Historia Imperium
Niegdyś największa potęga Imperiusa, która zdominowała północną część kontynentu, a jego wpływy sięgały nawet południowych pustyń. Dzisiaj jest to jednak ułamek dawnej potęgi, choć cały czas silny. Historia Néithrtáigh zaczynała się skromnie. Pierwotnie był to prosty lud rolniczy, rozbity na wiele walczących ze sobą plemion skupionych wokół niewielkich miast-państw. Mniejsze potyczki między nimi były codziennością, jednak nikomu nie udało się na dłużej ich zjednoczyć. Ten stan rzeczy utrzymywał się do momentu, gdy to dwa nieodbiegłe od siebie w czasie i z początku nie powiązane ze sobą wydarzenia zmieniły bieg historii. Pierwszym było odkrycie przez Plemię Caredogów obróbki żelaza oraz ich wielkich złóż na swoich terenach, co sprawiło wyparcie dotychczas używanej miedzi. Drugim wydarzeniem był najazd ludu Angradów – ludzi wysokich, o ciemnych włosach i długich wąsach. Kroniki imperialne podają, że przybyli ze wschodu na wielkich łodziach w roku 14 przed rokiem zerowym. Mieczem i ogniem odpowiedzieli na pokojowe powitania nadbrzeżnych miast Néithrtáigh, łupiąc je straszliwie, a ludność biorąc w niewolę. Odosobnione i gorzej zorganizowane miasta ludu Néithrtáigh padały jeden po drugim. Co spowodowało dużą falę uchodźców na zachód.
Angradowie widocznie wyczerpawszy swoje możliwości, osiedli na zdobytych terenach, czyniąc z podbitych Néithrtáighów swoich niewolników. Zachodnie miasta natomiast pełne były uchodźców, którzy wyczerpywali do reszty możliwości wyżywienia danego plemienia, powodując głód i szerzenie się bandyctwa. Z tym problemem poradziło sobie jedynie jedno miasto – Caerdydd, rządzone przez króla Morcara z rodu Fáelad. Morcar był nie tylko sprawnym władcą, ale również w czepku urodzonym. Oto tuż przed najazdem Angradów lato w jego kraju było nad wyraz urodzajne. Pewnej nocy Morcarowi ukazali się we śnie bogowie instruujący go, że musi część tego lata zachować na przyszłość. Morcar zrozumiał to jako potrzebę zmagazynowania żywności. Dodatkowo niedługo po tym jak Angradowie postawili stopę na kontynencie, na terenie jego plemienia odkryto największe złoża żelaza, co pozwoliło na tanią i szybką produkcję narzędzi i uzbrojenia. Teraz oba te czynniki bardzo działały na korzyść Morcara, który chwilowo mógł utrzymać większą populację i znacznie większą armię. Nie poszedł on jednak od razu na Angradów, ale najpierw zaatakował swoich pobratymców, którzy pochłonięci własnymi problemami, padali pod naporem żołnierzy Morcara lub przyłączali się do niego dobrowolnie. Kontrolując już niemal wszystkie miasta na zachodzie, zjednoczeni pod przywództwem Morcara, Néithrtáighowie byli gotowi by wyprzeć znienawidzonych Angradów z ich ziem. Wojna z nimi trwała niemal dekadę – niezwykle krwawą dla obu stron, podczas której wielu herosów i bohaterów wybiło się na wyżyny sławy, a niekiedy nawet bogowie zstępowali na ziemię, by dopomóc swoim ludom w wlace. Ostatecznie jednak wojna zakończyła się zdobyciem Harrowhill – twierdzy wzniesionej przez Angradowów na znak ich dominacji. Wszyscy Angradowie zostali wtedy wyrżnięci do nogi, włącznie z kobietami i dziećmi, a ich lud został na zawsze wymazany z ksiąg historii. Morcar stojąc na zgliszczach Harrowhill ogłosił powstanie nowego, zjednoczonego Arcykrólestwa Néithrtáigh pod jego panowaniem, czemu odpowiedziały głośne okrzyki jego wojowników popierane uderzeniami o tarcze. Z tym wydarzeniem dzisiejsi kronikarze utożsamiają powstanie Imperium, a także rok 1 ery imperialnej.
