Imperius XIV

Rok 1561

Północny szlak futrzany
Na tym szlaku nic się nie zmieniło. Zahamowano przy okazji postępy piratów. Szlak Orteński
Na tym szlaku poczyniono solidne inwestycje, Duńczycy zwiększyli wydobycie kamieni szlachetnych, zaczęli hodować wilkory oraz zwiększyli eksport drewna i dytoniu. Z kolei Polacy zbudowali liczne plantacje tilaty a Anglicy zwiększyli eksport wełny, bawełny i barwników. Szwecja w tym czasie zainwestowała jedynie w barwniki, ale była to niewielka inwestycja, Pomorzanie nie zrobili nic. Piraci zostali ogólnie zastopowani, choć u polskich brzegów nadal prężnie działają korzystając z braku ochrony szlaku. Szlak Zatoki Issańskiej
W wyniku spadku cen różnych dóbr szlak ten osłabł pod względem znaczenia. Dodatkowym czynnikiem jest niewątpliwie egipska blokada kolonii kastylijskiej. Ogólnie wartość eksportu wszystkich krajów tutaj spadła, wyjątkiem jest Egipt który zwiększył produkcję barwników. Na dodatek umarł pomorski handel drewnem tropikalnym gdyż zaprzestano jego wycinki. Piraci zwiększyli swoją aktywność zwłaszcza w okolicach kolonii neapolitańskiej oraz pomorskiej które nie wystawiły floty do walki z nimi. Wielki Szlak Centralny
Ten szlak rozwinął się jedynie częściowo, Osmanie zaczęli handlować "wodą życia" która staje się bardzo popularna jako środek ponoć przedłużający życie. Ponadto Tunezyjczycy zwiększyli uprawy bagiennego ziela a Austriacy dwukrotnie zwiększyli wartość eksportu za sprawą upraw przypraw, reszta kolonii była bezczynna. Co do piratów to sprawa jest ciekawa, na północy floty wystawione do walki z nimi zdecydowanie były niewystarczające, jednak mało bogactw które stamtąd pochodziły sprawiły, że piraci rzucili się na bardziej atrakcyjne szlaki na południu szlaku. Statki osmańskie były właściwie całkowicie bezpieczne, dobrze wyposażona eskadra 6 okrętów w tym 4 II klasy odstraszała nawet El Flameharto. Inaczej było z wybrzeżami Tunezji i Szkocji, tamtejsze floty były zdecydowanie zbyt słabe na bogactwo którego strzegły. O ile tunezyjskie statki po prostu nie mogły skutecznie bronić swojej części szlaku o tyle szkocka eskadra wzbudzała jedynie uśmiech politowania piratów, 3 okręty, wszystkie z uszczuplonymi załogami, zapasami i wymagające napraw. Doszło nawet do groteskowej sytuacji, jeden z okrętów tej eskadry sam zatonął u wybrzeży kolonii bez udziału w jakiejkolwiek walce.

Szlak Świętego Jerzego
Na tym szlaku w zasadzie działo się tyle co nic. Jedynymi koloniami które podjęły jakieś inwestycje surowcowe była Hanza oraz Maroko, w przypadku tej pierwszej była to niewielka inwestycja w gorzelnie rumu, w wypadku drugiej solidna inwestycja w egzotyczne przyprawy. U części państw, zwłaszcza Portugalii wartość eksportu zmalała z racji zmian cen na rynku surowców. Piraci w wyniku akcji wymierzonych w nich zmniejszyli swoją aktywność. Szlak Genueński
Na tym szlaku dosłownie nic się nie zmieniło. Mimo wszystko Genua zainwestowała w infrastrukturę przerzutową do handlu z Republiką Tekiteko, daje to perspektywy na przyszłość. Srebrny Szlak
Na tym szlaku Laurentia zwiększyła eksport kości z enji, ponadto mniej spektakularną inwestycję w pozyskanie futer zrobiła Wenecja. Poza tym Wenecjanie zaczynają odnosić pierwsze benefity z handlu z Imperium Hyrkanii, na szlaku coraz więcej jest okrętów które przewożą tamtejsze rękodzieło czy surowce. Akcje antypirackie zmniejszyły nieco obecność piratów na tym szlaku.

Rok 1562 W tym roku powstały aż dwa nowe szlaki.

