Historia
Niewiele wiadomo o ziemiach hospodarstwa przed jego podbojem przez imperium, gdyż nie ma o nich żadnych źródeł pisanych. Wiadomo jedynie, że ziemie, które obecnie wchodzą w skład hospodarstwa nie miały wcale miast i były zamieszkałe przez kilka ludów, w tym Łobuczan i Vladachów. Po tym jak około 100 roku E.I. kontrolę nad tymi terenami przejęło imperium, region ten zaczął ulegać gwałtownym przemianom. Przede wszystkim, Imperialni założyli na tych terenach pierwsze miasta, zamieszkałe przez mieszankę przesiedlonych lokalnych chłopów i imperialnych osadników. O ile lokalni Vladachowie byli zaskakująco skorzy do współpracy, a ich elity plemienne bardzo szybko się zasymilowały, o tyle, lokalni Łobuczanie sprawiali imperium wiele problemów i dlatego bardzo szybko zaczęto się ich pozbywać. Przez następne 400 lat tereny te kwitły pod rządami imperium, będąc jednocześnie jedną z najlojalniejszych i najbardziej docenianych prowincji, gdzie Vladachowie, Néithrtáighczycy i Wernacy żyli we względnej harmonii obok siebie.
Wszystko co dobre jednak kiedyś się kończy i tak było w wypadku imperium, które zaczęło się w VI wieku wycofywać się z tych regionów. Z początku była to po prostu coraz mniejsza obecność imperialnych wojsk, następnie urzędnicy przestali przyjeżdżać, prośby i petycje do imperatora były sukcesywnie ignorowane i tak gdy w 553 roku mieszkańcy miasta Tarnavo wyslali do imperatora prośbę o posiłki w związku z najazdem z zachodu, otrzymali odpowiedź by radzili sobie sami. Ta data jest powszechnie uznawana za koniec imperium na terenach hospodarstwa. Później nastąpił okres chaosu i walki o władzę, gdzie poszczególne miasta, możni i dowódcy wojskowi starali się ustanowić kontrolę na tych terenach, do czego dochodziły sporadyczne najazdy Wernaków, Łobuczan i innych ludów z zachodu. W tym okresie wielkie niegdyś miasta regionu podupadły i dzisiaj można podziwiać ich rozmiar tylko na podstawie ruin. Sytuację odmienił dopiero Stefan Dranescu, lokalny możny, który wykorzystał jedną z kompanii najemniczych z południa do przejęcia władzy i to jemu udało się ustanowić względnie stałą władzę w regionie, dzięki połączeniu bezwzględności, sprytu i zdolności dyplomatycznych. Za rządów Stefana miasta zaczęły znowu prosperować - zwłaszcza jego rodzinne Tarnavo, które zostało stolicą nowego kraju. Po śmierci Stefana władzę przejął jego syn, który dodatkowo zaczął umacniać się w regionie budując mury wokół miast i twierdze oraz nawiązując stosunki dyplomatyczne z krajami ościennymi. Obecnie na tronie zasiada prawnuk Stefana - Michael.
Społeczeństwo
Obecni Vladachowie są bardzo ciekawym połączeniem pierwotnie żyjących na tych terenach rdzennych Vladachów, osadników imperialnych, najemników aruzyjskich i nawet w niewielkiej części Wernaków. Optymiści powiedzą, że połączyli oni najlepsze cechy wszystkich tych nacji, pesymiści, że najgorsze. W każdym razie to co można powiedzieć o Vladachach, to że tradycyjnie jest to lud dobrze odnajdujący się w miejskiej rzeczywistości, oraz nie mający większego problemu z osadnikami innych kultur.
Na terenie Hospodarstwa niegdyś żyła duża mniejszość Łubuczan, jednak zostali oni wysiedleni z tych terenów, bądź wybici przez imperialnych. Dzisiaj stanowią oni tylko niewielki ułamek społeczeństwa na północy kraju.
Ustrój
Hospodar, który do dzisiaj jest z dynastii Dranescu, rządzi wraz z pomocą możnych posiadaczy ziemskich. Pomimo szczególnej opieki ze strony hospodarów nad miastami, mieszczanie sami nie mają wpływu na kształtowanie polityki, przynajmniej nie oficjalnie, lecz cieszą się oni względnymi swobodami. Najgorzej natomiast w hospodarstwie mają chłopi, którzy są tradycyjnie wyzyskiwani przez Hospodara i możnych.
Religia
W Hospodarstwie jest wiele religii, jednak panuje względna tolerancja religijna. Potomkowie aruzyjskich najemników wyznają Abyryzm, chłopstwo wyznaje lokalnych bożków Vladachskich, a Hospodar wraz z możnymi i mieszczanami wyznają Deitheryzm - lokalną wersję Seithsearyzmu.
