dworskie.

Im dalej w noc, bal zmieniał się w wyjątkowe widowisko pełne muzyki, śmiechu i rozmów. Clarissa, przechadzając się pośród uczestników przyjęcia, stała się centrum uwagi, rozpalając wyobraźnię obecnych swoją wiedzą o sztuce i literaturze. Jej zdolność do tworzenia mostów pomiędzy estetyką a codziennym życiem wywoływała podziw wśród gości, a książę Cesar III po raz kolejny dostrzegał w niej partnerkę, która swym delikatnym dotykiem mogłaby przemienić Księstwo Elyrandyjskie w oazę kultury i sztuki. W jej obecności każda rozmowa stawała się poetyckim doświadczeniem, a każdy uśmiech zapowiadał możliwość lepszego jutra.

Bal Korony Astrii
Bal Korony Astrii był wydarzeniem zapierającym dech w piersiach, celebrowanym w chwili, gdy gwiazda tworzyła zjawisko podobne do korony, rozświetlając niebo niesamowitym blaskiem. W pałacowych salach, gdzie światło Astrii przenikało przez specjalnie zaprojektowane kryształowe panele, tworząc wrażenie tańczących na ścianach i sufitach koron solarnych, odbyło się to niezwykłe przyjęcie. Kolorowe światła, symulujące astronomiczne zjawisko, nadały całemu balowi atmosferę cudu natury, przypominając gościom o niezwykłej kosmologii ich świata.

W tym magicznym otoczeniu Sophia Lascaris, dumna dziedziczka tylosyjskiego rodu, ukazała swoją fascynację i wiedzę na temat zjawisk astronomicznych. W stroju, który zdawał się pochłaniać i odbijać tajemnicze światło gwiazdy, prowadziła rozmowy na temat kosmicznych fenomenów, w tym właśnie zjawiska Korony Astrii. Jej zamiłowanie do astronomii i zdolność do wyjaśniania skomplikowanych koncepcji naukowych wzbudziły podziw wśród gości, a książę Cesar III, słuchając jej, dostrzegał w niej nie tylko potencjalną towarzyszkę życia, ale i intelektualną partnerkę, która mogłaby mu towarzyszyć w odkrywaniu tajemnic wszechświata.

Sophia, korzystając z okazji, zaprosiła gości do obserwacji nieba przez teleskopy umieszczone na zewnętrznych tarasach pałacu. Jej pasja do rozumienia wszechświata była zaraźliwa, inspirując innych do dociekania tajemnic kosmosu. Książę Cesar, obserwując jej zaangażowanie i entuzjazm, zaczął zastanawiać się, jak jej ciekawość naukowa i zamiłowanie do odkryć mogłyby wzbogacić życie dworskie, przynosząc nowe perspektywy i inspiracje.

Bal Korony Astrii stał się więc nie tylko okazją do świętowania, ale i platformą do wymiany wiedzy i idei. Sophia Lascaris, ze swoją fascynacją niebem i jego zjawiskami, przedstawiła się księciu jako symbol nadziei na przyszłość, w której nauka i odkrycia mogłyby iść ręka w rękę z rządzeniem i polityką.

Bal Spadających Liści
Bal Spadających Liści, odbywający się w złocistej aurze jesiennego zmierzchu, stał się spektaklem barw i emocji. Pałacowe sale, zdobione w odcieniach miedzi, pomarańczy i złota, rozbrzmiewały echem spadających liści, które delikatnie opadały z sufitu, tworząc iluzję leśnej polany. Miękkie światło świec i lamp rzucało ciepłe cienie na twarze gości, a powietrze było przesycone zapachem cynamonu i świeżo pieczonego jabłecznika. Ten bal, pełen nostalgii i refleksji, był hołdem dla zmieniających się pór roku i przemijania.

Wśród uczestników balu, Lucrezia Bellini, w sukni barwy jesiennej zmierzchu, przypominała ożywioną postać z obrazu. Jej strój, utkany z tkanin w barwach spadających liści, z subtelnymi akcentami złota, sprawiał, że wydawała się być częścią tej magicznej scenerii. Jej głos, kiedy stanęła na środku sali by zaśpiewać, był niczym melancholijna melodia, która wprawiła gości w stan zadumy. Jej wykonanie, pełne emocjonalnej głębi, tworzyło atmosferę, w której każdy dźwięk był niczym liść opadający na spokojną powierzchnię jeziora.

