Imperius XIV

Royaume de Oren





Władca: Baldwin III Król Orentii
Stolica: Des-Aix
Kultura: Orencka
Religia: Abyryzm
Prestiż: 26


Doktryny i cuda:
Na krawędzi upadku


Królestwo Orentii niegdyś potężne i dumne dalej jest potężne i dumne. Jednakże nad całym krajem niczym cień kładą się zagrożenia z wielu stron. Dawny dobrobyt zbrukany został przez blisko dziesięcioletnią Frondę Ernestiańską. Niegdyś bogate dwory i wsie, często leżą zniszczone i spalone. Królewska władza stanowiąca autorytet dla malutkich, nie cieszy się już takim autorytetem, a szlachta sobiepani i nie patrzy na nic innego jak swoje interesy.
Cud świata - Kompleks Patriarchalny w Tewinion

Kompleks Patriarchalny w Tewinion jest podług opowieści jeszcze starszy niż sam Abyryzm na terenach Orentii. Podług starych legend, na Wielkim Wzgórzu, na którym stoi Archikatedra Odnowienia Pańskiego, przed laty znajdowała się już pradawna świątynia Herza. Nie ma jednak aktualnie po niej innych śladów niż w nielicznych historiach. Najstarszy zaś fragment zachowanej zabudowy, to stara kaplica Skryby Oświeconego znajdująca się na Czerwonym Wzgórzu. Nie jest pewne czy to przez mistyczne położenie, czy bliskość do Des-Aix, lecz Patriarcha Tybald wybrał właśnie to miejsce na swą siedzibę. I tak dzięki licznym dotacjom, datkom i subwencjom, zarówno od Króla jak i wiernych w 648 RI, ruszyła budowa olbrzymiego kompleksu sakralnego.

Najdłużej trwała budowa najsłynniejszego kościoła w Tewinion - Archikatedry Odnowienia Pańskiego. Wielka świątynia będąca serce Abyryzmu w Orentii była budowana przeszło 60 lat, ale kiedy Patriarcha Kordian odprawił pierwsze w niej nabożeństwo, był tak wzruszony, że zapłakał nad pięknem świątyni, którą inaugurował.

Poza Archikatedrą, Kompleks Patriarchalny mieści też wiele innych kościołów i kaplic (np. Kościół Wyruszenia Uczniów), zakonów (Szpital Teobalda, czy Dom Generalny Piotrowców), archiwów kościelnych, oraz pałaców (sam Patriarcha ma trzy pałace w obrębie kompleksu).

Historia:

Historia ludu orneckiego zaczyna się gdzieś na południowo-wschodnim limesie dawnego Imperium za rzeką zwaną współcześnie jako Osine (chociaż według części opowieści, Orentowie na te ziemie przybyli z północnych krańców Epeelii). Ok. 300 RI, w kronice Caldwela z Ari, lud Ore-stiach jest wymieniony jako jeden z comhghuaillithe (sojuszników), będących na służbie i żołdzie imperialnym - nie wchodzącym jednak w jego skład. Obecnie uważa się, że ten stosunek sojuszniczy nie objął wszystkich orenckich plemion. Orentowie w czasach imperialnych nie tworzyli jednego organizmu państwowego, a raczej byli podzieleni na wiele plemion, wyznających tych samych bogów i mówiących tym samym językiem. Wiek później po pojawieniu się pierwszych wzmianek o Orentach, w czasie Aois Brónach (smutnego stulecia), plemiona te zostały w większości zjednoczone pod wodzą Horberta. Wódz ten to został protoplastą rodu królewskiego, który od blisko 300 lat panuje na tronie. Mimo tego częściowego zjednoczenia, walki trwały cały czas i ziemie wszystkich plemion znalazły się pod panowaniem dopiero wnuka Horbetra – Karela (Karola) Zjednoczyciela (w ok. 450 RI).


Karel po swej śmierci w 482 RI, podzielił kraj pomiędzy trzech synów – najstarszy Oren zwanym Spokojnym lub też Grubym został królem i założycielem głównej linii Dynastii Orenckiej. Średni Destold dostał w panowanie ziemie Marchii Aix i z niego wywodzi się obecnie panujący ród w Królestwie. Najmłodszy Frans został Marchię Pointain, gdzie po dziś dzień panują jego potomkowie. To właśnie z czasów tzw. „podziału karelińskiego” pochodzą najstarsze kaplice abyrystyczne na ziemiach Orentii (zwłaszcza stara kaplica pw. Skryby Oświeconego w Tewinion). Chociaż pojawiają się też twierdzenia, jakoby żywioł abyrystyczny był już wcześniej obecny wśród tych plemion, a niektórzy wywodzą go z legendarnej działalności jednego z Uczniów – Piotra Pustelnika.

