Wydarzenia

[Elenorsar]

Wielkie świętowanie
Rok 741

Przed osiemdziesięcioma laty, gdy pierwsze promienie porannej słońca oświetliły Almudun Alhurat fi Kahdan, nastał dzień, którego mieszkańcy wyczekiwali przez pokolenia. To było niezwykłe wydarzenie, które przyniosło nadzieję i odrodzenie dla tych, którzy przez prawie dwieście lat żyli pod jarzmem Wschodniego Sułtanatu. Teraz, w obecnym roku, władcy miast - Alhukaam, których przodkowie zawiązali konfederację przeciwko Sułtanatowi - postanowili uczcić tę epokową chwilę, organizując wielką ucztę i obchody, które miały być wyrazem wdzięczności za wyzwolenie.

Zaangażowanie Alhukaam w organizację tych obchodów było niezwykłe. Zainwestowali ogromne zasoby finansowe, aby zapewnić, że uczta będzie niezapomnianym wydarzeniem, którego splendor będzie sięgał najwyższych standardów. Pałace i sale bankietowe Wolnych Miast zostały przekształcone w miejsca o magicznej atmosferze, gdzie wystawne dekoracje, wykonane z najcenniejszych tkanin, złota i klejnotów, lśniły na tle pięknych wnętrz. Stoły były zastawione przysmakami z różnych stron świata, przygotowanymi przez najlepszych kucharzy. Delikatne smakołyki i wyszukane dania zaspokajały najbardziej wyszukane gusta, podkreślając znaczenie tego wydarzenia.

Ale obchody nie ograniczały się tylko do uczty dla elity. Alhukaam, zdając sobie sprawę z roli, jaką odegrali mieszkańcy miast w walce o niezależność, postanowili podzielić się radością wyzwolenia z całym ludem miejskim. Dlatego też, obok przygotowań do ucztowania, zdecydowali się zaopatrzyć miasta w duże zapasy żywności i zaopatrzenia, aby zorganizować festiwale i publiczne widowiska dla wszystkich mieszkańców. Jarmarki rozkwitły na ulicach, oferując niezliczone atrakcje dla tłumów. Kramy z rękodziełem, zapachowe stragany z przyprawami i egzotycznymi smakołykami tworzyły barwną mozaikę, a tłumy mieszkańców przechadzających się między nimi cieszyły się niezwykłą atmosferą radości i swobody.

Uliczne parady były wyrazem żywego koloru i muzyki, które ożywiały serca i dusze uczestników. Tancerze, akrobaci, błazny i artyści występowali na ulicach, przyciągając wzrok i zachwycając publiczność swoimi umiejętnościami. Kapłani ze świątyń wznosili modły i błogosławieństwa, oddając hołd za wyzwolenie i błogosławieństwo, jakie przyniosła niepodległość. Wielka fontanna centralna została ozdobiona kolorowymi światłami i wodnymi układami, tworząc magiczne widowisko, które przykuwało uwagę przechodniów.

Świętowanie nie opierało się jedynie na pamięci. Całej okoliczności towarzyszyły głoszenia Tahidu. Usquf Nour Haddat, wybitny Ulemicki uczony Tahidu, przemawiał z głębokim przekonaniem podczas uroczystości w mieście Wassima. Jego słowa były pełne mądrości i przypominały zebranym o kluczowej roli, jaką wierzenia w Ab Basara odegrały w walce o niepodległość.

Podniesiony głos Usquf Nour Haddata rozbrzmiewał na placu, kiedy to przypomniał zebranym, że suwerenność Wolnych Miast była bezpośrednim wynikiem wiary w Ab Basara - ojca ludzkości. Przodkowie mieszkańców Kahydańskich, przyjmując tę wiarę od Azairów z Sułtanatu, odzyskali wiarę w siebie i zdolność do walki o wolność. To dzięki Ab Basarowi prawdziwi wyznawcy stali się wolni, a fałszywi skończyli swój żywot w okowach zwąc się obecnie Eabdan.