Książę Cesar III, słysząc jej śpiew, zdał sobie sprawę z siły, jaką ma muzyka w wyrażaniu najgłębszych emocji. Lucrezia, ze swoim muzycznym talentem, wydawała się być idealnym dopełnieniem książęcego dworu, miejscem, gdzie sztuka i uczucia splatały się ze sobą w harmonijną całość. W jej głosie słyszał echo przeszłości i szmer przyszłości, a jej muzykalność zdawała się być kluczem do serc jego ludzi.

Książę, stojąc wśród opadających liści, rozważał, jak wielki wpływ mogłaby mieć Lucrezia na jego życie i rządy. Jej umiejętność wyrażania piękna poprzez muzykę, jej zdolność do poruszania serc i umysłów, były dla niego symbolem nie tylko romantycznej miłości, ale i sposobu na zbliżenie się do swoich poddanych. W jej obecności bal stał się nie tylko świętem końca lata, ale i zapowiedzią nadchodzących zmian, które mogłyby wnosić nowe tony do melodii rządzenia Księstwem Elyrandyjskim.

Kiedy ostatnie nuty jesiennej symfonii zniknęły w powietrzu, książę Cesar III stanął przed trudną decyzją. Każda z dam – Clarissa, Sophia i Lucrezia – prezentowała unikalne zalety, które mogłyby wzbogacić zarówno jego osobiste życie, jak i przyszłość księstwa. Wybór miał wyznaczyć kurs dla Elyrandy i być może całego regionu na pokolenia. Cesar rozważał każdą z nich, zastanawiając się, która z tych niesamowitych kobiet będzie stąpała u jego boku przez labirynt władzy i miłości.



Podsumowanie:
Książę urządził 3 bale w celu poznania arystokratek na wydaniu
Na każdym inna arystokratka mu zaiponowała
Kandydatki różnią się pochodzeniem (księstwo Elyrandyjskie lub imperium Tylońskie) oraz charakterem i zainteresowaniami (polityka, nauka, sztuka)

+6 prestiżu

V tura

Ślub Gejzy Torontala i Agaty Cosinis odbył się w skromnym, lecz uroczystym stylu, oddającym zarówno jego proste pochodzenie, jak i jej szlachetne korzenie. Ceremonia miała miejsce w niewielkim kościele, otoczonym kwitnącymi ogrodami Elyrandyjskiego, gdzie natura i architektura tworzyły idylliczne tło dla tego wydarzenia.

Gejza, czempion o imponującej posturze, stał dumnie, ubrany w prosty, lecz elegancki strój wojownika, który podkreślał jego fizyczną siłę i waleczność. Jego surowe rysy twarzy łagodniały, gdy spoglądał na Agatę, ubraną w subtelnie zdobioną suknię, która mimo swej prostoty wyrażała jej szlachetne pochodzenie. Agata, choć pochodziła z ubogiej rodziny, emanowała godnością i delikatnym pięknem, przyciągając wzrok wszystkich zebranych.

W trakcie ceremonii, kiedy ksiądz wygłaszał błogosławieństwo, dworzanie szeptali między sobą, zaskoczeni nietypowym związkiem pomiędzy wojownikiem a szlachetnie urodzoną damą. Szepty ucichły, gdy para złożyła przysięgę małżeńską, a ich dłonie spleciono symbolizując jedność dwojga ludzi o tak różnych ścieżkach życia.

Po ceremonii odbyło się przyjęcie w ogrodach, gdzie goście celebrowali związek Gejzy i Agaty. Stoły uginały się od prostych, ale smakowitych potraw, a wino lało się strumieniami. Muzyka rozbrzmiewała, a para młoda tańczyła pierwszy taniec, który był mieszanką elegancji i siły, odzwierciedlającą ich charaktery.

Gejza, mimo swojej miłości do wojennych przygód, w tym dniu skupiał się wyłącznie na Agacie, obiecując jej opiekę i wsparcie. Agata, z wdziękiem i siłą ducha, stała u jego boku, gotowa na nowe życie u boku czempiona. Ich ślub był symbolem połączenia dwóch różnych światów, gdzie miłość i wzajemny szacunek przeważały nad różnicami społecznymi i materialnymi.

+2 prestiżu