Re: Gundulion - Wielka Księga
: ndz mar 21, 2021 1:31 pm
autor: Princeps
Ratramkaz – era pokoju (trwała 528 lat)
Pierwotną siedzibą Krzatów były Góry Szare, tam też powstały ich pierwsze osady i ośrodki władzy. Pierwszym udokumentowanym przypadkiem założenia miasta było siedle górnicze Krak-ra-Nakra założone w pierwszym roku tej ery. Niedługo potem powstało pierwsze państwo o takiej samej nazwie, które opanowało całe Góry Szare. Krak-ra-Nakra było wspólnotą rządzoną przez oligarchów, których część była wybierana nawet przez wspólnoty wiejskie. Przez około 500 lat kraj żył w względnym spokoju, nazwany Ratramkaz – era pokoju. Był to bowiem czas, gdy inne rasy jeszcze się rozwijały, nie stwarzały zagrożenia dla społeczności Krzatów, a same Krzaty nie próbowały żadnych wojen domowych. W czasie trwania tej ery, część Krzatów wyemigrowała na północ i osiedliła się na Płaskowyżu Graka w górach Śnieżnych. Nowa kolonia z początku podlegała pod struktury Krzatów z Gór Szarych, jednak jej dynamiczny rozrost sprawił, że z czasem kontrola nad nią była coraz mniejsza. Separacja od głównych ośrodków władzy, wyższe podatki i brak zainteresowania sprawami kolonii, sprawiły jednak, że z czasem Krzaty z Gór Śnieżnych zbuntowały się i ogłosiły separację od Krak-ra-Nakra w roku 528 ery pokoju. Od tego czasu Krzaty weszły w Eligkaz – erę separacji.
Eligkaz – era separacji (trwała 742 lata)
Walki między dwoma frakcjami Krzatów trwały długo, a ich wynik był różny. Ostatecznie jednak Krzaty z Gór Śnieżnych wywalczyły niepodległość i obrały własnego króla – Thurima I w roku 27 ery separacji. Przez następne lata, obie strony nie miały ze sobą żadnego kontaktu. Nowe królestwo z Gór Śnieżnych nazywane wtedy Kerak-nar-Sadak rozwijało się coraz dynamiczniej, tworząc nowe ośrodki miejskie i kolonizując kolejne tereny, podczas gdy Krzaty z gór Szarych popadły w dekadencję oraz pogrążyły się w wojnach domowych. Pod koniec trwania tej ery na świecie zaczęły rozwijać się cywilizacje innych ras. Jedna z nich – Gotrakowie zaczęli osiedlać się w pobliżu obu płaskowyżów. Były to stworzenia chude, garbate i często szkaradne, nawet jak na kanon piękna Krzatów. Nie wiadomo skąd przybyli, jednak ich fizjonomia pozwalała sugerować teorię, że ich pierwotnym habitatem również były góry. Pomimo wstępnej deklaracji przyjaźni i rozkwitającej wymiany handlowej, z czasem zaczęło być widoczne, że Gotrakowie mają chrapkę na góry zamieszkiwane przez Krzaty. Nikt nie wie jaki był bezpośredni powód wojny, ale w 6 stuleciu ery separacji, gotrakowie zaczęli najeżdżać oba państwa Krzatów. O ile Kerak-nar-Sadak z powodzeniem odpierało ataki nieprzyjaciela, o tyle Krak-ra-Nakra było zbyt słabe by przeciwstawić się, może niezbyt silnym, ale bardzo licznym grupom Gotraków. W 721 roku Eligkaz Gotrakowie spalili, złupili i doszczętnie wyburzyli pradawną krasnoludzką siedzibę Krak-ra-Nakra. Zrozpaczone Krzaty z gór Szarych zrobiły wtedy coś, co ich dziady nie zrobiłyby nawet w obliczu własnej śmierci – zwróciły się o pomoc do Króla z Gór Śnieżnych. Panujący wtedy Król Gundar II był starym i mądrym władcą. Doskonale zdawał sobie sprawę z zagrożenia Gotraków oraz pożytku dla zjednoczenia, jaką mogła przynieść wspólna wyprawa przeciw nim. Tak więc ogromna, jak na tamte czasy armia, licząca około 80 000 Krzatów wyruszyła i odbiła Góry Szare, anihilując armię Gotraków w wielkiej bitwie na szczątkach Krak-ra-Nakra. Starcie to zakończyło de facto istnienie Gotraków. Niedobitki co prawda zdołały ujść z życiem, jednak były konsekwentnie wyszukiwane i tępione, aż w końcu odeszły, nie wiadomo dokąd, ale od tej chwili świat o nich więcej nie usłyszał. Co do Krzatów, to w ostatnim roku ery Eligkaz nastąpiło uroczyste pojednanie obu nacji, a Król Gundar II został koronowany na króla wszystkich Krzatów. Połączone królestwo miało zwać się od tej chwili Królestwem Naugrimów (Nau grum – po po krasnoludzku znaczy „zjednocznony lud”), a Krzaty z Gór Śnieżnych i Białych już nigdy nie będą nastawieni wrogo na siebie.