Północny szlak futrzany
Widzimy w tym roku duży wzrost zarówno wartości handlu jak i udziałów Prus, jest to zasługą podbicia państwa Norsów na zachodzie co sprawiło, że Prusacy dostali w swoje ręce kolejne hodowle Muguli, liczne osady myśliwych dostarczające skóry czy tartaki. Inwestycje aragońskie były skromne w obliczu zysków pruskich, ci bowiem jedynie zainwestowali w futra oraz niewielką kopalnię żelaza. Z uwagi na obecność flot europejskich aktywność piratów zmalała, zasługi w tym jednak miały też sztormy nawiedzające północ w tym roku. Szlak Orteński
Na tym szlaku zniknął jeden z jego uczestników, czyli kolonia Szwecji. Jej gospodarkę zajęły Dania oraz Polska, ta pierwsza dodatkowo rozbudowała solidnie swoją kopalnię kamieni szlachetnych co zwiększyło nieporównywalnie ilość wydobywanych kamieni. Ponadto przy użyciu niewolników Polacy zwiększyli nieco wydobycie złota. U Anglików nic się nie działo a Pomorze wypadło z handlu. Jednakże nie obyło się bez większych problemów. Poza angielskimi wybrzeżami piraci znowu mieli El Dorado gdyż ani Polacy ani Duńczycy nie wystawili przeciw nim floty, zresztą widać to dobrze po poczynaniach Czerwonego Korsarza. Aktywność piracka zwiększa się. Szlak Zatoki Issańskiej
Na tym szlaku w zasadzie trochę się działo, inwestycje zrobił gubernator Neapolu, co prawda zbudowano manufaktury farbiarskie czy ceramiczne ale niezbyt są one interesujące dla kupców wyruszających do Europy, zdecydowanie bardziej interesują ich nowe plantacje przypraw. Neapol i Egipt wciąż rywalizują ze sobą w handlu z Republiką Maskijską, lecz to kupcy egipscy mają obecnie większe wpływy i z państwa tego płynie do Europy żelazo oraz sól. Wobec zaangażowania jedynie floty neapolitańskiej w patrole piraci nie zostali w tym roku bardziej stłamszeni i ich wpływ na szlak pozostaje niezmienny, są upierdliwi zwłaszcza w okolicy kolonii Pomorza. Szlak Żmijowy
Szlak ten wziął nazwę od przesmyku przez który przepływa. Działalność handlowa koncentruje się wokół kupców neapolitańskich i pomorskich którzy handlują z Republiką Gao Lori i zaczynają wygrywać wpływy w kontrze do Osmanów którzy ponoć popadli w jakiś spór z władzami tego państwa. Szlak ma wielki potencjał aby się rozwijać a korzysta na nim również kolonia austriacka która sprzedaje na nim nieco kakao. Piraci są nieliczni i zwalczani przez flotę Neapolu jako, że to nowy szlak. Wielki Szlak Centralny
Szlak ten jest świadkiem blokady dwóch gospodarek w tym roku, kolonii francuskiej oraz szkockiej. Samych kupców boli z pewnością najbardziej blokada tej drugiej która sporo wnosiła do szlaku, jednak część jej surowców przejęli Tunezyjczycy. Wzmożony handel prowadzą z Republiką Gao Lori Osmanowie co przekłada się na wartość handlu. Tunezyjczycy nie zrobili nic. Szlak ostatecznie traci aktualnie na wartości, ale przynajmniej piraci nieco osłabli dzięki patrolowaniu całego szlaku przez okręty Osmańskie oraz patrolom Austriaków na północy.

Szlak Świętego Jerzego
Niewiele działo się na tym szlaku, straty surowców na rynku w skutek podatków zrekompensowały inwestycje w egzotyczne przyprawy Hanzy oraz Niderlandów, ponadto Osmanowie handlują z Amazo bagiennym zielem choć są to na ten moment niewielkie ilości. Piraci są trzymani w ryzach. Szlak Genueński
Tutaj Genua zainwestowała w uprawę kadzideł natomiast Portugalia handluje z Kalabakami którzy sprzedają im skóry. Piraci są trzymani w ryzach i nieco osłabli. Srebrny Szlak
Laurentia przeciwdziała spadkowi ilości srebra wydobywając nowy, tajemniczy metal. Spowodowało to lekki wzrost wartości handlu oraz wpływów jako, że metal ten budzi ogromne zainteresowanie kupców zmierzających do Europy jak i samych Europejczyków. Wenecjanie zrobili okrągłe nic w sprawach gospodarczych. Piraci w pobliżu szlaku są tępieni przez floty Laurentii i Wenecji, nie wiadomo co robi Bernard z Tuluzy, być może zaczął szukać nowego rejonu do polowania? Szlak Hyrkański
Szlak ten skupia weneckich kupców handlujących z Imperium Hyrkanii oraz Królestwem Ixali. Najcenniejszym towarem którym się tu obraca jest zdecydowanie kość z enji, ponadto są także pomniejsze wyroby oraz surowce. Szlak ten ma potencjał, choć blokują go ograniczenia handlowe w Imperium Hyrkanii.

