Nie bój miła, poseł to rzecz święta... Posłowanie między Wernaków to rzecz niełatwa, a i niekiedy niebezpieczna.
Przybywający na Sicz poseł musi rzecz jasna mieć miano, im sławniejsze i respekt budzące dokonanymi czynami tym dla niego lepiej. Musi ów śmiałek również określić jasno, do kogo posłanie niesie: atamana siczowego, koła starszyzny albo i któregoś z innych atamanów.
Wszelako ostrożny być musi poseł, bo wiele niebezpieczeństw nań czyha, jeśli nieopacznie słowa swe wypowie: nazbyt częste posłowanie ze stron dalekich jeno do atamana siczowego może ująć mu zaufania w oczach starszyzny i tłumu wernackiego, co tyłek jego zdjąć może z urzędu, a głowę z karku. Słanie do starszyzny szerokiego kręgu wzbudzić może wszelako zawiść atamana, który swą dumę widząc podeptaną posła kijami obić nakazać może i między kurzeniami gnać pod batogiem. Z kolei szukanie atamanów poszczególnych oznaczać może, że nie w Siczy będzie poseł celu swego szukał, jeno w stepie szerokim, gdzie ni prawa ni czci nijakiej lepiej by nie oczekiwał, gdy go arkan czyjś lubo strzała pochwyci.
Jeśli poseł czci i wiary jest prawej, a stanu duchownego, zapukać może do wrót Monastyru Zaprzecznego, gdzie mnisi śpiewem swym ostoję cywilizacji mu się zdadzą.
Jeśli poseł listy niesie lub pisma, gotowym być musi, by je wobec doręczenia do celu samodzielnie musiał odczytać - pisemność bowiem nie jest cechą wernacką.
Jeśli poseł oczekuje pisemnej odpowiedzi dla swego pana, to lepiej by pergamin i pióro miał własne, a także by samemu słowa wernaków spisywał.
