Dalwat Al-Barbah
: ndz kwie 23, 2023 4:03 pm
autor: Gustaw
Dalwat Al-Barbah
Państwo Barbahów
Historia:
Państwo Barbahów
Historia:
ABBC3_SPOILER_SHOW
Tereny zamieszkiwane przez Barbahów (brąz), Fathullów (zieleń) i Tiniritów (czerwień).
Okres Rozbicia
Południowe wybrzeże Wielkiego Morza (Bahr Al-Kabir) od niepamiętnych czasów zamieszkiwane było przez plemiona Min Al-Bahr (“z Morza”). Wzgórzyste i suche tereny oddzielały poszczególne klany, sprawiając, że wymiana między nimi była możliwa jedynie wzdłuż wybrzeży. Sprawiło to, że Bahrowie nigdy nie utworzyli jednego państwa, lecz stosunkowo niezależne od siebie miasta-państwa. Największe z nich - Qorashan - położone było w ujściu Nahr Al-Hayaa - Rzeki Życia, która jest jedyną większą rzeką na południu. Wokół niego toczyło się głównie życie klanu Fathulla - najbardziej rolniczego i osiadłego ze wszystkich klanów. Na zachodzie, w przesmyku Barbah, oddzielającym Wielkie Morze od Morza Piasków żyli Barbahowie, którzy trudnili się przede wszystkim rybołówstwem i piractwem. W górach Mahl Tinir żywot wiedli zaś Tinirici, klan pasterzy. Klany te posiadały wspólny język, wyróżniała je jednak kultura, a przede wszystkim wiara. Barbahowie i Tinirici wyznawali przede wszystkim swoje lokalne odmiany szamanizmu, oddając cześć odpowiednio głównie duchom morza oraz duchom skał. Fathullowie natomiast wraz z zagranicznym handlem przyjęli Abyryzm.
Ulem Al-Amin, Zjednoczenie i Biały SułtanatPołudniowe wybrzeże Wielkiego Morza (Bahr Al-Kabir) od niepamiętnych czasów zamieszkiwane było przez plemiona Min Al-Bahr (“z Morza”). Wzgórzyste i suche tereny oddzielały poszczególne klany, sprawiając, że wymiana między nimi była możliwa jedynie wzdłuż wybrzeży. Sprawiło to, że Bahrowie nigdy nie utworzyli jednego państwa, lecz stosunkowo niezależne od siebie miasta-państwa. Największe z nich - Qorashan - położone było w ujściu Nahr Al-Hayaa - Rzeki Życia, która jest jedyną większą rzeką na południu. Wokół niego toczyło się głównie życie klanu Fathulla - najbardziej rolniczego i osiadłego ze wszystkich klanów. Na zachodzie, w przesmyku Barbah, oddzielającym Wielkie Morze od Morza Piasków żyli Barbahowie, którzy trudnili się przede wszystkim rybołówstwem i piractwem. W górach Mahl Tinir żywot wiedli zaś Tinirici, klan pasterzy. Klany te posiadały wspólny język, wyróżniała je jednak kultura, a przede wszystkim wiara. Barbahowie i Tinirici wyznawali przede wszystkim swoje lokalne odmiany szamanizmu, oddając cześć odpowiednio głównie duchom morza oraz duchom skał. Fathullowie natomiast wraz z zagranicznym handlem przyjęli Abyryzm.
Abyryzm Fathullów różnił się jednak od tego wyznawanego za morzem. Bahr Al-Kabir sprawiło, że kontakt z Regentem był trudny, zaś w Qorashan źródło miało wiele różnorakich herezji i sekt, spośród których większość nie uznawała zwierzchnictwa Durance. Założycielem jednej z nich- Tahidy - był Ulem Al-Amin, który urodził się w 365 roku ery imperialnej. Głoszona przez niego religia miała być kontynuacją oczyszczonej z późniejszych błędów Skryby religii Ab Basara, boga wszystkich monoteistów. Ulem nacisk postawił na jedność i równość swoich wszystkich współwyznawców. Początkowo wiara Ulema przebiegała bez echa, gdy jednak zaczął zyskiwać wiernych władze Qorashan wygnały go z miasta. Udał się wtedy do plemion Barbahu, zaś Rawija - jego siostra i pierwsza wyznawczyni - udała się wraz ze swym mężem do Tiniritów.
Ulem oraz Rawija rozpoczęli prozelityzm pośród obu klanów, powoli przeciągając coraz więcej ich rodzin na swoją stronę. Ostatecznie, w 401 roku ery Imperialnej wyznawcy zdołali zająć Qorashan. Zdobycie miasta uznaje się za początek ery Ummy - wspólnoty. Ulem stał się tym, który sprawuje władzę - Pierwszym Sułtanem. W tym okresie wykrystalizowała się doktryna Tahidy, która ostatecznie zerwała z szerszym Abyryzmem. Niedługo po zajęciu Qorashan Ulem został zamordowany, raniony strzałą. Mordercy nigdy nie odnaleziono, a Ulem, nie pozostawił po sobie potomków.