Rok 1563 Niewiele się działo w tym roku...

Północny szlak futrzany
Na tym szlaku Prusy zwiększyły wydobycie żelaza, natomiast Aragończycy nawiązali handel z Nal Północnym z którego importują tilatę. Kontrola piratów jest bez zmian. Szlak Orteński
Na tym szlaku jedynie Anglicy powiększyli swoje wpływy korzystając z inwestycji w tilatę oraz korzystnych zmian na rynku surowców. Polacy osłabili swoją pozycję przez masowe przesiedlenia Szwedów co sprawiło, że na tamtejszych plantacjach, wycinkach drewna czy nawet w osadach rybackich praktycznie nie ma rąk do pracy. Piraci tracą tu wpływy dzięki regularnym patrolom. Szlak Zatoki Issańskiej
Na tym szlaku nieco pozycję umocnił Egipt oraz Neapol, ten pierwszy zrobił to głównie dzięki lepszej sytuacji na rynku bawełny oraz przejęciu inwestycji francuskich. Neapol z kolei skorzystał na koniunkturze na rynkach surowców oraz zwiększył produkcję wełny. Piraci praktycznie bez zmian. Szlak Żmijowy
Na tym szlaku nic się nie zmieniło poza ogólnym zwiększeniem wymiany z Gao Lori. Piraci są trzymani w ryzach. Wielki Szlak Centralny
Na szlaku tym Osmanie ponownie zaczęli sprzedawać wodę życia a z Gao Lori płynie coraz więcej rzadkich dóbr. Poza tym bez zmian. Piraci utrzymują swoje wpływy przez zamieszanie w regionie.

Szlak Świętego Jerzego
Na tym szlaku nic się nie działo poza znacznym zwiększeniem się eksportu między innymi miedzi, pereł czy cukru ze strony osmańskiej. Piraci są trzymani w ryzach. Szlak Genueński
Na tym szlaku jedynie rozpoczął się handel z Quactahul, którzy sprzedają kupcom portugalskim przede wszystkim przyprawy. Zwiększyło to wpływy portugalskie. Srebrny Szlak
Na tym szlaku również nic znaczącego się nie działo, poza tym, że Wenecjanie stracili wpływy z uwagi na najazd "Rzymian" na wschodnie części tego szlaku. Ponadto w znaki dały się liczne ataki piratów skierowane również głównie w stronę okrętów weneckich. Szlak Hyrkański
Na tym szlaku zwiększyła się ilość okrętów weneckich z wypchanymi po brzegi ładowniami. Dzieje się tak dzięki umowom handlowym z Telaxalami sprzedającymi żelazo i sól, Tekiteko ze swoim barwionym szkłem czy z palcówką Hurolów, lecz ona nie ma nic ciekawego do zaoferowania. Ponadto Wenecjanie zaczęli drobny handel z jakimś nieznanym miastem-państwem, lecz nie dotarły stamtąd jeszcze żadne towary. Szlak cierpi jednak przez najazd "Rzymian" i rozpanoszonych piratów.

Rok 1564
Północny Złoty Szlak
Szlak ten przeżył prawdziwą rewolucję. Nie warto w tym miejscu wspominać o inwestycjach Aragonii, w centrum uwagi są Prusy. Prusacy otóż rozpoczęli większe wydobycie miedzi oraz żelaza ale co najważniejsze złota, i to w ilościach dotychczas niewidzianych w Nowym Świecie. Z roku na rok szlak ten stał się jednym z najbogatszych w Warnenzji. Szlak Orteński
Szlak ten zastał dodatkowy eksport surowców duńskich, nową kopalnię soli w kolonii polskiej oraz eksport surowców z zajętych niemalże bez walki ziem Pomorza, piraci bardziej się panoszą dzięki mniejszym patrolom lecz nie dotyczy to duńskich wybrzeży. Szlak Zatoki Issańskiej
Na tym szlaku jedyne co się zmieniło to wyeliminowanie kolonii pomorskiej z gry na nim, udziały te przejął przede wszystkim Egipt który niemalże podwoił w ten sposób eksport swoich surowców. Piraci z racji braku patroli czują się tutaj pewniejsi. Szlak Żmijowy
Ze szlaku tego zostali wypchnięci Pomorzanie, ich udziały przejęli Neapolitańczycy choć wartość handlu spadła z uwagi na mniejszą ilość kupców w okolicy. Piraci lekko zwiększyli tu swoją obecność głównie za sprawą Bernarda z Tuluzy. Wielki Szlak Centralny
Pomimo wojny i zajęcia wielu posiadłości osmańskich wojna tu nie dotarła a co za tym idzie szlak nieznacznie urósł. Piraci w postaci głównie Bernarda z Tuluzy nieco dokuczali kupcom ale nie było to znaczące.