Usquf Nour Haddat nie zapominał o przeszłości, gdy Wschodni Sułtanat podbijał Kahydan i próbował stłumić ich ducha. Jednak dopiero w momencie, kiedy Maqbil Shaikh, zwanego później Alhukaam, przyjął wiarę Ulemicką, lokalne ludy Kahydanów zyskały siłę i determinację do przeciwstawienia się najeźdźcom. Bożkowie lokalnych wierzeń nie dawali im takiej siły i ochrony, jaką przyniosła im wiara w Ab Basara. To dzięki temu nawróceniu mieszkańcy Wolnych Miast zdołali powstrzymać najazdy Sułtanatu i ostatecznie go pokonać. Słowa Usquf Nour Haddata przyniosły zebranym zarówno wzruszenie, jak i nową siłę ducha. Wierzenie w Ab Basara stało się jeszcze głębsze. To było przypomnienie, że ich wolność była wynikiem długiej i bolesnej walki, ale również wynikiem ich wiary i jedności.

Usquf Nour Haddat zakończył swoje przemówienie, będące nie tylko hołdem dla Ab Basara, ale również inspiracją dla wszystkich zgromadzonych. Przesłanie o sile wiary i jedności niech działa jako fundament dla przyszłych pokoleń, aby kontynuować walkę o wolność i godność w Wolnych Miastach Kahydańskich. Słowa Usquf Nour Haddata niosły się echem i inni uczeni Tahidy, którzy usłyszeli jego głos, ruszyli w drogę i powtarzali jego słowa. Powtarzali je w innych Wolnych Miastach, a szczególnie dobrze słowa przyjęto w Raslen i Chadia.

Te obchody miały ogromne znaczenie dla mieszkańców Wolnych Miast. Było to nie tylko świętowanie przeszłości, ale także manifestacja przyszłości. Dawały mieszkańcom poczucie dumy i nadzieję na lepsze jutro. Uczestnictwo w tych obchodach wzmacniało więzi między miastami i ich mieszkańcami, podkreślając wartość wolności, równości i sprawiedliwości. To był czas, w którym mieszkańcy Wolnych Miast poczuli, że są częścią czegoś większego, czegoś co przetrwało próby czasu i przyniosło im prawdziwą niezależność.

Wolne Miasta Kahydańskie ożywały podczas tych wielkich obchodów, wprowadzając nowy rozdział w historii regionu. To był czas, w którym odrodzono ducha i dumę mieszkańców, ucząc ich, że siła wspólnoty i determinacja mogą pokonać największe przeciwności. Wolność, równość i sprawiedliwość stały się fundamentami społeczeństwa, a Wolne Miasta Kahydańskie stawały się symbolem nadziei dla całego świata, dowodząc, że zjednoczeni są w stanie osiągnąć niezwykłe rzeczy.

[Elenorsar]

Pielgrzymka do Ghar Abhr
Rok 742

Jak wiadomo wielu mieszkańcom południa Imperiusa w obecnym roku odbywały się zaślubiny Hakima Heyraddina II, władcy Dalwatu Al-Barbah z Ambatuwu, siostrą Króla Elmurskiego Tankreda, co miała przypieczęntować Przymierze Morza Al-Dalfi. Nie mogło obyć się inaczej, a żeby Maqbil Shaikh, Alhukaam Alfarianów, nie został na te uroczystości zaproszony jako bliski przyjaciel Hakima, a wraz z nim i reszta Alhukaam. Tak więc wybrali się oni na wschód przez Tital Daxsun, aż do stolicy Barbahów, Al-Qirizma, gdzie wszystko miało się wydarzyć.