Ugamkaz – era dobrobytu (trwała 653 lata)
Przez następne lata Królestwo Naugrimów rozkwitało pod każdym niemal względem. Następcy Gundara II rządzili mądrze i sprawiedliwie, będąc takimi królami dla Krzatów z obu płaskowyżów. Zakładano nowe kopalnie, miasta, osady; zaczęto uprawiać nowe odmiany chmielu, oraz wynaleziono kramę – rodzaj żywności, który można przechowywać przez całe lata, bez ryzyka zepsucia. Pomnikiem uwieczniającym dokonania w tej epoce była budowa nowej stolicy – Karak-a-Karak (Szczyt nad szczytami) – miasta wewnątrz największego wzniesienia w Górach Śnieżnych. Za czasów Króla Grumiego IV, zaczęto również kolonizację Gór Czarnych na północny. Próby kolonizacji tego regionu były podejmowane już w Ratramkaz, jednak Góry Czarne klimatem nie mogą dorównać Górom Szarym, a tym bardziej Górom Białym. Jest tam gorąco, brakuje wody i bardzo często pokrywa je ponura ciemnawa mgła. To wszystko jednak dałoby się jakoś przezwyciężyć, jednak najważniejsze dla Krzatów było to, że nie można było tam uprawiać chmielu, a przez to ważyć piwa. Król Grumi IV rozwiązał ten problem poprzez budowę wielkiej drogi łączącej Góry Szare z Górami Czarnymi, co zapewniło kolonistom nieprzerwaną dostawę tego cennego wywaru. Szybko się okazało, że Góry Czarne obfitują w najróżniejsze surowce niedostępne na południowych wzniesieniach, dzięki czemu kolonie z czasem mogły same się utrzymywać z handlu. W III wieku tej ery, Królestwo Naugrimów weszło w kontakt z nowo powstałym na południu elfickim królestwem vanaryjskim, z którym poradzono ożywioną wymianę handlową. W roku 345 Król Krakmor I nakazał utworzenie specjalnej gildii, której zadaniem było spisywanie dziejów krasnoludów, również sprzed tej daty. Wszystkie informacje o Krzatach zostały spisane w Gundulionie, za którego prowadzenie gildia kronikarzy odpowiada po dzień dzisiejszy. Kolejną kolebką pozostawioną przez Krzaty z tamtej epoki było wykuwanie run. Do tej pory magia nie ujawniała się u Krzatów, więc nawet oni sami uważali siebie za istoty niemagiczne. Przełom nastąpił w 528 roku tej ery, kiedy Grumli Stagkrum – legendarny kowal, któremu nikt inny w historii Krzatów nie mógł dorównać w tym rzemiośle, wykluł pierwszą magiczną runę. Kunszt ten udoskonalono i rozpowszechniono na przestrzeni lat, tak, że Krzaty mimo bycia niewrażliwymi na magię, mogą korzystać z jej dobrodziejstw. Po dziś dzień jest to jedyny sposób w jaki Krzaty mogą używać magii.
Na schyłek epoki przypadają lata wielkich odkryć. Wielka Księga mówi o zaawansowanych maszynach, takich jak samo jeżdżące wozy, kije plujące ogniem, czy maszyna samo wytwarzająca piwo. Jednak z czasem krasnoludów było tak dużo, że zaczynało brakować miejsca we wszystkich trzech masywach górskich. Próbowano temu zaradzić, np. wysyłając wielkie ekspedycje odkrywcze i kolonizacyjne na północ i wschód, jednak z obiema grupami kontakt się urwał. Niektórzy mówią, że koloniści założyli własne państwa na nowych terenach, które trwają po dzień dzisiejszy, ale to tylko spekulacje. Problem przeludnienia w Królestwie Naugrimskim doprowadził w końcu do zgrzytów, które próbowano usunąć, np. wydając prawo o nie posiadaniu więcej niż 2 dzieci, jednak to tylko zaogniło sytuację. Kronikarze Wielkiej Księgi podają, że były to czasy upadku moralnego i nieprzestrzegania praw przodków. Krzaty stały się chciwe, żądne władzy i gotowe poświęcić wszystko by ją zdobyć. Jakakolwiek nie byłaby geneza konfliktu wiadomo, że w ostatnim roku ery dobrobytu, pewien watażka, którego jednak imienia nie znamy, gdyż kronikarze celowo skazali go na zapomnienie, zebrał wokół siebie kilkanaście tysięcy Krzatów z Gór Śnieżnych i mając poparcie najemników vanaryjskich, zdołał podporządkować sobie południowe zbocza tego płaskowyżu. W następnym roku zadał dotkliwą klęskę siłą królewskim w Bitwie na Zboczu Hugrina. Data ta jest symbolicznym początkiem ery wojen – Kragkaz.