Angradowie widocznie wyczerpawszy swoje możliwości, osiedli na zdobytych terenach, czyniąc z podbitych Néithrtáighów swoich niewolników. Zachodnie miasta natomiast pełne były uchodźców, którzy wyczerpywali do reszty możliwości wyżywienia danego plemienia, powodując głód i szerzenie się bandyctwa. Z tym problemem poradziło sobie jedynie jedno miasto – Caerdydd, rządzone przez króla Morcara z rodu Fáelad. Morcar był nie tylko sprawnym władcą, ale również w czepku urodzonym. Oto tuż przed najazdem Angradów lato w jego kraju było nad wyraz urodzajne. Pewnej nocy Morcarowi ukazali się we śnie bogowie instruujący go, że musi część tego lata zachować na przyszłość. Morcar zrozumiał to jako potrzebę zmagazynowania żywności. Dodatkowo niedługo po tym jak Angradowie postawili stopę na kontynencie, na terenie jego plemienia odkryto największe złoża żelaza, co pozwoliło na tanią i szybką produkcję narzędzi i uzbrojenia. Teraz oba te czynniki bardzo działały na korzyść Morcara, który chwilowo mógł utrzymać większą populację i znacznie większą armię. Nie poszedł on jednak od razu na Angradów, ale najpierw zaatakował swoich pobratymców, którzy pochłonięci własnymi problemami, padali pod naporem żołnierzy Morcara lub przyłączali się do niego dobrowolnie. Kontrolując już niemal wszystkie miasta na zachodzie, zjednoczeni pod przywództwem Morcara, Néithrtáighowie byli gotowi by wyprzeć znienawidzonych Angradów z ich ziem. Wojna z nimi trwała niemal dekadę – niezwykle krwawą dla obu stron, podczas której wielu herosów i bohaterów wybiło się na wyżyny sławy, a niekiedy nawet bogowie zstępowali na ziemię, by dopomóc swoim ludom w wlace. Ostatecznie jednak wojna zakończyła się zdobyciem Harrowhill – twierdzy wzniesionej przez Angradowów na znak ich dominacji. Wszyscy Angradowie zostali wtedy wyrżnięci do nogi, włącznie z kobietami i dziećmi, a ich lud został na zawsze wymazany z ksiąg historii. Morcar stojąc na zgliszczach Harrowhill ogłosił powstanie nowego, zjednoczonego Arcykrólestwa Néithrtáigh pod jego panowaniem, czemu odpowiedziały głośne okrzyki jego wojowników popierane uderzeniami o tarcze. Z tym wydarzeniem dzisiejsi kronikarze utożsamiają powstanie Imperium, a także rok 1 ery imperialnej.
Morcar proklamuje powstanie imperium, obraz z V wieku, malarz nieznany
Morcar i dwóch następujących po nim władców przewodziło imperium w tzw. erze ekspansji, podczas którego Imperium gwałtownie rozrastało się na zewnętrzne krainy. Był to też czas najszybszego rozwoju technologicznego i organizacyjnego. Wiele z osiągnięć imperialnych właściwie w większości było zapożyczonych od podbitych ludów. Ówcześni władcy cechowali się wtedy dużym pragmatyzmem, przyswajając te koncepcje, które uważali za przydatne. Wiele ludów zostało wtedy podbite i zniewolone. Władcy imperium dużą wartość przywiązywali do rozszerzania swojej kultury i języka aby lepiej zainkorporować owe tereny, co udawało się z różnym skutkiem. Wiadomo że IV wiek markował największy rozrost terytorialny Imperium, które stało się niezaprzeczalnym hegemonem znanego świata, przed którym inni władcy potulnie zginali karki. W połowie V wieku ery imperialnej, twór Morcara zaczął się chwiać. Niestabilność polityczna prowadziła do ciągłych walk o sukcesję, gdyż każdy w Imperium potomek męskiej linii rodu Fáelad miał prawo do tronu. Do tego zaczęły dochodzić kryzysy gospodarcze, zarazy przetrzebiające populację imperium oraz coraz większe problemy z utrzymaniem bardzo długiej wtedy granicy, która nie była w większości oparta na naturalnych barierach. I tak stopniowo Imperium zaczęło tracić swoje tereny, albo ze względu na najazdy okolicznych ludów, albo ze względów ekonomicznych, gdy prowincje nie były na tyle wartościowe by opłacało się je bronić. Z każdym opuszczanym terenem, ewakuowano w miarę możliwości zasymilowane elity i obywateli imperium, pozbawiając tych regionów cennych specjalistów, bez których wszystko co pozostało po imperialnych popadło wkrótce w ruinę.
Imperator Muirchertach II Athbheodan, portret malarza Eoghaina O'Connora
Upadek imperium był procesem powolnym, trwającym około 300 lat, podczas którego zdarzali się kompetentni władcy, potrafiący nawet odbijać niektóre prowincje, jednak było to zwykle szybko zaprzepaszczane w kolejnych pokoleniach. W końcu w roku 689 na tron imperialny wszedł niejaki Muirchertach II. Człowiek ten z początku nie wyróżniał się prawie niczym. Jego znikomych powiązań z panującym rodem prawie nie dało się udowodnić, a władzę przejął za pomocą wojska, szturmując pałac imperialny. Ostatecznie jednak po jego śmierci nadano mu przydomek „Athbheodan” co w języku imperium znaczy „odnowiciel”. Imperator Muirchertach zdołał powstrzymać regresję terytorialną, która w tamtym momencie zaczęła już nawet obejmować ojczyste tereny Néithrtáighów, a nawet zdołał odbić część wcześniej utraconych terenów, koncentrując się jednakoż jedynie utrzymaniu strategicznie istotnych i łatwych do obrony terenach. Kolejną rzeczą jaką dokonał były „reformy wewnętrzne”, które imperator rozumiał jako bezwzględne mordowania opozycji, co doprowadziło do wielu powstań i wojen domowych – wszystkich wygranych przez Imperatora, przez umiejętność wykorzystania podziałów wśród swoich wrogów. Pod koniec jego panowania nie było żadnej innej odnogi rodu Fáelad w całym Imperium, wielkie rody imperium zostały rozbite, a ich majątek zagrabiony oraz administracja została podzielona w taki sposób, aby kontrola zachodziła na każdym stopniu kompetencji. Imperator Muirchertach umarł w 721 roku, zostawiając tron swojemu wnukowi – Congalachowi, który rządy w imperium sprawuje do chwili obecnej, przez 20 lat jego rządów nasiliła się polityka izolacji rozpoczęta jeszcze przez jego dziadka i dziś przez granicę imperium przebiega żelazna kurtyna oddzielająca świat cywilizacji imperialnej, od „świata barbarzyńców”.