Maqbil jako władca szlachetny nie zapomniał o swoim ludzie, bo kim byłby on, gdyby o swych poddanych nie dbał. Szybko zorientował się u Noura Haddat, Usqufa - Ulemickiego uczonego Tahidu - że dacie ślubu jego przyjaciela inna ważna dla wszystkich wyznawców Tahidy przylega, a jest nią nic innego jak rocznica ucieczki z Qorashan przez samego Proroka. I niech wszyscy Tahidowie, którzy nie zdają sobie sprawy z czym ta data jest powiązana, heretykami się okrzykną, bo każdemu winno być znane, że jedynie w tym dniu można odwiedzić Ghar Abhr, jaskinię wewnątrz góry Abhr, w której wedle tradycji Ulem znalazał schronienie podczas swojego wygnania z Qorashan. Tedy to Shaikh postanowił, aby swój lud do ziemi Barbahów zabrać, aby i oni mogli swe ciało i duszę nacieszyć tym niezwykłym wydarzeniem, które to dla zwykłych ludzi niemożliwe jest, aby udać się w tak odległe strony, a jedynie do Świątynia Odkupienia znajdującej się w Almudun Alhurat fi Kahdan, a która jest stosunkowo mniej ważna dla wyznawców Tahidy, a jest jedynym miejscem w Wolnych Miastach, gdzie swe prośby i dary do Ojca ludzkości można składać.

Nie było to jednak łatwe zadanie, gdyż reszta Alhukaam nie popierała tego pomysłu. Maqbil musiał ciężko negocjować, aby nie tylko Alfarianie, ale i reszta ludów Wolnych Miast mogła skorzystać z pielgrzymki do Ghar Abhr prawdopodobnie pierwszy i ostatni raz w ich życiu. Na szczęście po długich rozmowach udało się namówić większość Alhukaam i przy mniejszych nakładach Tahidowie udali się do góry Abhr. Podczas wędrówki po malowniczych terenach górskich, otoczeni pięknem natury, mogli odczuć bliskość Stwórcy - Ab Basara. Szlak wiodący do Ghar Abhr był pełen wyzwań, ale każdy krok był warty wysiłku. Widok góry Abhr, majestatycznie wznoszącej się nad nami, przypominał im o mocy i stworzeniu tego świata przez Ab Basara.

Gdy większość ludu zatrzymała się przy świętym miejscu, władcy Wolnych Miast wraz ze swoją świtą podążyli dalej, aby wziąć udział w uroczystościach ślubnych i atrakcji z nimi powiązanymi. Same zaślubiny odbyły się w Świątyni Przymiarza, która to szczególnie ważna jest dla kraju Barbahów. Po wszelkich uroczystościach, które towarzyszyły temu ważnemu dniu, Maqbil wielce uradował się na wieść, że cała zgromadzona świta udaje się do Ghar Abhr. Nie dość, że mieszkańcy Wolnych Miast będą mieli okazję zobaczyć samą świątynię, to na własne oczy zobaczą władców południa w jednym zgromadzeniu, a i da to możliwość na kulturową wymianę między Kahydanami, a Barbahami w trakcie jednego z najważniejszych wydarzeń Tahidan.

W trakcie, gdy władcy udali się świętować, lud prosty korzystał z obecności na górze Ghar. W oczekiwaniu na otwarcie jaskini odwiedzali znajdującą się w pobliżu Świątynię zbudowaną z lokalnych wapieni, ozdobioną obrazami z życia Proroka. To było miejsce, w którym składali modlitwy i oddawali cześć Ab Basarowi. Każdy miał możliwość zanurzenia się w kontemplacji i skupieniu, przynosząc prośby, podziękowania i pokutę.

Po przybyciu możnych w dzień otwarcia Ghar Abhr, jaskini, w której według tradycji schronił się Ulem podczas wygnania z Qorashan, pozwolono wszystkim zgromadzonym na odwiedzenie tego miejsca. Kahydanowie mogli poczuć niezwykłą atmosferę. Wnętrze jaskini było pełne tajemniczości i spokoju. Wszędzie wokół było czuć obecność Ab Basara, a serca Kahydan napełniły się głębokim sensem wiary, dając nadzieję na przyszłość.