Kragkaz – era wojen (trwała 186 lat)
Wkrótce po zwycięstwie rebelianci zajęli Karak-a-Karak. Panujący wtedy Król Gloin II odmówił opuszczenia miasta i razem ze swoją strażą przyboczną poległ, broniąc do końca cytadeli. W czasie zdobywania miasta, zniszczono wiele cennych projektów i zapisków przechowujących starożytną wiedzę o osiągnięciach z Ugmakazu. Wcześniej jednak odesłał następcę i resztę rodziny królewskiej do Gór Szarych. Rebelianci opanowali Góry Białe, a ich przywódca (po trzykroć przeklęty) niemal natychmiast ogłosił się wasalem Vanarów, co potwierdziło wszystkie ówczesne teorie, o tym, kto tak naprawdę stał za całą tą rebelią. Jednak miejscowym krasnoludom, przyzwyczajonym z dziada, pradziada do życia w określonych warunkach, ani trochę nie spodobała się nowa władza, a zwłaszcza panoszenie się elfów i ich ludzkich sługusów po świętych górach. Tak więc, gdy pięć lat później prawowity król wrócił z armią i obalił uzurpatora, nikt za nim się nie wstawił, ani po nim nie płakał, jak mu obcięto brodę i powieszono. Epizod ten miał jednak duże znaczenie dla następnych stuleci, bowiem dotychczas nastawione przyjaźnie Imperium Vanaryjskie stało się największym wrogiem Naugrimów, a wojna pomiędzy tymi nacjami trwała, z różną intensywnością, przez następne 180 lat, aż do pojawienia się zasłony. W roku 134 Kragkazu miał jeszcze miejsce najazd Szarzełów na Góry Czarne. Nie była to rasa bardzo inteligentna, ani tym bardziej wojownicza, jednak ich duża liczba oraz szamani z zieloną magią spędzali sen z powiek Naugrimom przez niemal 30 lat.
Urukkaz – era mroku(trwała 158 lat)
Nikt nie zna genezy powstania Zasłony, pewnej zimy pojawiła się i spowiła wszystkie trzy pasma górskie zamieszkiwane przez Krzatów, jak i tereny pod nimi. Zakończyło to efektywnie wojnę jaka panowała pomiędzy Naugrimami i Vanarami oraz pogrążyło królestwo w głębokiej izolacji od zewnętrznego świata. W tym czasie Król utrzymywał jedynie szczątkowy kontakt z Górami Śnieżnymi. Nie wiadomo jednak praktycznie nic o tym, jak funkcjonowały Krzaty w północnych masywach. Wielka księga niewiele wspomina o tym rozdziale historii, prawdopodobnie projekt z racji mniejszych możliwości, przestał być na ten okres finansowany przez królów.
Ratrakaz – era świtu (trwa do dzisiaj od 200 lat)
Kiedy opadła mgła, na tronie w nieco wyludnionym Karak-a-Karak panował Thorgrim I, nazwany później Odnowicielem. Z wielką energią zabrał się do odbudowywania królestwa budując nowe szlaki, ustanawiając na nowo administracje i naprawiając zniszczone dawne kopalnie, miasta i wsie. Doświadczone przez los Krzaty w pełni wykorzystały okazję daną im przez los na odrodzenie swojego kraju. W 56 roku Ratrakazu, władzę w niemal zniszczonym już Imperium Veneryjskim, objął Imperator Medros Curufin. W tym czasie Imperium Veneryjskie trzymało się jedynie na niewielkiej części swoich ziem. Nowy Imperator miał wielką ambicję odbudowania dawnego imperium elfów, dlatego chcąc zjednoczyć je we wspólnym celu ogłosił w dniu koronacji przygotowania do wielkiej wyprawy na Królestwo Naugrimów. Przez następne 2 lata obie strony przygotowywały się do konfrontacji. Nowo powstałe huty w Górach Czarnych pracowały dzień i noc, aby okuć pancerzami jak największą ilość Krzatów, obstawiono też większość przejść do Gór, obwarowano strategiczne punkty i zgromadzono zapasy na wojnę. W 58 roku, gdy tylko śniegi w górach ustąpiły, wielka wyprawa veneryjska zaatakowała Góry Śzare, chcąc podzielić Królestwo Naugrimów na 2 części. Walki były ciężkie, z początku elfy odnosiły niewielkie sukcesy, jednak z czasem przyjazdy bardziej na najechanych klimat górski, brak dostatecznej ilości magów, braki w zasobach ludzkich oraz niziołki sabotujące dostawy zaopatrzenia i mieszające w planach na tyłach wroga, ostatecznie doprowadziły do elfickiej porażki. Po odwrocie Elfów, Krzaty wyprowadziły kontrofensywę na ziemie Imperium bijąc ich w Bitwie pod Podgórkiem, w której do nogi wycięto resztki elfickich wojowników. Po tej klęsce państwo elfów zostało ostatecznie zniszczone, a na jego gruzach uformowały się nowe nacje wcześniej zniewolonych ludzi i niziołków. Thorgrim Odnowiciel panował jeszcze przez 37 lat. Po nim nastąpiły rządy Bumbura II Grubego, a następnie Farina III, Fenrir I Mocny i obecnie panujący Thrain II.