Władzę po Ulemie przejął jego siostrzeniec Abir, rozpoczynając okres Białego Sułtanatu. Ulemici obwinili o mord innowierców i rozpoczęli ich prześladowania. Wkrótce zaczęli również ekspansję zewnętrzną. Przez kolejne sto pięćdziesiąt lat rządy sprawowało 12 Białych Sułtanów, z których każdy wywodził się z linii Rawijii. Za rządów ostatniego z nich - Hashama III - Sułtanat osiągnął największe terytorium. Na zachodzie po ciężkich walkach zwasalizowano Wolne Miasta Kahydan (Almudun Alhurat fi Kahdan), ocierając się aż o granice Aruzji. Zdołano również stworzyć przyczółek na północnym wchodzie, na wybrzeżu Wielkiego Morza. Był to okres wielkiej prosperity. Utworzono jednolite prawo i administrację, stworzono zawodową armię - Sawaran, wybudowano nową stolicę w centrum kraju - Al-Qirizmę- “Szkarłatne” Miasto, zawdzięczające swą nazwę lokalnej odmianie piaskowca.
Ulem oraz Rawija rozpoczęli prozelityzm pośród obu klanów, powoli przeciągając coraz więcej ich rodzin na swoją stronę. Ostatecznie, w 401 roku ery Imperialnej wyznawcy zdołali zająć Qorashan. Zdobycie miasta uznaje się za początek ery Ummy - wspólnoty. Ulem stał się tym, który sprawuje władzę - Pierwszym Sułtanem. W tym okresie wykrystalizowała się doktryna Tahidy, która ostatecznie zerwała z szerszym Abyryzmem. Niedługo po zajęciu Qorashan Ulem został zamordowany, raniony strzałą. Mordercy nigdy nie odnaleziono, a Ulem, nie pozostawił po sobie potomków.
Władzę po Ulemie przejął jego siostrzeniec Abir, rozpoczynając okres Białego Sułtanatu. Ulemici obwinili o mord innowierców i rozpoczęli ich prześladowania. Wkrótce zaczęli również ekspansję zewnętrzną. Przez kolejne sto pięćdziesiąt lat rządy sprawowało 12 Białych Sułtanów, z których każdy wywodził się z linii Rawijii. Za rządów ostatniego z nich - Hashama III - Sułtanat osiągnął największe terytorium. Na zachodzie po ciężkich walkach zwasalizowano Wolne Miasta Kahydan (Almudun Alhurat fi Kahdan), ocierając się aż o granice Aruzji. Zdołano również stworzyć przyczółek na północnym wchodzie, na wybrzeżu Wielkiego Morza. Był to okres wielkiej prosperity. Utworzono jednolite prawo i administrację, stworzono zawodową armię - Sawaran, wybudowano nową stolicę w centrum kraju - Al-Qirizmę- “Szkarłatne” Miasto, zawdzięczające swą nazwę lokalnej odmianie piaskowca.
Tereny kontrolowane za pierwszego Sułtana (szkarłat), opanowane za życia Abira (brązowe), największy zasięg Sułtanatu za Hashama III (ciemno zielony) oraz tereny kontrolowane przejściowo/poprzez wasali (jasnozielony).
Biały Orzeł
Hasham III był jednak władcą ambitnym, który chciał złotymi zgłoskami zapisać się na kartach historii. Od młodości słyszał o skarbach wielkiego Imperium, które władało całą północą - jedyne, które mogło równać się jego państwu. Sporządził więc olbrzymią flotę, zebrał wojowników z całego kraju i w 561 roku wypłynął w stronę Impireacht du Néithrtáigh. Rządzący w tym czasie Imperator Congachil II zdawał się być na dobrej drodze, by odrestaurować pełną chwałę Imperium. Do władzy doszedł obalając swego nieudolnego kuzyna. Zdołał już wygrać dwie wojny, po raz kolejny rozszerzając granice państwa. Gdy usłyszał o wielkiej flocie płynącej w jego stronę zebrał więc siły i przygotował się do jej odparcia.
Siły Hashama III wylądowały pięćdziesiąt mil od Ceathárlach, po czym rozpoczęły marsz na stolicę. Congachil II widząc rozmiar wrogiej armii zdecydował się nie stawiać jej czoła w polu, lecz schować się za murami, wiedząc, że Hasham III nie mógł prowadzić długoletniego oblężenia. Ulemici rozpoczęli prędko szturm. Początkowo mury zdawały się być niemożliwe do zdobycia, w pewnym momencie najeźdźcy zdołali wedrzeć się do miasta. Sam Imperator wraz z gwardią ruszył, by wesprzeć wojsko w wyłomie, co spostrzegł też Sułtan wraz ze swymi wojownikami poprowadził nań atak. Nikt nie wie do końca, jak potoczyła się ta potyczka, pewne jest jednak, iż obaj władcy ponieśli w tej walce śmierć, zaś w mieście wybuchł pożar.