Królestwo spokojnie się rozwijało (pomijając zdarzające się wojny domowe i te z sąsiadami), pochłaniając coraz nowe to ziemie. Złoty okres świetności Orenowie przeżywali za czasów Króla Karola II Długiego. Jednak ten utalentowany władca zmarł w 556 roku, a jego dziedzictwo mieli ponieść trzej synowie – Filip, Karol Młodszy oraz Ludwik. Nie wiadomo czy to z woli Abyra, czy nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności, trzej młodzi królewicze zmarli w przeciągu dwóch lat, kończąc tym samym męską linię Dynastii Oreńckiej. Z głównej gałęzi pozostały jedynie dwie córki-bliźniaczki Karola Długiego – Maria, która była wydana za swego kuzyna – Baldwina Markiza Aix oraz Agnieszka będąca żoną Hugona Hrabiego d’Vertus. Naturalnie obaj możnowładcy ogłosili się pretendentami do korony. Wojna domowa toczyła się ze zmiennym szczęściem piętnaście lat. Dopiero Boemund, syn Baldwina zakończył ją zabijając starego Hrabiego Hugona w pojedynku i skazując na banicję cały jego ród. Tym samym Boemund wstąpił na tron jako Boemund II Odnowiciel i rozpoczął panowanie Dynastii Oreńcko-Desaixiej.

Rządy Dynastii Oreńcko-Desaixiej nie były przez większość okresu zbyt burzliwe. Nowi władcy woleli skupić się na uspokajaniu Królestwa i organizowaniu pełnego przepychu dworu w Des-Aix (do której to przeniesiono stolicę) niż powiększania swojej domeny. W tym to okresie na znaczeniu zyskały parostwa i marchie graniczne, wzmacniając znaczenie arystokracji. Za czasów króla Baldwina II Wiernego triumf zaczęli święcić abyrstyczni kapłani, którzy pod wodzą Arcyprałata Teobalda nawrócili króla, a wraz z nim dwór w Des-Aix na świętą wiarę. Tym samym, w 644 RI abyryzm został ogłoszony państwową wiarą, magrinalizując ustępujące już kulty politeistyczne. W podzięce za oświecenie, Baldwin II nadał Teobaldowi i innym duchownym znaczne majątki, a Teobaldowi tytuł Wielkiego Patriarchy Orentii z siedzibą w Tewinion.


Najnowszy kryzys państwo orteńskie przeżyło przed 10 laty, kiedy rządził ojciec obecnego króla – Filip V Kłótnik. Władca ten nie miał wystarczającej powagi i ambicji by zapanować nad feudami w swoim kraju. W wyniku czego Królestwo stało się polem najpierw rywalizacji, a potem otwartej walki między dwoma arystokratami – Kanclerzem Maurycym d’Artu, a Hrabią Prafonii Ernestem des Miniogne. Dwoje tych ambitnych rywali zgromadziło wokół siebie rzesze popleczników, którzy wkrótce rozdarli kraj na dwa obozy, a słaby król mógł się temu jedynie przyglądać. W zamieszaniu tym na wschodnich terenach Królestwa nastąpiła także tzw. reakcja starowierców, którzy zaczęli zbrojnie występować przeciw klerowi abyrystycznemu, przy milczącym poparciu Hrabiego des Miniogne (który jednak sam wyznawał świętą wiarę). Konflikt ten zwany Frondą Ernestiańską zakończył się dopiero przed dwóch laty, kiedy Hrabia Ernest poniósł śmierć w bitwie pod Montespan. Niedługo jednak Kanclerz d’Artu cieszył się wpływami, gdyż tajemna zaraza nawiedziła niebawem dwór, zabierając życie zarówno jego jak i króla Filipa. Aktualnie aparat urzędniczy, który był z wysiłkiem reformowany przez kanclerza d’Artu popadł w chaos i marazm, a wielu biurokratów straciło życie w czasie Frondy. Tymczasem partia „feudalna” straciła przywódcę, który ich interesy jednoczył, a wiele majątków feudalnych popadło w długi, które nawet dzięki starym immunitetom i eksceptom nie są w stanie spłacić.

W takich to okolicznościach, na tron wstępuje nowy władca – Baldwin III, przed którym stoi wiele wyzwań.