Pielgrzymka do Ghar Abhr była nie tylko okazją do oddania czci Ab Basarowi, ale także do wzajemnego spotkania się i dzielenia się duchowymi doświadczeniami z Barbahami. Wędrowali razem, modlili się razem i słuchali nauk Ulemów, którzy dzielili się mądrością i głębią swojej wiary.

Teraz, po powrocie do kraju Wolnych Miast, Kahydanowie czują się wzmocnieni i ożywieni. Pamięć o pielgrzymce będzie zawsze towarzyszyć prostym ludziom, a doświadczenia zdobyte podczas tej podróży będą kierować ich życiem. Kahydanowie mogli się przekonać, że wraz z Barbahami są jednym ludem, zjednoczonym przez wiarę w Tahidę i przekonanie, że w każdym z nich jest cząstka Ab Basara.

Niech to doświadczenie pielgrzymki w Ghar Abhr podtrzyma wiarę Kahydan, przypomina o jedności i ukierunkuje działania na drogę do odkrywania prawdy i miłości. Niech Ab Basara błogosławi wszystkich Tahidów i Ulemitów i chroni ich w ich codziennych zmaganiach.

[Saharczyk]

Pielgrzymka była miłym pokrzepieniem serc przed tragedią, która nastąpiła w jej trakcie czyli najeździe tugrejskim. Oddanie wierze Maqbila zostało niewątpliwie podkreślone przez tą pielgrzymkę, choć znajdują się też głosy, które mówią, że Tugrejowie są sprawą ważniejszą.
+8 prestiżu

[Elenorsar]

Błogosławieństwo narodzin
Rok 744

W czasach, gdy pierwsze promienie porannej słońca oświetlały krajobraz Almudun Alhurat fi Kahdan, w Mieście Wassima Shaikh i Safija Shaikh, małżonkowie, odczuwali niezwykłą radość. Przed rokiem, w trakcie ich podróży na ślub Hakima Heyraddina II, podczas pobożnych modlitw w Ghar Abhr, jaskini wewnątrz góry Abhr, Safija, z pokornym sercem, zwróciła się do Ab Basara z gorącą prośbą o łaskę - aby Bóg pobłogosławił ją kolejnym potomkiem.

W tamtym miejscu, pełnym czaru i boskiej obecności, Safija składała swe pokorne błaganie. Jej dłonie splecione w modlitewnej postawie, a oczy skierowane ku górze, oddech trząsł się w jej piersi, a serce wypełniało się wiarą. Właśnie w tamtym świętym momencie, naładowanym mistyczną energią, Safija poczuła, jak obecność Ab Basara staje się realna i bliska. Wzniosła swe prośby, wyrażając pokorę i wdzięczność, jednocześnie układając swoje losy w ręce Ojca ludzkości.

Wzruszająca chwila modlitwy okazała się niezwykle owocna. Podczas powrotu do ich krajów Wolnych Miast, Muqbil i Safija, w głębi serc, wiedzieli, że Bóg wysłuchał ich skromnych próśb. Przeniknięci radością i podziękowaniem, nosili w sobie dar niezwykłego szczęścia - radosną nowinę o zbliżającym się narodzinach ich trzeciego syna.

Gdy wiadomość o przyjściu na świat nowego dziedzica Wolnych Miast dotarła do uszu Muqbil Shaikha, władca Wassimy, ogarnęła głęboka wdzięczność. Zdecydował się uczcić ten doniosły moment w historii swojej rodziny i kraju. Choć uroczystość miała być skromna, miała jednocześnie wyrażać szacunek dla błogosławionego daru, jaki Ab Basara zesłał na nich.

Muqbil Shaikh, mąż szlachetny i władca mądry, zaprosił na tę wyjątkową uroczystość wszystkich członków Rady Alhukaam, a także Hakima Heyraddina II, króla Dalwatu Al-Barbah z Ambatuwu, który towarzyszył im w ich poprzednich podróżach. Wydarzenie miało stanowić hołd dla Ojca ludzkości, który obdarzył ich rodziny nowym życiem, i dla przyjaciół, którzy podzielili się ich radością.