Czarny Sułtanat
Pozbawione monarchów armie popadły w chaos. Imperialni żołnierze mieli jednak tę przewagę, iż walczyli na własnym terenie, zdołali więc wyprzeć najeźdźców. Śmierć Congachila II przekreśliła jednak szanse na restaurację Imperium, która pojawiła się po raz kolejny dopiero za sprawą Muirchertach II. Gorzej sprawa miała się jednak w Sułtanacie. Ostatecznie do domu wrócił ledwie co setny Ulemita. Co gorsza, w czasie najazdu zginął nie tylko Sułtan, ale i wszyscy jego dorośli krewni. Korona trafiła do urodzonego tuż przed wypłynięciem Abira IV, faktyczną władzę przejęli jednak oczywiście jego dworzanie. Uwaga rządzących zaczęła coraz częściej skupiać się nie na ekspansji, ale utrzymaniu kontroli nad podbitymi wcześniej terenami, a przede wszystkim tronem. Polityka zaczęła coraz bardziej skupiać się na centrum kraju - Al-Qirizmie i Qorashan.
Pierwszą oznaką słabości była decyzja o nieodnawianiu tradycyjnych wojsk zaciężnych Sawaran, którzy byli rekrutowani z Min Al-Bahr, a co za tym idzie byli zaangażowani w lokalną politykę. Zamiast tego rozpoczęto kreację wojsk złożonych ze sprowadzanych żołnierzy-niewolników - Al-Raqik. Inwazja na Imperium spowodowała także krach ekonomiczny - Caerdydd, które było głównym importerem kadzideł, przypraw, perfum i jedwabiu produkowanego w Sułtanacie nałożyło nań embargo. W latach 593-601, 613-615 i 649-659 ery imperialnej miały miejsce trzy wojny domowe, z których ostatnia spowodowana była wygaśnięciem linii Rawiji - od tego momentu władza Sułtana nie była już legitymizowana pochodzeniem z rodu Ulema.
Upadek
Ostatecznie upadek Sułtanatu rozpoczął się w 660 roku ery imperialnej, kiedy do wschodnich wybrzeży przybyła niewielka grupa Elmurów i z zaskoczenia zajęła miasto Midan. Wyniszczony wojną domową Sułtanat nie miał dość sił, by odbić port, a ze względu na brak dalszej agresji rządzący zbagatelizowali powrót. Okazało się to zgubne, gdy w 669 do miasta przybiła druga flota Elmurów - tym razem znacznie liczniejsza i gotowa dokonać pełnej inwazji. Wschodnie tereny Sułtanatu były najsłabiej obsadzone wojskiem i szybko padły pod naporem wroga. W celu zatrzymania atak z zachodu przerzucono oddziały Al-Raqików. Nagły odpływ garnizonu spowodował jednak rebelię w Almudun Alhurat fi Kahdan, które zawarły konfederację i ogłosiły niepodległość, która okazała się niepełnym ich sukcesem, gdyż wykorzystujący sytuację Chanatem Kazarów zagarnął zachodnie tereny Kahdańczyków. Al-Raqikowie byli jednak zmęczeni po dekadzie walk, zaś Sułtan Mutawakkil III nie posiadał środków, by wypłacić im zaległy żołd. W Al-Qirizmie doszło do puczu, który obalił Sułtana, zaś Al-Raqikowie i wspierający ich Barbahowie ogłosili niepodległość od Sułtanatu. W przeciągu 5 lat trwający dwieście pięćdziesiąt lat Sułtanat rozpadł się na 4 części.
Hasham III był jednak władcą ambitnym, który chciał złotymi zgłoskami zapisać się na kartach historii. Od młodości słyszał o skarbach wielkiego Imperium, które władało całą północą - jedyne, które mogło równać się jego państwu. Sporządził więc olbrzymią flotę, zebrał wojowników z całego kraju i w 561 roku wypłynął w stronę Impireacht du Néithrtáigh. Rządzący w tym czasie Imperator Congachil II zdawał się być na dobrej drodze, by odrestaurować pełną chwałę Imperium. Do władzy doszedł obalając swego nieudolnego kuzyna. Zdołał już wygrać dwie wojny, po raz kolejny rozszerzając granice państwa. Gdy usłyszał o wielkiej flocie płynącej w jego stronę zebrał więc siły i przygotował się do jej odparcia.
Siły Hashama III wylądowały pięćdziesiąt mil od Ceathárlach, po czym rozpoczęły marsz na stolicę. Congachil II widząc rozmiar wrogiej armii zdecydował się nie stawiać jej czoła w polu, lecz schować się za murami, wiedząc, że Hasham III nie mógł prowadzić długoletniego oblężenia. Ulemici rozpoczęli prędko szturm. Początkowo mury zdawały się być niemożliwe do zdobycia, w pewnym momencie najeźdźcy zdołali wedrzeć się do miasta. Sam Imperator wraz z gwardią ruszył, by wesprzeć wojsko w wyłomie, co spostrzegł też Sułtan wraz ze swymi wojownikami poprowadził nań atak. Nikt nie wie do końca, jak potoczyła się ta potyczka, pewne jest jednak, iż obaj władcy ponieśli w tej walce śmierć, zaś w mieście wybuchł pożar.