Ustrój:

Królestwo Orentii jest dziedziczną monarchią. Tradycyjnie władzę dziedziczy najstarszy żyjący syn, przed innymi krewnymi, chociaż był w historii precedens (tzw. Afera z Vinneces), kiedy chory psychicznie dziedzic został wydziedziczony. By uniknąć w przyszłości kolejnych wojen domowych jak po wymarciu głównej linii orenckiej, ogłoszone zostały tak zwane Prawa Boemundzkie, które stanowiły, że Królestwo Orentii dziedziczone jest tylko po mieczu (obecni władcy powołują się zatem na dziedziczenie od Destolda, a nie poprzez Marię Oreńską).

W Królestwie władza monarsza teoretycznie jest bardzo silna, jednak praktycznie pozostawia ostatnio bardzo dużo do życzenia, a jej autorytet podupadł. Królowi doradza Rada Królewska (Conseil du Roi), która stanowi niesformalizowane ciało zrzeszające najważniejsze osoby w królestwie. Dzieli się ona na Ścisłą Radę (Conseil étroit), która zbiera się częściej i złożona jest z najważniejszych urzędników Królestwa, parów oraz wyznaczonych krewnych króla (acz nie wszystkich), oraz na Wielką Radę (Grand Conseil), która się zbiera rzadko. Wielka Rada składa się ze Ścisłej Rady powiększonej o wszystkich markizów, hrabiów i przedstawicieli wicehrabiów oraz baronów Królestwa, a także urzędników średniego szczebla (łącznie nawet kilkaset osób jednak liczba jest płynna).


Parostwo to tytuł honorowy, który jest nadawany najważniejszym osobom w Królestwie, obok tytułu ziemskiego. Przyjęło się jednak, że są cztery tytuły ziemskie (zwane Parostwami Wielkimi), które zwyczajowo ten tytuł dostają. Dodatkowo Król może nadać tytuł para możnemu z tytułem ziemskim, acz rzadko wtedy dzieję się, że tytuł ten nadaje się także dziedzicom takiego para. Wreszcie przyjmuje się, że tytuł para zdarza się nadawać królewskim braciom i stryjom, w przypadku chęci zaangażowania ich w obrady Ścisłej Rady.

Religia:

Religia główna: Abyryzm Orencki, zwanym też Abyryzmem Wschodnim

Abyryzm Orencki jest niczym innym jak Abyryzmem Prawowiernym w zakresie doktryny oraz wierzeń. Jednak z uwagi na specyfikę lokalizacji jak i żywioł orencki, wykształciły się w jego łonie trochę inne zwyczaje i konwencje niż w odmianach zachodnich. Po pierwsze należy podkreślić, że orenccy wierni z dumą opowiadają jakoby ich wyznanie zapoczątkował Piotr Pustelnik, co jak wiadomo kole w oczy Regentom z Durance. Na całe szczęście dla jedności wiary, pisma i nauki tego ucznia, jak doktryna kościoła uczy, były w zgodzie z nauczaniem Scriobhai Magus (chociaż co niektórzy odważniejsi mnisi wskazują, że może być to skutek późniejszych korekt tekstów).

Orentczycy nigdy bezpośrednio nie znajdowali się w granicach Imperium, stąd też dla wielu uznawanie władzy i prymatu Regenta nie było rzeczną naturalną. Dlatego kiedy Królestwo Orentii przyjęło oficjalnie Abyryzm, Król Baldwin pragnąc podkreślić swoją wiarę (oraz znaczenie) utworzył Wielki Patriarchat Oretnii (zwany również Gran-per de Oren). Dało to władcom świeckim istotny wpływ na lokalny kościół, który przez dalsze nadania, zaczął być coraz ściślej związany z dynastią panującą (a monarchowie tymczasem zagwarantowali sobie prawo inwestytury lokalnej). Obecnie przyjmuje się nominalne zwierzchnictwo Regenta z Durance, jednak jest ono wyrażana przede wszystkim przez decyzje Najwyższego Synodu. Dodatkowo Wielcy Patriarchowie zazdrośnie strzegąc swoich preogatyw, zastrzegli sobie np. droit de réception (prawo akceptacji) – czyli stwierdzenie, że wszelkie nakazy i akty innych organów kościoła niż oni sami, muszą zyskać kontrasygnatę (recepcję) Patriarchy, by mogły obowiązywać na ziemiach Orentii.

Należy jeszcze wspomnieć o kolejnym elemencie, który wyróżnia Kościół Orencki – licznych i względnie znaczących zakonach. Zakony różnego charakteru (np. pustelnicze Zgromadzenie Piotrowców, misjonarscy Skrybyci, czy medycy ze Szpitala Teobalda) są od lat obecne w Orentii. O ich znaczeniu świadczy fakt, że zostały one wyjęte spod władz poszczególnych Eveqów (prałatów) i podlegają pod zwierzchnictwo Patriarchatu.


