O PRAWACH POTOMAKÓW, NORDCULI I LUDNOŚCI WSZELAKIEJ
Aby dalszym niesnaskom między wszystkimi poddanymi Króla Polskiego w Indiach Zachodnich a ludami wszelakimi innymi i wszelkich narodowości, wyznań, urodzenia i stanu zapobiec, następujące prawo wydajemy:
1. Wszyscy mieszkańcy ziem królestwa winni być traktowani na równi wobec prawa.
2. Zakazuje się odbierania tubylcom ziem, które nadano im w używanie. Odebrane im one mogą być tylko w majestacie prawa jako kara za przestępstwa lub zakupione, analogicznie jak każdemu innemu poddanemu korony.
3. Nadaje się przywilej sądowniczy plemionom warnezyjskim oraz urzędnikom poszczególnych osad. Wódź lub też rada plemienna będzie traktowana jak mająca uprawnienia zasadźcy podobnie jak zasadźcy lokalnych osad. Daje to więc im możliwość sądzenia mieszkańców miejscowości/plemienia. Wszelkie zaś sprawy można wyżej rozsądzać poprzez odwołania do wyższych urzędników a na samym końcu przed oblicze gubernatora. Jeśli sprawa jest w zakresie dwóch osad, plemion lub osad i plemion sprawa zostaje uznana za automatycznie podniesioną do wyższej instancji. Zaznacza się że o wykonaniu kary śmierci poinformowana musi być wyższa instancja i musi ona wyrazić zgodę, wszelkie inne kary są w autorytecie zasadźcy. Od kary śmierci w dowolny sposób gubernator może udzielić ułaskawiania, najczęściej zamieniając ją na inną karę bądź niewolę.
4. Wszystkie przypadki które wykraczać będą poza przyjęte kodeksy prawne i podziały administracyjne, lub też będą sprawą o zasięgu więcej niż jednego terenu ( szczególnie między eksklawami) pozostają do osądu gubernatora. Od wyroku gubernatora można odwołać się do Urzędów Koronnych lub też samego Króla.
5. Urzędnicy i przedstawiciele plemion będą podczas rad, zbieranych w razie potrzeby wyznaczać granice ziem plemion podległych władzy Kompanii i dokonywanie rozdziału ziem w miarę poszerzenia się granic kolonii.
6. Wszystkim zezwala się na wykup parceli w nowo zakładanych miastach.
7. Ujednolica się podatki względem wszystkich obywateli danego stanu.
8. Gwarantuje się wolność wyznania każdemu obywatelowi korony z zastrzeżeniem że wyznanie katolickie pozostanie wyznaniem oficjalnym kolonii. Wszelkie próby siłowego zmuszania do jakiejkolwiek religii zostaną uznane za obrazę majestatu korony.
9. Gubernator zobowiązuje się do zapewnienia że znajdzie się dość ziemi dla każdego i żadna ze stron nie będzie pokrzywdzona na takim rozdziale terytorium.