Szlak Świętego Jerzego
Szlak ten doświadczył wojny między Osmanami a Portugalią, w jej wyniku Osmanowie zostali wypchnięci z tego regionu a ich udziały w handlu niemalże w całości przejęli Portugalczycy, jednak z uwagi na powiązania kolonii osmańskiej z kupcami specjalizującymi się w handlu kakao i brakiem takowych ze strony Portugalczyków handel obecnie traci na wartości. Ponadto kolonia Maroka została zajęta w większości przez Portugalię a po części przez Niderlandy które z kolei przejęli ich wpływy w handlu. Piraci nie zwiększyli ani zmniejszyli intensywności swoich ataków. Szlak Genueński
Na tym szlaku nic się nie zmieniło. Srebrny Szlak
Na tym szlaku nic się nie zmieniło. Aktywność piratów jest nieco mniejsza. Szlak Hyrkański
Na tym szlaku z jednej strony wygasł mocno handel z Hyrkanią, ma to zapewne swój powód w wojnie w której wsparcia Laurentii udziela Wenecja. Z drugiej jednak strony rozpoczęto wydobycie złota a także rozpoczął się handel bardzo rzadkimi minerałami z państwem-miastem Tenteco. Są wśród nich złoto, kamienie szlachetne czy srebro. Kupcy weneccy mają jednak problem z transportem tych dóbr, nie ma bowiem blisko nowego partnera handlowego żadnego portu wobec czego muszą oni ruszać długą, nieutwardzoną lądową drogą do najbliższych portów co zmniejsza możliwości tego handlu. Obecność piratów nieco zmalała, jednak raczej nie potrwa to długo, szlak jest zyskowny i niechroniony, tylko głupiec nie skorzystałby z tej szansy.

Rok 1565
Północny Złoty Szlak
Na szlaku tym wzrósł nieco ruch, mimo iż obiektywnie inwestycje są duże to nie umywają się do rozmachu poprzednich. Prusy wybudowały kopalnie soli oraz srebra, zaś Aragończycy miedzi. Piraci są nieco mniej widoczni. Szlak Orteński
Na szlaku tym jedynie Anglicy bardziej zainwestowali. Powstały na terenie ich kolonii nowe miasta, kopalnia żelaza oraz warsztaty produkujące biżuterię czy szkło. Duńczycy w tym momencie zainwestowali jedynie w rozwój dwóch miast. Niemniej handel z polską kolonią w wyniku jej wojny z metropolią ustał całkowicie i szlak na tym stracił. Piraci lekko osłabli. Szlak Zatoki Issańskiej
Neapolitańska kolonia postawiła w tym roku kopalnie soli oraz żelaza, poza tym na tym szlaku nic się nie działo. Piraci działają bez zmian. Szlak Żmijowy
Na tym szlaku unormowała się nieco sytuacja z roku poprzedniego, handel z Gao Lori spokojnie się rozwija. Piraci działają bez zmian. Wielki Szlak Centralny
Wraz z odzyskaniem kontroli nad rodzimymi wyspami przez Osmanów na szlaku tym jest spokojniej, ponownie włączyła się do handlu kolonia szkocka. Ponadto kolonia tunezyjska stworzyła istne zagłębie plantacji egzotycznych przypraw dzięki czemu jest bezsprzecznie największym eksporterem tego dobra. Niestety przyciąga to piratów a regularnych patroli marynarki wojennej ze świecą szukać.

Szlak Świętego Jerzego
Z racji trwającej na tym szlaku intensywnej w tym roku wojny na morzu miedzy niemalże wszystkimi państwami szlaku handel tutaj stał się marginalny. Jedynie nieliczne okręty decydują się na zawijanie do tutejszych portów. Szlak Genueński
Z racji włączenia się do wojny genueńskiej kolonii szlak ten zamarł podobnie jak Szlak Świętego Jerzego. Tutaj jednak trwało to tylko chwilę i gdy Gion został wyłączony z walk handel powrócił do życia. Okazało się to momentem przełomu, wraz z unicestwieniem Królestwa Maqtali przez Laurentię wzrosła wymiana handlowa z Republiką Tekiteko, która przez Laurentię straciła swojego głównego dostawcę miedzi. Kupcy genueńscy szybko podchwycili pośrednictwo w handlu miedzią z Tekiteko. Srebrny Szlak
Na tym szlaku nic się nie zmieniło. Szlak Hyrkański
Na tym szlaku kontynuowany jest trend sprzed roku, handel z Hyrkanią ustał całkowicie na rzecz handlu z Tenteco. W tym roku powstał nareszcie port stosunkowo blisko państwa-miasta co usprawnia handel. Piraci są zwalczani i tracą wpływy.