Czarny Sułtanat
Pozbawione monarchów armie popadły w chaos. Imperialni żołnierze mieli jednak tę przewagę, iż walczyli na własnym terenie, zdołali więc wyprzeć najeźdźców. Śmierć Congachila II przekreśliła jednak szanse na restaurację Imperium, która pojawiła się po raz kolejny dopiero za sprawą Muirchertach II. Gorzej sprawa miała się jednak w Sułtanacie. Ostatecznie do domu wrócił ledwie co setny Ulemita. Co gorsza, w czasie najazdu zginął nie tylko Sułtan, ale i wszyscy jego dorośli krewni. Korona trafiła do urodzonego tuż przed wypłynięciem Abira IV, faktyczną władzę przejęli jednak oczywiście jego dworzanie. Uwaga rządzących zaczęła coraz częściej skupiać się nie na ekspansji, ale utrzymaniu kontroli nad podbitymi wcześniej terenami, a przede wszystkim tronem. Polityka zaczęła coraz bardziej skupiać się na centrum kraju - Al-Qirizmie i Qorashan.
Pierwszą oznaką słabości była decyzja o nieodnawianiu tradycyjnych wojsk zaciężnych Sawaran, którzy byli rekrutowani z Min Al-Bahr, a co za tym idzie byli zaangażowani w lokalną politykę. Zamiast tego rozpoczęto kreację wojsk złożonych ze sprowadzanych żołnierzy-niewolników - Al-Raqik. Inwazja na Imperium spowodowała także krach ekonomiczny - Caerdydd, które było głównym importerem kadzideł, przypraw, perfum i jedwabiu produkowanego w Sułtanacie nałożyło nań embargo. W latach 593-601, 613-615 i 649-659 ery imperialnej miały miejsce trzy wojny domowe, z których ostatnia spowodowana była wygaśnięciem linii Rawiji - od tego momentu władza Sułtana nie była już legitymizowana pochodzeniem z rodu Ulema.
Upadek
Ostatecznie upadek Sułtanatu rozpoczął się w 660 roku ery imperialnej, kiedy do wschodnich wybrzeży przybyła niewielka grupa Elmurów i z zaskoczenia zajęła miasto Midan. Wyniszczony wojną domową Sułtanat nie miał dość sił, by odbić port, a ze względu na brak dalszej agresji rządzący zbagatelizowali powrót. Okazało się to zgubne, gdy w 669 do miasta przybiła druga flota Elmurów - tym razem znacznie liczniejsza i gotowa dokonać pełnej inwazji. Wschodnie tereny Sułtanatu były najsłabiej obsadzone wojskiem i szybko padły pod naporem wroga. W celu zatrzymania atak z zachodu przerzucono oddziały Al-Raqików. Nagły odpływ garnizonu spowodował jednak rebelię w Almudun Alhurat fi Kahdan, które zawarły konfederację i ogłosiły niepodległość, która okazała się niepełnym ich sukcesem, gdyż wykorzystujący sytuację Chanatem Kazarów zagarnął zachodnie tereny Kahdańczyków. Al-Raqikowie byli jednak zmęczeni po dekadzie walk, zaś Sułtan Mutawakkil III nie posiadał środków, by wypłacić im zaległy żołd. W Al-Qirizmie doszło do puczu, który obalił Sułtana, zaś Al-Raqikowie i wspierający ich Barbahowie ogłosili niepodległość od Sułtanatu. W przeciągu 5 lat trwający dwieście pięćdziesiąt lat Sułtanat rozpadł się na 4 części.
Wiara:
ABBC3_SPOILER_SHOW
Wiara - Tahida
Wyzawcy - Tahidowie, Ulemici
Bóg - Ab Basar - Ojciec ludzkości
Mit:
Na początku była tylko Nicość, a w niej Ab Basar, źródło wszystkiego. Ab Basarw swej samotności zdecydował się jednak stworzyć świat, znany dzisiaj jako Pierwszy oraz inne byty aby mu towarzyszyły. I przez jakiś czas wszystko było dobrze. Ab Basar władał nad swoimi tworami jak ojciec nad dziećmi w świecie który stworzył i wszyscy istnieli w harmonii. Z czasem jednak dzieci Ab Basara zapragnęły tworzyć tak samo jak ich ojciec. Stworzyli więc Drugi Świat - ziemię, a na niej góry, rzeki, morza, rośliny i zwierzęta. Nie posiadali jednak iskry prawdziwej boskości, i choć byli ze wszech miar potężnymi bytami, nie posiedli zdolności prawdziwego tworzenia. Ich twory były zatem pustymi naczyniami bez ducha. Mimo to Ab Basar z dumą patrzył na dzieła swoich dzieci. Twory Ab Basara czułu się jednak zasdrosne i upokorzone, bowiem ich dzieła ustępowały temu, co Ab Basar stworzył. Postanowili oni zatem zniszczyć ludzi - jednak Ab Basar zakazał im tego. Zaczął Ab Basar obserwować ludzi, czasem nawet przemawiał do nich aby pomagać im i doradzać - a oni zaczęli oddawać mu cześć. Widząc to, istoty Pierwszego Świata zapałały jeszcze większym gniewem, uznając że ludzie niegodni są uwagi Ab Basara, niegodni są tego świata i niegodni daru tworzenia. Pewnego dnia więc zawiązali oni spisek i razem napadli na Ab Basara. Zamordowali oni Stwórcę, jednak gdy stali nad jego ciałem poczuli jak ich siły słabną, a moc która ich przepełniała a pochodziła od Ab Basara znika. Pożarli oni wtedy ciało swego Ojca, stając się demonami. Ich głód nadal był jednak nienasycony. Wtedy zwrócili swój wzrok ku ludziom, w których Ab Basar tchnął swą boską moc, nadając im duszę. Zstąpili oni więc pośród ludzi i ukazali im się jako bogowie, dając im swe zatrute dary i sącząc w ich uszy kłamstwa, aby ludzie oddawali im cześć, sycąc ich pychę.