Wśród gości z dalekich krain pojawił się również Nour Haddat, wybitny Ulemicki uczony Tahidu. Jego obecność miała być świadectwem boskiego wyboru Muqbila Shaikha i znakiem błogosławieństwa Ab Basara. Jako wyróżniający się duchowny, Ulem miał przemówić do zgromadzonych, aby podkreślić fakt, że wolność i siła Muqbila Shaikha, a także liczba synów, jakimi został obdarzony, były wyrazem bożego wyznaczenia i planu dla Wolnych Miast.

W trakcie uroczystości, Muqbil Shaikh wyraził swoją wdzięczność wobec Ojca ludzkości, wyznając, że to dzięki Jego łasce i miłości został błogosławiony zdrowym i silnym synem. Jego słowa pełne były głębokiego przekonania, podkreślając boską moc, która prowadziła ich przez burzliwe czasy i przynosiła błogosławieństwo.

Uroczystość była wyrazem radości i nadziei, które wybrzmiewały w sercach uczestników. Muqbil Shaikh, będący hojnym i sprawiedliwym władcą, chciał podzielić się swoją radością z narodem, którym dowodził. Niech to wydarzenie stanowiło nie tylko celebrację narodzin syna, ale również manifestację jedności, siły i niezłomnej wiary Wolnych Miast.

Niech Ab Basar błogosławi Muqbila Shaikha, Safiję Shaikh oraz ich nowo narodzonego syna. Niech ich rodzina będzie zawsze chroniona i umocniona w wierności i miłości. Niech to narodziny trzeciego syna przyniosą Wolnym Miastom jeszcze większą siłę i jedność, aby kontynuować walkę o wolność, sprawiedliwość i odkupienie.

[Saharczyk]

Uroczystość faktycznie nie była tak rozdmuchana, jak śluby niektórych władców i stosunkowo można by uznać ją za skromną (choć większość Kahydan może jedynie pomarzyć o takiej skromności). Pojawiły się jednak ważne osobistości, a i Maqbil dał się poznać jako patriarcha dbający o swój ród.

+3 prestiżu

[Elenorsar]

Czas pomsty
Rok 745

Wysłuchajcie, szanowni obywatele Wolnych Miast Kahydan! Przez niebieskie sklepienie gwiaździstego nieba niosą się wieści przynoszące zgoła ważną nowinę! Przybywam do was w dniu dzisiejszym jako głosiciel prawdy, by ogłosić zwołanie Pospolitego Ruszenia w tych świętych murach.

Przed trzema laty nawiedziła nas krwawa nawałnica, cios nieprawości uderzył w nasze ojczyzny, gdy barbarzyński Kaganat Turgejski rzucił się na nas i spustoszył nasze ziemie. Ale nie tylko honor i wolność zostały wtedy utracone. Wielu z naszych bliskich, naszych braci i sióstr, zostało pojmanych i porwanych w szpony najeźdźców. Cierpienia niezliczonych rodzin pozostawiły nasze serca rozdarte. Zdeptali świętość naszych progów, splugawili ołtarze, a z naszymi braćmi rozprawiali bezlitosne miecze. Pamiętamy, jak splunęli na honor naszych przodków, a ich ziemie zabrali. Każdy z nas stracił kawałek serca, każdy z nas nosi na plecach ciężar niesprawiedliwości.

Lecz nadszedł czas, byśmy powstali z popiołów upadłych marzeń i odzyskali to, co nam należy! Przybywam przed wami jako głosiciel sprawiedliwości, by wskazać drogę ku zemście i odzyskaniu honoru. Oto nastał czas na Pospolite Ruszenie, na wspólne stawienie czoła najeźdźcom! Dziś nadszedł czas, byśmy walczyli nie tylko o zemstę i honor, ale także o nasze rodziny, które żyją w niewoli! Wszyscy wiemy, że nie zostały pochowane w ziemi, bo z wyzwolonych ziem przez Warneków i Aruzyjczyków dochodzą doniesienia o powracających do nas rodakach. Rodziny, które znów łączą się po latach rozłąki, przynosząc nadzieję na odzyskanie utraconych więzi i miłości!

