Encyklopedia

[Saharczyk]

Wyspy Wężowe

Kultura: Ndzundza Vanhu
Stolica: Nekezaka
Ustrój: Despotyczna monarchia elekcyjna
Głowa państwa: Wielki Król Indrawarman

Historia:
Nie zachowało się wiele kronik o historii Wysp Wężowych sprzed kataklizmu. Wiadomym jest, że Wyspy Wężowe nie zawsze były zjednoczone. Rozmaite plemiona długo toczyły między sobą boje o kontrolę nad Wyspą, lecz nawet jeśli któryś wódz był blisko, to nie dożywał zjednoczenia i cały cykl rozpoczynał się od początku. Po wielu pokoleniach pojawił się w człowiek, który postanowił to zakończyć. Mówi się, że doznał wizji podczas jednego z rytuałów w Świątyni Uśpienia. Wiedziony nią przeszedł on pieszo przez parne i groźne lasy aż na sam wschodni brzeg Wyspy. Tam zbudował swoją łódź i według legendy samodzielnie dopłynął do Wyspy Jadowej. Tam zaś z głodu musiał posilać się jadowitymi wężami, aż w końcu ujrzał to co było potrzebne do zjednoczenia ludu Wysp. Tam na brzegu Wyspy Jadowej ujrzał rozbity statek wyładowany różnorakimi dobrami. Czemu ludzie morskiego węża mają bić się między sobą, kiedy gdzieś tam skarby czekają na śmiałków? Zebrał on tedy ochotników i zbudowali okręty. Ruszyła wtedy pierwsza prawdziwa łupieżcza wyprawa na wybrzeża Telikosa, a skarby które przywieźli szybko przysporzyły im sławy. W ten sposób człowiek znany już tylko jako Enhwa Vanhu przekonywał do siebie coraz więcej osób. W miarę lat kolejne plemiona ulegały wizji jego planów i jednoczyły się, aby razem napadać na wybrzeża Telikosa. Dzięki temu wyspy bogaciły się, a do Świątyni Uśpienia trafiały kolejne dary na rytuały uśpienia Jego. Po śmierci Enhwa Vanhu nastał czas wybrania następnego Wielkiego Króla. Wodzom i ich plemionom posmakował pokój na wyspach i niewielu chciało żeby wszystko się rozpadło. Dogadania się wtedy, że Najwyższy Król będzie wybierany przez zgromadzenie złożone z przedstawicieli plemion i Mudzahów (kapłanów). Kolejne lata to kolejni królowie i dalszy napady na wybrzeża oraz założenie faktorii Kule Ndhavu. Zabawę zepsuło imperium, które zaczęło pilnować wybrzeży i uniemożliwiało dalsze wyprawy na większą skalę. Był to okres długiej stagnacji i izolacji wysp. Nie ma o nim wielu podań ani legend, które zapadłyby w pamięć. Za wojen diadochów znowu odżyły wyprawy łupieżcze, ale nie potrwały one długo jako, że nastał czas Kataklizmu. Wydarzenie to jeszcze bardziej umocniło Ndzundza Vanhu w wierze, że rytuały które przeprowadzają są jedyną rzeczą powstrzymującą świat przed ostatecznym zniszczeniem, a to był tylko przedsmak tego co może się stać, niewielka cząstka chaotycznej mocy ślepego boga. Oczywiście efekty Kataklizmu dały się i we znaki na Wyspach. Mówi się, że pogoda przez wiele lat szalała i na Wyspach nawet spadł śnieg, który utrzymywał się kilka miesięcy. Następne dziesiątki lat były latami ciągłej odbudowy, a także intensyfikacji rytuałów, które również odciskały swoje piętno na mieszkańcach, którzy mając niewiele musieli dbać o odpowiednie ofiary, totemy i inne osprzęta. W tym czasie wyprawy łupieżcze stały się rzadkością, ale wraz z tym jak sytuacja się stabilizowała znowu zaczęto patrzeć na południe ku wybrzeżom Telikosa.

