Wydarzenia

[Gustaw]

Tutaj spisywane są wydarzenia w Kraju Barbahów.

[Gustaw]

Barbahska Sprawiedliwość

Rok 742

- Barbahowie nie są bowiem piratami pospolitymi, żeby rabować, kogo się da, kłamać i słowa swego nie szanować. Profesja nasza możliwa jest tylko dlatego, że szereg zwyczajów i praw przestrzegamy, a kto się ich wypiera, ten wypiera się swych braci, przodków, kultury i wiary. - Tako rzekł Hakim Heyraddin II, gdy wieść do niego dotarła o naruszeniach Hudny zawartej z jego drogimi przyjaciółmi - Wielkim Księciem Umbertem i Alhukaamem Maqubilem Shaikhem. Kazał tedy strażnikom swym i pobratymcom udać się do portu w Al-Qirizmie, by Ci sprawę zbadali. Marynarzy przepytano wielu, część na dłuższe przesłuchania ściągnięto, aż ostatecznie dotarto do załogi, która najgłośniej głosiła, iż łatwy zarobek kosztem bezbronnych kupców Księcia Aruzyjskiego i Miast Kahydańskich zyskała. Przed oblicze Hakima prowodyrów naruszeń doprowadzono - Kwatermistrza Mamhula ibn Azur, który to pierwszy temat napomknął i sugerować zaczął, by prawo łamać, Mülazıma (Pierwszego oficera) Musira Barbaha ibn Miralay, który najgłośniej do rabunku nawoływał oraz Qorsarza i Kapitaan Ibrihima ibn Al-Qirizm, zwanego Złe Oko, gdyż jedną z gałek miał kaprawą - który nawoływaniom tym uległ i na grabież statków przyjaznych zezwolił.

Za miasto wybył tedy wielki poczet - Hakim, a wraz z nim Trzech członków Majlis Al-Hakim, Teofil z Trantano, poseł Wielkiego Księcia Umberto, Maryis ibn Ayman, poseł Alhukaama Maqubila Shaikha, kopa gwardzistów oraz dwie setki kapitanów i innych Qorsarzy. Wszyscy na plażę w pobliżu portu się udali, a tam trzech awanturników z wyroku Hakima oraz Majlis Al-Hakim tradycyjnie na próbę Morza skazano. Jako że odpływ był, to po szyję w piasku wilgotnym ich zakopano, po czym wszyscy od nich odstąpili.

- Niech wszem wiadome będzie, iż ludzie Ci przeciw prawom i zwyczajom ludu naszego wystąpili, tedy przodków naszych i Ab-Basra prosimy, by wyrok sprawiedliwy wydali - jeżeli na śmierć zasługują, niech morze - dawca i biorca życia - ich pochłonie, jeśli zaś ten dzień ich ostatnim być nie powinien, niech siły w nich wstąpią, by mogli się oswobodzić - rzekł Hasham Barbah, nadworny Mufti Hakima.

W oczekiwaniu zaś na Barbahską Sprawiedliwość, na plaży namioty rozbito, a w nich dywany, poduszki, leżanki i szezlongi rozłożono. Następnie zaś jedzenie różnorakie podano złożone na srebrnych półmiskach przywiezionych w darze z Wolnych Miast Kahydan, rozlano wina hojnie przekazane przez wielkiego księcia Umberta. Kapitanom sukna aksamitne i szkła w prezentach dano, marynarzom zaś każdemu po srebrnej monecie. Jednemu z kapitanów, o którym wywiedziano się, iż kupcom Kahydańskim zapasowe żagle oddał, gdy na morzu ich spotkał, bowiem je w sztormie stracili, ryzykując, iż sam bez nich zostanie w sytuacji podobnej Hakim zaś sam wręczył kufer przednich kadzideł oraz złota, publicznie pochwalając przykład pomocy współwiernym.

Ostatecznie spośród awanturników dwóch zdołało się wyzwolić z okowów mokrego piasku - Ibrihim ibn Al-Qirizm oraz Musir Barbah ibn Miralay zdołali wytaraskać się przed przypływem, ale Mamhul ibn Azur, który jako pierwszy do grzechu zaczął nawoływać w wodzie zginął. Od tego też dnia Hakim rzekł, iż Qorsarze część prezentów z Hudny otrzymywać będą - by sami również hojność przyjacielów Hakima odczuwali.

[Princeps]

Wydarzenie zebrało sporo gapiów, którzy oglądali zmagania poddanych próbie. Ibrihim ibn Al-Qirizm oraz Musir Barbah ibn Miralay po wyswobodzeniu się zaczęli chwalić Ab-Basra i przysięgali nigdy już nie naruszać postanowień Hudny. Relacja z tego niewielkiego wydarzenia rozeszła się po kraju Barbahów i z pewnością przekaz o konsekwencjach niesubordynacji dotarł do kapitanów i załóg statków, niezależnie czy ktoś sympatyzował z poddanymi próbie, czy nie.

[Gustaw]

Zaślubiny znad Morza

Rok 742

Roku zeszłego poseł Króla Elmurskiego Tankreda przybył do Al-Qirizmy z poselstwem do Wielmożnego Hakima Heyraddina II. Choć z pozoru darów nie wiózł, bowiem ni złota, ni sukna, ni kadzideł nie wiózł, tak w rzeczywistości wiózł dar największy - przyjaźń swą i rękę swej siostry Ambatuwu. Rada Hakima jak i sam Hakim wspólnie stwierdzili, iż warunki przez Jego Wysokość Tankreda są ze wszech miar dostojnie i rangi obu władców odpowiednie, tedy zgodę udzielono, której to efektem zawarcie było Przymierza Morza Al-Dalfi.