Religia poboczna: Panteon Orencki – jest to zbiór tradycyjnych wierzeń Oretczyków, gdzie głównym bożkiem tego panteonu jest Herz – niebiański kowal. Wyznawcy panteonu, zwani obecnie starowiercami, nie utworzyli nigdy ani ujednoliconej hierarchii duchownej, ani nie skodyfikowali prawd wiary, przez co występują duże rozbieżności w mitach – także pomiędzy sąsiednimi świątyniami.

Kultura:

Społeczeństwo orenckie jest typowym społeczeństwie feudalnym, gdzie szlachta odgrywa znaczącą rolę. Tradycyjnie stan ten wywodzi się z różnego rodzaju pomniejszych wodzów i wojów z okresu plemiennego. Jednak w przeciągu ostatnich kilkudziesięciu lat, widać coraz bardziej podział w łonie stanu szlacheckiego. Dawni nobilowe, najczęściej posiadający tytuły ziemskie (których w Królestwie jest bardzo wiele, względem innych krajów kontynentu) oraz nadania zwani są noblesse d'épée – szlachtą miecza. Po drugiej stronie, rośnie im konkurencja w postaci noblesse de robe – szlachty szat, czyli warstwy powstałem z uboższych rycerzy jak i bogatych mieszczan którzy nabyli lub otrzymali w zamian za zasługi tytuł szlachecki. Z tego to stanu wywodził się min. kanclerz d’Artu. Nie jest to zasadą, ale podział ten widoczny jest zwłaszcza na łamach Ścisłej Rady, gdzie urzędnicy przedstawiają zazwyczaj interesy szlachty szat, natomiast parowie szlachty miecza.


Poza stanem rycerskim, w społeczeństwie orenckim, dużą odgrywają mieszczanie, zamieszkujący miasta królestwa. Nie jest to może stan dominujący, lecz często ich interesy łączą się, ze szlachtą szat. To właśnie stan mieszczański dostarcza dużej ilości duchownych (zwłaszcza niższego szczebla). Jeśli chodzi zaś o stan kapłański, to jest on nieomal odzwierciedleniem stanu Królestwa. Na czele Wielkiego Patriarchatu i prałatur stoją duchowni, którzy najczęściej wywodzą się z dynastii rządzącej lub rodów arystokratycznych (chociaż zdarzają się wyjątki). Natomiast duchowieństwo średnie i niższe często zapełnione jest szlachtą szat i mieszczanami, rzadziej zaś chłopstwem. Trochę poza tym systemem funkcjonują społeczności zakonne, które są bardziej egalitarne.

Na samym dole piramidy społecznej znajdują się chłopi. Pozycja ich jest relatywnie słaba, acz nie znane były Królestwu większe wystąpienia ludności wiejskiej. Jednak widać pewne zróżnicowane między regionami Królestwa, gdzie chłopstwo zamieszkujące Marchię Bossońską nie są obciążani takimi daninami jak ich pobratymcy z nizin, natomiast muszą rewanżować się odbywając służbę w obronie Królestwa.

Wielkie urzędy Orentii:

• Wielki Kanclerz Orentii*(Chancelier de Oren):
  Kanclerz Orentii jest prawą ręką króla i głównym organem wykonawstwa jego woli. Pierwotnie tytuł ten ograniczał się do prowadzenia korespondencji dworu oraz przyjmowania posłów obcych państw. Z biegiem czasu kolejni to kanclerze przyjmowali coraz to nowe funkcje, podporządkując sobie elementy nadzoru nad sądownictwem (parlamentami), podatkami (prewości) oraz finansami (wielki intendent).
  
  • Wielki Prewot (Grand prévôt):
    Wielki Prewot nigdy nie był wielkim urzędem, acz nabrał na znaczeniu wraz z rozrostem miast w Orentii, kiedy to uprawnienia podatkowe i śledcze nadano prewotom, rekrutowanym często z niższej szlachty i mieszczaństwa.
  • Wielki Intendent (Grand Intendant):
    Wielki Intendent jest również zwany starszym nad monetą. To właśnie on nadzoruje i rozlicza znaczną część wpływów do królewskiego skarbca. Tak samo w jego gestii jest nadzór nad mennicami Królestwa jak i rozliczaniem z kupcami.
  • Strażnik Pieczęci Orenckiej* (Garde des sceaux de Oren):
    Strażnik Pieczęci nie jest urzędem, który nadzoruje znaczną liczbę ludzi, lecz mimo to posiada istotne znaczenie i prestiż. To właśnie on zarządza królewskimi pieczęciami (poza podręcznymi, które ma sam król), które niezbędne są do ważności nowych praw i dekretów. Nie raz nie dwa zdarzało się, że strażnik pieczęci wstrzymywał ogłoszenie dekretu przez kilka miesięcy, gdy sprzeciwiał się on planom kanclerza. Zwyczajowo to on przyjmuje posłów na dworze jeśli kanclerz nie może (albo jeśli będzie od niego szybszy).