W imię sprawiedliwości i wolności, sam Maqbil Shaikh, przedstawiciel Alfarianów, wstępuje na czele tego wielkiego ruchu! To on poprowadzi nasze wojska ku wojnie, by wymierzyć cios sprawiedliwości w serce Kaganatu Turgejskiego! To Maqbil Shaikh, jako naczelnik naszych sił, wstępuje na czele tego szlachetnego ruchu! Nie będzie on sam, gdyż obok niego ruszą dwaj waleczni Alhukaamowie! Zahir Mohan, przedstawiciel Nahranów, odważny i nieugięty, oraz Reza Sharma, przedstawiciel Thabirów, mądry i waleczny jak lew! Wszyscy razem staną na czele tego zacnego pochodu, by pokazać, że Kahydan nie ustąpi przed wrogiem!

Przybywajcie, ludu Kahydan, z każdej osady i miasta! Każdy koń i jeździec są na wagę złota, a każda ręka zdolna do walki powinna stanąć w szeregach! Niech w sercach naszych płonie żar męstwa i pragnienie odwetu za stracone braterskie dusze! Niech nasza odwaga wznieci ogień wyzwolenia i spali kajdany, które więżą naszych najbliższych!

Gromadźcie się pod sztandarami, z których wieje wolność i sprawiedliwość! Niech ta wieść rozniesie się jak wicher po wszystkich stronach, by nikt nie pozostał obojętny! Niech rozbrzmiewają rogi bojowe, a nasze wojska staną się niezdobytym murem, który stawi opór najeźdźcom! Ruszamy, nie tylko jako Pospolite Ruszenie, ale jako armia, która wnosi płomień nadziei na te uwięzione dusze! Niech nasze serca biją z jeszcze większą determinacją! Niech nasze miecze błyszczą nie tylko dla sprawiedliwości, ale także dla wyzwolenia naszych bliskich!

Gromadźcie się pod sztandarami, z których wieje wolność i miłosierdzie! Rozbrzmiewajcie trąby i niech nasza wiadomość dotrze do każdego więźnia! Niech od wschodu do zachodu rozlega się pieśń o wyzwoleniu naszych braci i sióstr! Oby sława naszych czynów dotarła do odległych krain! Niech wszyscy usłyszą o wolnych duchach, które wyruszyły na wyzwolenie swoich rodaków! Niech nasza chwała wzniesie się jak sokół w locie!

Wstańcie, obywatele Kahydan! Czas na Pospolite Ruszenie! Czas na odzyskanie honoru, czas na wyzwolenie naszych bliskich! W imię sprawiedliwości i pamięci o tych, którzy już nie mogą powstać, ruszamy na Kaganat Turgejski! Niech nasza zemsta będzie słodka jak nektar, niech nasze zwycięstwo będzie jak blask tysiąca gwiazd na nocnym niebie! Wszyscy razem stanąć musimy, by przywrócić naszym rodzinom ich utracone godności!

Wolne Miasta Kahydan, zjednoczone w męstwie, staną się niepokonanym orężem! Niech nasze serca biją jak jeden bęben, niech nasze kroki prowadzą nas ku wolności! Przybywajcie! Przybywajcie! Przybywajcie!

Niech żyje Almudun Alhurat fi Kahdan! Niech żyje Pospolite Ruszenie! Niech żyje sprawiedliwość!