Zaświaty:
Ulemici nie wierzą w życie pozagrobowe w klasycznym ujęciu. Uważają, że po śmierci dusza każdego człowieka ma kilka dróg. Pierwszą z nich jest bycie pożartą przez demony - to trafia się poganom i grzesznikom. Drugą drogą jest reinkarnacja w innego człowieka. Trzecią drogą jest ratunek duszy przed pożarciem - gdy człowiek prawowierny zgładzi bałwochwalcę ratuje on cząstkę Ab Basra w nim zawartą przed demonami, dając mu szansę na odkupienie w drugim życiu.
Tahid - Jedność
Centralnym elementem wiary Ulemitów jest Tahid - doktryna, iż Bóg - Ab Basar - jest jeden i wszyscy ludzie zjednoczeni są poprzez posiadanie w sobie jego cząstki. Odrzucają w pełni istnienie innych bogów, a także możliwość odrodzenia Ab Basara - Stwórca nigdy prawdziwie nie umarł, bowiem przeżył w każdym z ludzi.
Ab Basar a Abyr:
Ulemici oddzielają Ab Basara - Boga i Stwórcę - od Abyra. Zgodnie z doktryną Jedności w każdym człowieku znajduje się cząstka Ab Basra, zatem Abyr nie mógł być w pełni Ab Basarem, gdyż w czasie jego na ziemi stąpali też inni ludzie. Utożsamianie Abyra z Ab Basarem uważają za apokryficzne, opierające się na niezrozumieniu twierdzeń Abyra “Bóg jest we mnie” czy też “we mnie wstąpił Bóg” - Abyr mówił, iż jest w nim cząstka Ab Basra, tak jak w każdym człowieku, nie zaś, iż jest on Ab Basrem odrodzonym. Winą za te nieporozumienie Tahidowie obarczają Skrybę - Fałszywego Proroka, który chcąc wywyższyć się ponad innych ludzi nazwał się “Namiestnikiem Boga Wcielonego”.
Święte księgi:
Ulemici nie posiadają jednej świętej księgi. Mit stworzenia oraz dawną historię opisuje “Ber a Chet” - Księga początku. Uznają część z zapisów “Drogi Abyra” oraz “Drogi Uczniów” zebrane w jedną drogę - “As Sumah”, odrzucają jednak wszelkie wzmianki o boskości Abyra. Księga Ulema - “Ber a Ulem” - opisuje żywot ostatniego proroka i jego nauczanie. Poza nią istotną rolę odgrywają również dyskusje - “Kalam” - czyli zapisy rozmyślań różnorakich teologów żyjących po Ulemie.
Organizacja:
Tahida nie ma od śmierci ostatniego sułtana hierarchicznej struktury. Doktrynę tworzy obecnie grupa teologów, która bazuje przede wszystkim na swoim autorytecie. Tak długo jak główne zasady wiary, a zwłaszcza Jedność nie jest podważana, Ulemici są dość łagodni wobec różnorakich odstępstw. Z tego względu wśród wyznawców wytworzyło się wiele szkół religijnych, szczególnie ruchów mistycznych.
Państwo i społeczeństwo
ABBC3_SPOILER_SHOW
Grupy Społeczne
Abna al-Dawla (Dzieci Reżimu), czyli Al-Raqik, którzy objęli władzę po puczu w latach 669-674. Stanowią oni trzon obecnego państwa, pełniąc rolę gwardii władcy, centralnych urzędników, żołnierzy i dowódców. Rekrutują się ze zniewolonych dzieci, które przymusowo konwertuje się na Ulemizm i szkoli z walki oraz zarządzania. Choć stanowią elitę, wciąż są niewolnikami - należą do państwa, którym sami zarządzają. Atak na nich jest zatem atakiem nie na cudzą własność, lecz majestat państwowy.
Barbahowie stanowią większość mieszkańców kraju. Stanowią trzon pospolitego ruszenia, urzędników lokalnych oraz niższych urzędników centralnych. Zajmują się handlem, korsarstwem, rzemiosłem, rybołówstwem czy też rolnictwem.
Mu’ahid (Nawróceni) są wolnymi ludźmi spoza klanów oraz Al-Raqików. Mieszkają przede wszystkim w miastach
Altalamidh (Uczniowie) są stopniem pośrednim między Mu’ahid a niewolnikami. Są to jeńcy, którzy przeszli na Ulemizm. Są oni “przywiązani” do nauczyciela, którym jest z reguły Abn al-Dalwa lub Barbah (często ich były właściciel), pod okiem którego mają zintegrować się do wspólnoty. Po około 5-10 latach integracji nadaje im się status Mu’ahid. Wyjątkiem są tutaj Altalamidh pracujący jak wioślarze bądź walczący w wojsku, którzy mogą liczyć na pełną wolność już po 2-3 latach, a czasami nawet po jednej dużej bitwie lub wyprawie korsarskiej.