• Wielki Konetabl Orentii* (Grand Connétable):
  Orencki konetabl jest tytułem wyjątkowym. Konetabl sprawuje pieczę nad armią Królestwa zarówno podczas pokoju jak i w czasie wojny. Przez to jest bardzo prestiżowym tytułem, acz, rzadko zdarza się by ten urząd piastował jakiś arystokrata.
  • Wielki Giermek Orentii (Grand Écuyer):
    Wielki Giermek mimo niepozornej nazwy, jest bezpośrednim pomocnikiem Konetabla. Dodatkowo pełni on dowództwo nad formacją żandarmów królewskich w czasie pokoju i dba o potrzeby i żołd dla tej prestiżowej formacji.
  • Mistrz Łuczników (Maître des Archers):
    Wbrew nazwie, Mistrz Łuczników nie dowodzi jedynie łucznikami, a całą zaciężną piechotą na rozkazy Króla. Nierzadko z uwagi na fakt, że towarzyszy dworowi, to on odpowiada za zaprowadzanie porządku w miejscu przebywania władcy.

• Wielki Mistrz Dworu* (Grand Maître):
  Tak jak Kanclerz przewodzi polityce zagranicznej Królestwa, a Konetabl stoi na czele wojska, tak Mistrz Dworu komenderuje dworem. Jest on najwyższym królewskim urzędnikiem organizującym funkcjonowanie tego żywego organizmu. Poza zapewnianiem zaopatrzenia i odpowiedniego przepychu to on wraz z podległymi sobie urzędnikami dba o ceremoniał czy obsadę podstawowych stanowisk na dworze. On też nadzoruje wszystkich służących oraz służące usługujące na dworze.
  • Wielki Szambelan Dworu (Grand Chambellan):
    Szamblenowie przed laty zarządzali finansami domeny królewskiej. Jednakże uprawnienia te utracili na rzecz Wielkich Intendentów. Obecnie pełnią rolę skarbników dworu, wykłócając się z swoimi adwersarzami, o każdego orenta.
  • Wielki Marszałek Dworu (Grand maître des cérémonies):
    Marszałka dworu można określić mianem wielkiego ceremoniarza. W zakresie jego obowiązków należy zapewnienie poszanowania królewskiego majestatu oraz wyedukowania nowo przybyłych o zwyczajach i etykiecie dworskiej.
  • Wielki Łowczy Dworu(Grand Veneur):
    Jak sama nazwa wskazuje, urzędnik ten nadzoruje królewskie lasy i dba o to, żeby każde łowy były udane. Podobno za czasów Ludwika Łowcy, piastujący ten urząd zmieniali się tak często jak król wracał niezadowolony z polowania.

• Wielki Patriarcha Orentii* (Grand Patriarche):
  Tradycyjnym zwierzchnikiem kościoła abyrystycznego na ziemiach Orentii jest Wielki Patriarcha będący jednocześnie Eveqem Tewninonu. Przewodzi on nie tylko zebraniom innych wysokich rangom duchownych Królestwa, lecz dzięki prawu recepcji, kontroluje on relacje lokalnych kościołów z świątyniami abyrystycznymi na świecie.
  • Wielki Jałmużnik Dworu (Grand aumônier):
    Wielki Jałmużnik, mimo że nie jest biskupem kościoła abyrtystycznego, to uchodzi za drugiego najbardziej wpływowego duchownego Orentii. Pełni on funkcję królewskiego spowiednika i powiernika jak i kapelana całego dworu. Z uwagi na to, funkcja ta jest powierzana zazwyczaj młodym wykształconym duchownym, którzy jeszcze nie są skalani przez intrygi i wygodne życie. Jednocześnie Wielki Jałmużnik może zastępować Patriarchę na zebraniach Ścisłej Rady, o ile ten nie będzie wtedy obecny.

* urząd wchodzi w skład Ścisłej Rady