Imperius XIV

Rody Orentii

Ród des Poiton
Margrabiowie Poiton
Strażnicy Południa
Baronowie Scalla
Margrabiowie Poiton od najdalszych lat strzegą południowych ziem Królestwa. Ta zaszczytna funkcja przypadła im w udziale w wyniku testamentu króla Karela i od blisko 260 lat ją pełnią. Przez ten cały czas ród Poiton wiernie (zazwyczaj) stał przy rodzie królewskim - pełniąc rolę posłów do południowych krain czy odpowiadając za budowę jedynej znacznej floty orenckiej (w roku 612). Z uwagi na to skupienie się na południowych rubieżach, margrabiowie niegdyś byli najbogatszym rodem arystokratycznym Orentii, lecz w ostatnich latach liczne najazdy Barbahów spowodowały znaczny odpływ poddanych i bogactw poza frontową marchię. Obecny margrabia Hugon dał się poznać za to jako ciekawy świata człowiek, który odbył studia w Akademii w Consentras i zwiedził Elmurię (skąd przywiózł swą aktualną żonę).

Dynastia

Ród d'Arnor
Margrabiowie Bossońscy
Strażnicy Północy
W przeciwieństwie do południowej marchii, pogranicze północne zwane Bossonią nie miało przed laty szczęścia do sąsiedztwa. Marchia została założona w celu powstrzymywania naporu ludu Valenzyjczyków na granice Orentii przed 200 laty, od tego czasu już piąty ród piastuje ten urząd. Aktualni margrabiowie z rodu d'Arnor zostali mianowani tuż przed wybuchem Frondy, a pochodzenie mieli dość liche (będąc zwykłymi rycerzami z marchii), stąd też ostrożność i brak udziału w większych walkach z frondystami. Pomimo zaś faktu, że od kilkunastu lat nie było żadnego zatargu z
Hrabiami Calatrava, d'Arnorczycy pozostają czujni.

Dynastia

Ród d'Eu
Hrabiowie Artoncur
Baronowie Giles i Vras Ród d'Eu jest jednym z najstarszych rodów Królestwa Orentii. Jego na wpół-legendarnym założycielem był Euren, jeden z wodzów i zaufanych Horberta. Według podań, Horbert po pokonaniu wodza Presduksa oddał rękę jego córki oraz ziemie należące do zwyciężonego wroga Eurenowi. Od tych czasów, ród d'Eu podupadł na znaczeniu, w wyniku kilku nieprzemyślanych mariaży. W czasie Frondy, Almaryk I poparł Kanclerza d'Artu dowodząc wojskami regalistów na północy Królestwa. W zamian za wielkie zwycięstwo pod Montespan, w którym to oddał życie, zadając jednak klęskę wojskom des Miniogne, jego młodszy syn Gwidon otrzymał rozległą Baronię Vras na północy, natomiast starszy Almaryk przyłączył do swego hrabstwa Kasztelanię Seride, tym samym ród ten rozdzielił się na dwie odnogi.

Dynastia

Ród d'Artes
Diukowie Lincy
Hrabiowie Vernusian i Reos
Wicehrabiowie Erdiu
Baronowie Felenii Rodzina d’Artes należy do najwęższego kręgu możnowładców Królestwa. Ród ten często był skoligacony z dynastią panującą, czy to dostarczając cór do ożenku, czy przyjmując księżniczki za mąż. Proceder ten był swego czasu tak powszechny, że po dziś dzień Król Baldwin zwraca się do Diuka Lincy per „kuzynie”. Przy tym jednak d’Artes okazali się być niechętni wiązać się w takim stopniu z innymi rodami, woląc skupiać się na swoich domenach nad Roandem. Rodzina ta słynie także z długoletniej rywalizacji ze sąsiednim rodem d’Segur, z którymi często procesują się o ziemie leżące w „Bramie Estalskiej”.