Ghilmani (Niewolnicy) są innowiercy, którzy zostali pojmani w trakcie wypraw grabieżczych, zakupieni lub bezprawnie przybyli na teren kraju. Mogą być zarówno własnością osób prywatnych, jak i państwa jako takiego. Nie mają prawa do noszenia broni, nawet z rozkazu swego właściciela.
Min Aman (ludzie “z ochroną”) to obcokrajowcy-innowiercy, którzy “legalnie” przebywają w kraju. Posłowie innych władców otrzymują ten status automatycznie, natomiast kupcy czy podróżnicy muszą posiadać glejt, który muszą zakupić pierwszym porcie Barbahów, do którego zawiną. Innowierstwo wyglądających “obco” sprawdza się z reguły poprzez recytację podstawowych modlitw Ulemizmu - osoba, która nie posiada ani glejtu, ani poselstwa, ani nie umie żadnych modlitw jest zazwyczaj brana z miejsca w niewolę.
Abna al-Dawla (Dzieci Reżimu), czyli Al-Raqik, którzy objęli władzę po puczu w latach 669-674. Stanowią oni trzon obecnego państwa, pełniąc rolę gwardii władcy, centralnych urzędników, żołnierzy i dowódców. Rekrutują się ze zniewolonych dzieci, które przymusowo konwertuje się na Ulemizm i szkoli z walki oraz zarządzania. Choć stanowią elitę, wciąż są niewolnikami - należą do państwa, którym sami zarządzają. Atak na nich jest zatem atakiem nie na cudzą własność, lecz majestat państwowy.
Barbahowie stanowią większość mieszkańców kraju. Stanowią trzon pospolitego ruszenia, urzędników lokalnych oraz niższych urzędników centralnych. Zajmują się handlem, korsarstwem, rzemiosłem, rybołówstwem czy też rolnictwem.
Mu’ahid (Nawróceni) są wolnymi ludźmi spoza klanów oraz Al-Raqików. Mieszkają przede wszystkim w miastach
Altalamidh (Uczniowie) są stopniem pośrednim między Mu’ahid a niewolnikami. Są to jeńcy, którzy przeszli na Ulemizm. Są oni “przywiązani” do nauczyciela, którym jest z reguły Abn al-Dalwa lub Barbah (często ich były właściciel), pod okiem którego mają zintegrować się do wspólnoty. Po około 5-10 latach integracji nadaje im się status Mu’ahid. Wyjątkiem są tutaj Altalamidh pracujący jak wioślarze bądź walczący w wojsku, którzy mogą liczyć na pełną wolność już po 2-3 latach, a czasami nawet po jednej dużej bitwie lub wyprawie korsarskiej.
Ghilmani (Niewolnicy) są innowiercy, którzy zostali pojmani w trakcie wypraw grabieżczych, zakupieni lub bezprawnie przybyli na teren kraju. Mogą być zarówno własnością osób prywatnych, jak i państwa jako takiego. Nie mają prawa do noszenia broni, nawet z rozkazu swego właściciela.
Min Aman (ludzie “z ochroną”) to obcokrajowcy-innowiercy, którzy “legalnie” przebywają w kraju. Posłowie innych władców otrzymują ten status automatycznie, natomiast kupcy czy podróżnicy muszą posiadać glejt, który muszą zakupić pierwszym porcie Barbahów, do którego zawiną. Innowierstwo wyglądających “obco” sprawdza się z reguły poprzez recytację podstawowych modlitw Ulemizmu - osoba, która nie posiada ani glejtu, ani poselstwa, ani nie umie żadnych modlitw jest zazwyczaj brana z miejsca w niewolę.
Hakim i jego straż
Ustrój
Dalwat Al-Barbah (Państwo Barbahów) rządzone jest przez Hakima (władcę) oraz jego radę
(Majlis Al-Hakim)
W skład Majlis Al-Hakim wchodzi:
Hakim wybierany jest przez i spośród Abna al-Dawla na dożywotnie rządy. Wszyscy Abna al-Dawla oraz klany Barbahów składają mu przysięgę wierności (Bay’ah). Mimo to Hakim dla Abna al-Dawla jest bardziej “głównym zarządcą” i “pierwszym z równych”, niż władcą, toteż istnieje precedens przymuszania niewygodnych władców do abdykacji. Jak dotąd spośród dziesięciu rządzących abdykowało trzech - jeden ze względu na niepopularność, drugi gdy zaczął poważnie chorować, trzeci zaś z powodu wieku.
Lokalnymi zarządcami prowincji są Muqti. Wyznaczani są oni przez Hakima za zgodą Rady. Urząd jest w każdej chwili odwołalny i nie podlega dziedziczeniu. Każdy Muqti zobowiązany jest pobierać podatki, po czym część z nich wysyłać do stolicy, z reszty zaś utrzymać lokalne fortyfikacje, wojsko i urzędników.
Dalwat Al-Barbah (Państwo Barbahów) rządzone jest przez Hakima (władcę) oraz jego radę
(Majlis Al-Hakim)
W skład Majlis Al-Hakim wchodzi:
- Hakim;
- czterech najważniejszych Abna al-Dawla;
- czterech przedstawicieli klanów Barbahów;
- przedstawiciel Mu’ahidów;
- przedstawiciel miasta Al-Qirizma.