Ustrój:
Wybranym na Najwyższego Króla może zostać każdy Ndzundza Vanhu pod warunkiem, że przeszedł (czy też przeszła) Odeza Vanhu, Drogę Morskiego Węża. Jest to ta sama droga którą przeszedł pierwszy Najwyższy Król. Każdy więc kto chce mieć możliwość wybrania na Najwyższego Króla musi przejść przez trzy etapy. Pierwszy to pieszy marsz ze Świątyni Uśpienia aż w okolice miasta Ranhu na wschodnim wybrzeżu. Drugi to przepłynięcie w niewielkiej łodzi wraz z niewielką wybraną wcześniej załogą aż na Wyspę Jadową. Trzeci etap to upolowanie konkretnego gatunku węża a następnie przyniesienie go mędrcom, którzy na bazie jego jadu przygotowują rytualną miksturę. Każdy kto da radę spożyć miksturę i wytrzyma do końca dnia bez utraty przytomności zostaje uznany za godnego, aby walczyć o tytuł Najwyższego Króla. Następnie na Zgromadzeniu przedstawiciele prowincji, w postaci królów, wraz z trzema najważniejszymi Opiekunami Snu wybierają Najwyższego Króla spośród tych, którzy przeszli przez Drogę Morskiego Węża. Po każdym głosowaniu odpadają kandydaci, którzy dostali najmniej głosów aż zostanie dwóch z których ostatecznie wyłania się Najwyższego Króla.

Religia:
Ndzundza Vanhu, wyznają bezimiennego, bezkształtnego, wszechpotężnego boga-idiotę, który świat stworzył zupełnie przypadkowo i równie przypadkowo może go w każdej chwili zniszczyć. Ndzundza Vanhu wierzą, że odprawiając co roku serię ściśle związanych z kalendarzem, skomplikowanych obrzędów, są w stanie wysłać w uniwersum energię, od której On staje się ospały, co za tym idzie generalnie mniej robi, a w związku z tym jest mniejsza szansa, że przypadkowo sprowadzi na nas apokalipsę. To trudne brzemię i ogromna odpowiedzialność spoczywa na Mudzahah, Opiekunach Snu, którzy bez przerwy pilnują przebiegu rytuałów.

Społeczeństwo:
Ndzundza Vanhu zawsze byli ludem wojowniczym i dosyć nieufnym wobec każdego kto pozostaje ślepy na ślepego boga. Nie ma się też co dziwić, że reszta świata jest równie nieufna wobec Wyspiarzy, którzy dali się poznać przede wszystkim jako łupieżcy. Ludzie Węża nie są jednak kompletnymi dzikusami jak niektórzy uważają. Architektura, choć niemal całkowicie drewniana, pełna jest nieznanego na kontynencie pazura i egzotyczności. Wszędzie pełno jest kolorowych i niecodziennych strojów, które najbardziej widoczne są wśród najbogatszych. Poza najazdami Wyspiarze zajmują się także uprawami egzotycznych towarów i innymi przyziemnymi sprawami. Podział klasowy między ludźmi jest zazwyczaj zależny od ich dorobku, jak zresztą w większości miejsc świata, ale nie jest on zbytnio usystematyzowany. W zasadzie to odróżnia się tylko niewolników i obcych, którzy raczej nie mają co liczyć na wysokie stanowiska i wpływy. Podziały płciowe też są nieco luźniejsze, ale klasyczny prym mężczyzn ma tu swoje miejsce. Mimo to kobiety mogą na równych warunkach brać udział w Odeza Vanhu, aby walczyć o tytuł Najwyższego Króla. Podobnie wolny wstęp mają do jednego z najbardziej zaszczytnego grona, czyli do Mudzahów. Ndzundza Vanhu są na wskroś zapatrzeni w swoją wizję ochrony całego świata przed nieświadomymi działaniami najpotężniejszego boga, a Mudzahowie stoją na czele tego wszystkiego. Z tego powodu “kapłani” cieszą się dużym poważaniem. Poszczególnymi prowincjami zarządzają królowie, czyli dawni wodzowie. Wielu z nich ma godne podziwu siedziby, pełne dóbr “sprowadzanych” z całego świata przez wieki. W niegorszym miejscu mieszka oczywiście aktualny Najwyższy Król ze swoją rodziną i dworem.