W tym roku zaś zgodnie ze zwyczajem w Al-Qirizmie uroczystości zaślubin sporządzono w Świątyni Przymiarza - w miejscu gdzie Prorok Ulem miał zawrzeć przymierze z klanami barbahów, a te przyjęły wiarę w Tahidę. Jako pierwsi do stolicy Kraju Barbahów przybył Wezyr Nasir al-Zafir, którego Hakim zaszczycił miejscem honorowym, trzecim z kolei, ustępującym jedynie samemu Hakimowi i Królowi Tankredowi. Następnie do portu przybyli główni zainteresowani - Król Tankred ze swą nadobną siostrą Ambatuwu do portu przybyli na czele floty złożonej z kilkunastu galer, które to w ramach posagu Hakimowi miały być przekazane. Kolejnym gościem chwalebnym był Pendolf Di Velentrii, Senior Rimini, reprezentujący wielkiego przyjaciela Hakima - Wielkiego Księcia Umberta, który również miejsce znalazł przy stole samego Hakima. Po nim przybył szlachetny Roger d'Clermont, który zgodnie ze swym stanem posadzon został z wielmożnymi wodzami Barbahów. Ostatnim zaś z gości zagranicznych był sam Maqubil Shaikh, Wielki Przyjaciel Hakima Heyraddina i Alhukaam Almudun Alhurat fi Kahdan wraz ze swą switą, który na równi z Wezyrem został zasiadł, jako również przywódca kraju braci w wierze.

Po uroczystościach sakralnych pora przyszła na rozrywki wszelakie. Wpierw ulicami Al-Qirizmy gonitwę rozpoczęto - członkowie klanów wszystkich konno się zmagali, Ci zaś którzy najlepsze miejsca zajęli otrzymali od Hakima konie przez Wezyra Nasira darowane - jako że zgodnie z Tahidą prawdziwie pobożnym jest ten, któż szczodrość otrzymaną sam dalej przekazuje. Następnie zaś ucztę wydano - dla gości nadobnych w Qishli, dla mieszkańców miasta zaś na jej ulicach. Słuchano przy tym poezji i przemów mędrców, którzy w założonej w roku zeszłym madrasie nauczali - tedy Hakim księgi od Kahydan i Orentczyków madrasie przekazał, by mogły one dalsze pokolenia mędrców inspirować.

Po tygodniu ucztowania zaś Hakim wraz z małżonką oraz braćmi w wierze na pielgrzymkę się udali do Ghar Abhr, by to miejsce święte obaczyć w rocznicę wygnania proroka z Qorashan.

[Saharczyk]

Uroczystości i zabawy były miło przyjętą odmianą od nudów rzeczywistości. Goście jak i lud bawili się wyśmienicie dziękując Hakimowi za tę okazje.
+13 prestiżu

[Saharczyk]

Róży Pąk

Udane zamorskie wyprawy Heyraddina II przysporzyły mu sporego szacunku wśród korsarzy biorących w nich udział jak i możnych, którzy również na nich zyskują. Z tego powodu możni z wysp barbahskich złożyli się na galerę wojenną, nazwaną Róży Pąk, z nadzieją że wspomoże ona Hakima w w jego przyszłych przedsięwzięciach.
Efekt: Hakim Heyraddin II otrzymuje galerę wojenną.

• Efekt wysokiego prestiżu

[Gustaw]

Tryumf

Rok 745

Cieszy się cały żywioł Barbaski - oto z północy Qorsarze wracają, wielkie bogactwa wioząc. Setka niemal statków do Portu w Al-Qirizmie wpłynęła, zdobyczami i niewolnikami po brzegi wypełniona. Dobra te Barbascy wojownicy zagarnęli, przez dzielnego Turguta prowadzeni. Zwycięstwo było to jak dotąd największe za panowania Wielmożnego Hakima Heyraddina II, toteż fetę wielką on wystawił ku czci swego druga Turguta i wspaniałych żołdaków pod jego dowództwem.

Wodza wraz z wojakami Hakim w porcie przyjął, skąd procesję przeprowadzono - wpierw do Świątyni Przymiarza - w miejscu gdzie Prorok Ulem miał zawrzeć przymierze z klanami barbahów, a te przyjęły wiarę w Tahidę. Tam, po rytualnym obmyciu żołnierzy z krwi wojny ruszono do Twierdzy Al-Qirizmy i Pałacu Hakima, gdzie na honorowym miejscu zawieszono zdobytą podczas bitwy wielką chorągiew Wieldertagów. Po tych uroczystościach w Qishli ucztę wydano dla śmietanki kraju całego, resztę zaś na ulicach goszcząć, placach i innych wolnych połaciach terenu. Nie zapomniano też o rozrywkach - gonitwach konnych, turniejach łuczniczych, opowieści wojennych, muzyki czy poezji.

Bogatwami się też podzielono, rozdając je między wojaków, najlepszych artystów, mędrców, a resztę przeznaczono na budowę szkoły pałacowej, która najmądrzejszą młodzież Dalwatu nauczać będzie.

[Saharczyk]

Bogata uczta przyciągnęła większość ważnych ludzi w państwie Barbahów, a reszta mniej znamienitych Barbahów bawiła się tłumnie na ulicach i placach. Mało który z władców może doścignąć Hakima jeśli chodzi o wystawność.

+12 prestiżu