Hakim wybierany jest przez i spośród Abna al-Dawla na dożywotnie rządy. Wszyscy Abna al-Dawla oraz klany Barbahów składają mu przysięgę wierności (Bay’ah). Mimo to Hakim dla Abna al-Dawla jest bardziej “głównym zarządcą” i “pierwszym z równych”, niż władcą, toteż istnieje precedens przymuszania niewygodnych władców do abdykacji. Jak dotąd spośród dziesięciu rządzących abdykowało trzech - jeden ze względu na niepopularność, drugi gdy zaczął poważnie chorować, trzeci zaś z powodu wieku.
Lokalnymi zarządcami prowincji są Muqti. Wyznaczani są oni przez Hakima za zgodą Rady. Urząd jest w każdej chwili odwołalny i nie podlega dziedziczeniu. Każdy Muqti zobowiązany jest pobierać podatki, po czym część z nich wysyłać do stolicy, z reszty zaś utrzymać lokalne fortyfikacje, wojsko i urzędników.
Azeb
Wojsko Zaciężne:
Al-Raqik dzielą się na dwa ugropowania - Lafita (Chorągiew) oraz Fas (Topór).
Lafita stanowią ciężką kawalerię. Używają buław, mieczy, lanc i łuków, a ich opancerzenie to pełne zbroje lamelkowe, kolczugi oraz kałkany. Ich konie również są co najmniej częściowo opancerzone. Jako Wojsko zaciężne stanowią ochronę dla Hakima, Majlisów oraz posłów, gdy podróżują lądem.
Fas jest zaś grupą ciężkiej piechoty wyposażonej w wielkie, dwuręczne topory/halabardy i łuki. Używają takich samych pancerzy co Lafita. Funkcjonują jako garnizon Al-Qirizmy oraz straż dla istotnych osób podczas podróży morskich.
Poza Abna al-Dawla wojsko zaciężne tworzą również Ghazi (Grabieżcy)
Jest to rekrutowana z Barbahów, młodych Al-Raqików i Mu’ahidów lekka kawaleria. Ich główną bronią jest łuk, oprócz którego noszą także lance, buławy i miecze, zaś opancerzeni są w przeszywanice, zbroje lamelkowe i kałkany. Ich nazwa wywodzi się z faktu, iż często biorą udział w rajdach korsarskich na wybrzeża, gdzie pełnią funkcję zwiadowców i straży przedniej.
PR:
Ciężka Kawaleria reprezentuje Muqtich oraz ich żołnierzy, a także bogatych Barbahów.
Lekka kawaleria składa się z młodych Al-Raqików oraz Barbahów.
Ciężka piechota to kapitanowie korsarskich statków (Reis) i ich rodziny, a także mieszczanie oraz strażnicy bogatych kupców.
Lekka piechota - Azebowie (Kawalerzy).Ich nazwa bynajmniej nie oznacza konnicy. Azebowie młodzi Barbahowie i Mu’ahidzi, w większości niezamężni mężczyźni. Stanowią trzon słynnych wypraw korsarskich, gdzie chcią zdobyć chwałę i bogactwa. Uzbrojeni są we włócznie, procę oraz miecz lub topór, zaś ich opancerzenie stanowi przeszywanica i tarcza.
Al-Raqik dzielą się na dwa ugropowania - Lafita (Chorągiew) oraz Fas (Topór).
Lafita stanowią ciężką kawalerię. Używają buław, mieczy, lanc i łuków, a ich opancerzenie to pełne zbroje lamelkowe, kolczugi oraz kałkany. Ich konie również są co najmniej częściowo opancerzone. Jako Wojsko zaciężne stanowią ochronę dla Hakima, Majlisów oraz posłów, gdy podróżują lądem.
Fas jest zaś grupą ciężkiej piechoty wyposażonej w wielkie, dwuręczne topory/halabardy i łuki. Używają takich samych pancerzy co Lafita. Funkcjonują jako garnizon Al-Qirizmy oraz straż dla istotnych osób podczas podróży morskich.
Poza Abna al-Dawla wojsko zaciężne tworzą również Ghazi (Grabieżcy)
Jest to rekrutowana z Barbahów, młodych Al-Raqików i Mu’ahidów lekka kawaleria. Ich główną bronią jest łuk, oprócz którego noszą także lance, buławy i miecze, zaś opancerzeni są w przeszywanice, zbroje lamelkowe i kałkany. Ich nazwa wywodzi się z faktu, iż często biorą udział w rajdach korsarskich na wybrzeża, gdzie pełnią funkcję zwiadowców i straży przedniej.
PR:
Ciężka Kawaleria reprezentuje Muqtich oraz ich żołnierzy, a także bogatych Barbahów.
Lekka kawaleria składa się z młodych Al-Raqików oraz Barbahów.
Ciężka piechota to kapitanowie korsarskich statków (Reis) i ich rodziny, a także mieszczanie oraz strażnicy bogatych kupców.
Lekka piechota - Azebowie (Kawalerzy).Ich nazwa bynajmniej nie oznacza konnicy. Azebowie młodzi Barbahowie i Mu’ahidzi, w większości niezamężni mężczyźni. Stanowią trzon słynnych wypraw korsarskich, gdzie chcią zdobyć chwałę i bogactwa. Uzbrojeni są we włócznie, procę oraz miecz lub topór, zaś ich opancerzenie stanowi przeszywanica i tarcza.
