Imperius XIV

Ethelwulf III [663-711] x Cenwalh z Inman [668-721] (daleka krewna króla)

• Gaerwulf II [685] x Edburga [687-736]
  • Ethelwulf [708] x Osfrith z Brister [710]
    • Ecgberht [731]
    • Cynric [736]
  • Ethelbald [710] x Cenwalh z Marssax [720]
    • Seaxburh [736]
    • Caedwalla [738]
    • Gaerwulf [739]
  • Frithugyth [710-739] x Cutherd z Durnham [705-739] (oboje zaginęli na morzu)
• Beorhtric [689-712] (zginął w bitwie przeci bratu) x Alfrid z Wesstmor [689-712] (zginęła w tajemniczych okolicznościach)
  • Cynethryth [709-713] (zginęła w tajemniczych okolicznościach)

król
następca
kobieta
mężczyzna

Historia Dynastii W 502 roku ery imperialnej, zasiadająca na tronie Tarlandzkim dynastia Hagwerska, trzymała się władzy resztkami sił. Niegdyś potężny ród znany ze swoich wypraw łupieżczych od Morza Fahla po Morze Orenckie, teraz posiadał namiastkę swych bogactw. Z licznej dynastii pozostały trzy osoby: król Freodrik II Hagwer, jego syn Nargar i córka Perilla. Dodatkowo, przez ataki Imperium Tarlandia popadła w długi, a zniszczona infrastruktura i raczkująca flota handlowa nie była w stanie zaspokoić krajowej ekonomii, która dotąd opierała się na wyprawach i łupach z nich zdobytych. Pomimo, że Arnoe już od 31 lat było wolne od wojsk imperialnych to kraj popadał w coraz większą ruinę, której władca nie umiał zapobiec. Dlatego nikt się nie zdziwił, gdy 26 kwietnia 502 roku e.i. możni północnych prowincji Wielkiej Tarlandii sprzeciwili się swemu władcy i rozpoczęli rebelię, chcąc posadzić Waerburha z Arendal na tronie. Lojalnych królowi pozostało większość szlachty pięciu prowincji południowych, które choć posiadały lepiej wyszkolone wojska, nadal odczuwały skutki rzezi armii imperialnych. Wasale z Arnoe mieli tak nieliczne odziały, że odesłaniem ich ryzykowaliby powstaniem chłopów, a szlachta z wysp Manderydzkich i Winght była zbyt zajęta tępieniem licznych ugrupowań bandytów by realnie wspomóc siły lojalistów. Sprawiło to, że na wezwanie króla do walki stawiło się niewiele zbrojnych. Po przegranej bitwie na równinie Sarkickiej, w której król Freodrik został ciężko ranny, a jego jedyny syn Nargar utracił życie, podjęta została decyzja o wycofaniu się do stolicy. Waerburh rozpoczął oblężenie Henstridge, chcąc zagłodzić przeciwnika przed ostateczną ofensywą. Gdy utracono już całą nadzieję, wartownicy stacjonujący na wschodnich murach zauważyli granatowo-czerwone flagi wyłaniające się zza wzgórzy. To Cynric, drugi syn Gernowulfa z Inman maszerował wraz z pomniejszymi szlachcicami wschodnich prowincji na pomoc władcy.
Gernowulf był jednym z bogatszych wasali Freodrika, który swoje pieniądze i pozycję zdobył handlując z krajami południa. Gdy tylko doszła do niego wiadomość o mobilizacji wojsk, wysłał on swego starszego syna Cyneburha na północ by rozpoczął oblężenie Arendal, jednocześnie każąc Cynricowi pomaszerować na zachód i dołączyć do wojsk królewskich. Powodem ich spóźnienia były roztopy na równinach, które utworzyły rozlewiska dookoła Henstridge.
Ponieważ pewny swej wygranej Waerburh odesłał część swoich wojsk po zaopatrzenie do pobliskich wiosek, Cynric posiadał przewagę liczebną nad osłabioną i zmęczoną armią uzurpatora. Mężczyzna postanowił pozwolić swoim żołnierzom rozbić odpocząć i wydać bitwę następnego dnia, co okazało się być genialną decyzją - zebrane przez Waerburha wojska nie współpracowały dobrze i przez noc duża część jego armii zdezerterowała, uciekając na północ. Dzięki temu Cynric z łatwością zmiażdżył wojsko przeciwnika i zakończył oblężenie. Niestety nie był on w stanie schwytać Waerburha, który zbiegł wraz z resztką swej armii. Cynric wyruszył za nim, atakując punkty mobilizacji i niszcząc wszelkie punkty oporu. Wreszcie, 15 marca 503 roku e.i. Cynricowi udało się schwytać Waerburha, zakańczając rebelię. Powrócił on do stolicy jako bohater i ku uciesze tłumów powiesił uzurpatora na murach. Tej samej nocy Cynric poprosił podstarzałego króla Freodrika II o rękę córki, ostatniej członkini rodu Hagwer i następczyni tronu. Władca, wiedząc, że jest to jedna z lepszych partii jaką może wybrać, zgodził się. Pomimo oznak rozczarowania od wielu wasali (w tym Cyneburha, który był w drodze do stolicy by oświadczyć się królewnie) wesele zostało przeprowadzone bez większych przeszkód. Cynric nakazał utworzenie nowego herbu rodowego, tworząc odnogę dynastii "z Inman" zwaną "Inmanidami" po dziś dzień.