Dynastia

Ród d'Orsay
Markizowie Renton
Hrabiowie Cadren, Esris, Landy
Baronowie Neswes, Owein, Meynen
Ród d’Orsay określany jest przez nieżyczliwych mu ludzi mianem „la grenouille”, nawiązując tym samym jednocześnie do herbu (na który składają się trzy żaby), ale też do historii. Orsayowie wywodzą się bowiem od nadwornego kucharze króla Karela, który był tak zachwycony przygotowywanymi przez niego „żabimi udkami”, że uszlachetnił jego potomków nadając im żaby na pieczęci. W błędzie byłby jednak ktoś, kto by bagatelizował tą rodzinę – na skutek intryg dworskich, procesów i handlu zgromadziła ona liczne dobra w różnych zakamarkach Królestwa. Ród ten jednak mocno ucierpiał na skutek Frondy, w które to Orseyowie podzielili się na dwa obozy. Efektem czego było wybicie do nogi młodszej linii tego rodu (zwanymi czerwonymi żabami) oraz śmierć Markiza Gustawa d’Orsey. W wyniku czego liczne potomstwo markiza podzieliło pomiędzy siebie liczne tytułu, tworząc nie jedną silną rodzinę, a pięć średnio-zamożnych odnóg.

Dynastia

Ród d'Segur
Hrabiowie Virnennes
Barowie Scelie
Rodzina d’Segur jest odwiecznym rywalem rodu d’Artes. Od czasów pierwszych kronik pojawiają się wzmianki o animozjach dwóch rodzin, których domeny sąsiadowały ze sobą. Ta rywalizacja o „Bramę Estalską” kosztowała okoliczne ziemie niezliczoną ilość krwi i łez. Jednak w ostatnim czasie d’Segurowie wyraźnie przegrywają ten wyścig – ich ziemie ucierpiały w wyniku Frondy, a pojedynki z d’Artesami uszczupliły szeregi tego rodu.

Dynastia

Ród des Dreux
Diukowie Dreux
Wicehrabiowe St-Lor
Dikuowie z Dreux są potężnym rodem, który rozciąga swą władzę na znacznym obszarem trzech prowincji. Od lat dbają jednak o to, by ich domeny były skonsolidowane (za wyjątkiem St-Lor, które wręcz przypadkiem odziedziczyli i jeszcze nie zdążyli sprzedać), powolnie acz skutecznie przez lata wykupując sąsiadów i powiększając swoje władztwo. Dreuxowie znani są także z tego, że w swoich dzielnicach intensywnie rozwijają uprawy rolne, poszukując w żyznej ziemi możliwości pomnożenia swych wpływów. Podobno Diuk Robert bardzo lubuje się w swoich lokalnych winach.

Ród ten dopuścił się w 743 roku pańskim okropnych czynów heretyckich, przez co utracił swe znaczenie

Dynastia

Ród d'Tesse
Hrabiowie Fraux, Roland i Nimeness
Hrabiowie Tesse dla wielu Orentczyków są ucieleśnieniem kodeksu rycerskiego jakim nobilowie winni się kierować. Każdy to z rodu hrabiowskiego od najmłodszych lat trenuję walkę mieczem i jazdę na koniu, zaś za nawet najmniejsze uchybienie "rycerskości" zdarzało się, że ojciec syna wypędzał z dworu. Tessowie znani są też z tego, że za młody wyruszają na szlak jako starodawni błędni rycerze. Nie każdy z tej wyprawy powraca, co zdarzyło się poprzedniemu dziedzicowi Henrykowi, o którym słuch zaginął przed ponad rokiem.

Dynastia

Ród des Mirabeau
Diukowie Mirabeau
Diukowie z Mirabeau w historii zapisali się jako najbardziej krewcy z wielkich rodów Orentii. Od najdawniejszych czasów dawali się poznać jako awanturnicy albo skłonni do bitki. Diukowie nie raz prowadzili swoje hufce poza granice Królestwa w poszukiwaniu sławy i pieniędzy. Jednocześnie to właśnie z tego rodu pochodziło najwięcej konetablów Orentii w historii.

Dynastia