Doktryna i Bonusy
ABBC3_SPOILER_SHOW
Koledze się poszczęściło
Doktryna - Kraj Korsarzy
Barbehowie nigdy nie porzucili tradycji Qorsar (Korsarskich), a po upadku Sułtanatu działania te tylko się wzmogły. Obecnie także Abna al-Dawla w nich uczestniczą, ze swojej kiesy organizując okręty oraz siły. Co jednak ważne, Qorsar objęte jest szeregiem zwyczajów i tradycji, które odróżniają je od zwykłego piractwa. Wszyscy jeńcy wzięci w trakcie napadów są możliwi do wykupienia (co oczywiście w praktyce jest możliwe tylko dla najbogatszych), Min Aman nie są atakowani, kupcy, który nie próbują uciekać przed ich statkami zazwyczaj żegnają się jedynie z ładunkiem i częścią załogi, a nie swoim życiem. Tradycją jest także “Hudna”, czyli zwyczajowa umowa pokojowa, którą często zawierają sąsiedni władcy czy same miasta z Państwem Barbahów. Typowa Hudna obejmuje trybut dla Dalwat Al-Barbah i prawo przybijania do portów innowierców. W zamian Korsarze zobowiązują się bronić statków drugiej strony, zamiast je grabić. Nazwanie Korsarza piratem jest jedną z największych obelg wśród Barbahów i skończyć może się pobiciem lub śmiercią.
Bonus:
Parę Śmiesznych Robaków
Jedwab wywodzi się z terenów byłego Sułtanatu, którego był głównym towarem eksportowym do Imperium. Choć chaos z okresu Czarnego Sułtanatu i upadek Imperium czasowo zmniejszyły podaż oraz popyt tego materiału, dalej jest on sporym źródłem dochodów dla Dalwat Al-Barbah - wszystkie plantacje jedwabiu w kraju są wyłączną własnością państwa.
Doświadczony Oficer
Turgut ibn Oren, Sajf Hakim (Turgut z Oren, Miecz Hakima) jest obecnie głównodowodzącym Al-Raqików i prawą ręką Hakima Hayreddina II. Od piętnastu lat prowadził grabieżców z Dalwat Al-Barbah na wyprawy korsarskie, gdzie dał się poznać jako dobry dowódca. Po śmierci poprzedniego władcy był uznawany za faworyta do roli nowego Hakima, z której to jednak zrezygnował (uważając, iż “Bardziej nadaje się do miecza, niż pióra”), zamiast tego popierając Hayreddina.
Minus:
Kontrola Władzy - Majlis Al-Hakim
Barbehowie nigdy nie porzucili tradycji Qorsar (Korsarskich), a po upadku Sułtanatu działania te tylko się wzmogły. Obecnie także Abna al-Dawla w nich uczestniczą, ze swojej kiesy organizując okręty oraz siły. Co jednak ważne, Qorsar objęte jest szeregiem zwyczajów i tradycji, które odróżniają je od zwykłego piractwa. Wszyscy jeńcy wzięci w trakcie napadów są możliwi do wykupienia (co oczywiście w praktyce jest możliwe tylko dla najbogatszych), Min Aman nie są atakowani, kupcy, który nie próbują uciekać przed ich statkami zazwyczaj żegnają się jedynie z ładunkiem i częścią załogi, a nie swoim życiem. Tradycją jest także “Hudna”, czyli zwyczajowa umowa pokojowa, którą często zawierają sąsiedni władcy czy same miasta z Państwem Barbahów. Typowa Hudna obejmuje trybut dla Dalwat Al-Barbah i prawo przybijania do portów innowierców. W zamian Korsarze zobowiązują się bronić statków drugiej strony, zamiast je grabić. Nazwanie Korsarza piratem jest jedną z największych obelg wśród Barbahów i skończyć może się pobiciem lub śmiercią.
Bonus:
Parę Śmiesznych Robaków
Jedwab wywodzi się z terenów byłego Sułtanatu, którego był głównym towarem eksportowym do Imperium. Choć chaos z okresu Czarnego Sułtanatu i upadek Imperium czasowo zmniejszyły podaż oraz popyt tego materiału, dalej jest on sporym źródłem dochodów dla Dalwat Al-Barbah - wszystkie plantacje jedwabiu w kraju są wyłączną własnością państwa.
Doświadczony Oficer
Turgut ibn Oren, Sajf Hakim (Turgut z Oren, Miecz Hakima) jest obecnie głównodowodzącym Al-Raqików i prawą ręką Hakima Hayreddina II. Od piętnastu lat prowadził grabieżców z Dalwat Al-Barbah na wyprawy korsarskie, gdzie dał się poznać jako dobry dowódca. Po śmierci poprzedniego władcy był uznawany za faworyta do roli nowego Hakima, z której to jednak zrezygnował (uważając, iż “Bardziej nadaje się do miecza, niż pióra”), zamiast tego popierając Hayreddina.
Minus:
Kontrola Władzy - Majlis Al-Hakim
Mapa
ABBC3_SPOILER_SHOW