[Elenorsar]

Wielkie zwycięstwo z wiją na przyszłość
Rok 746

W urokliwym kraju Wolnych Miast Kahydan, uczucie euforii i triumfu unosiło się w powietrzu. To wielkie świętowanie, ukoronowanie wieloletnich zmagań i krwawych konfliktów z Kaganatem Turgejskim, wreszcie nastało. Wszystkie ulice, placówki i dziedzińce miast w całym kraju pulsowały życiem i energią, a obywateli ogarnęła radość i entuzjazm. Zdobyte wojną bogactwa Kaganatu Turgejskiego, które w przeszłości służyły zgnębicielom, teraz miały zostać wykorzystane w pełni dla radości wszystkich obywateli Wolnych Miast. Maqbil Shaikh, głosiciel sprawiedliwości i jedności, postanowił, że wszelkie dobra, które zrabowano z Kaganatu, zostaną przeznaczone na to wyjątkowe świętowanie. Uznał, że te długo wyczekiwane dobra należą się właśnie ludowi, który miał odwagę i determinację walczyć o swoje prawa. Tym gestem nie tylko uczcił pamięć poległych, ale także pokazał, że przyszłość tego kraju opiera się na sprawiedliwości i równości.

O tej szczególnej chwili wolności, zwycięstwa i wyzwolenia świadczyły wspaniałe dekoracje, które zdobiły każdy zakamarek miast. Kolorowe tkaniny, kwiatowe girlandy i wstęgi ozdabiały fasady budynków, tworząc niesamowitą atmosferę. Ludzie ubrani w swoje najlepsze stroje wychodzili na ulice, pełni dumy i radości z tego, że mogą uczestniczyć w owym magicznym momencie.

W samym sercu Wassimy, stolicy Wolnych Miast, wzniesiono ogromny, drewniany amfiteatr. To właśnie tam tłumy zebranych obywateli i gości mieli okazję cieszyć się licznie przygotowanymi atrakcjami. Na scenie odbywały się niezliczone występy artystyczne - taneczne widowiska, muzyczne przedstawienia i dramatyczne opowieści, które wciągały każdego w magię chwili.

Ozdoby i dekoracje to jednak tylko wierzchołek góry lodowej w tym ogromnym świętowaniu. Rozstawione stragany i kramy z przysmakami kuchni kahydańskiej przyciągały uczestników, a aromaty smakowitych dań roznosiły się po mieście. Ludzie delektowali się przysmakami przygotowanymi na tę wyjątkową okazję, dzieląc się radością i poczuciem wspólnoty.

Na placach modlitewnych i w miejscach kultu, odbywały się uroczyste nabożeństwa i modlitwy, prowadzone przez Ulemików, duchowych przywódców Tahidu. Nour Haddat, wybitny uczony, wraz z innymi Ulemikami, przekazywał wiernym duchową inspirację, skupiając ich na wartościach jedności, wdzięczności i nadziei. Ludzie składali ofiary na ołtarzach, a pieśni chwały wznosiły się ku niebu.

Wielkie świętowanie ogarnęło nie tylko Wassimę, ale również wszystkie miasta i miejscowości w całych Wolnych Miastach Kahydan. To była chwila, gdy mieszkańcy, bez względu na to, czy mieszkali w głównych miastach, czy też w odległych osadach, łączyli się w jednym uczuciu radości i triumfu.

W miasteczku Raslen, w prowincji Iahida, mieszkańcy wzięli udział w uroczystym zgromadzeniu na głównym placu. Tutejsze stragany uginały się od różnorodnych przysmaków, które przygotowano na tę okazję. Były to nie tylko pyszne potrawy, ale również symbole jedności i wspólnoty.

Chadia, położona za Cieśniną Miecza, również świętowała to wielkie wydarzenie. Tutejsze ulice wypełniły się kolorowymi ludźmi, a atmosfera była nasycona muzyką i tańcem. Mieszkańcy wspólnie celebrowali zwycięstwo nad długoletnim wrogiem. Zadbane ogrody kwitły w pełnym przepychu, symbolizując nowy początek i wzrost.

Almadinat, nowo powstałe miasto przy Mennicy w prowincji Bakkar, również przyłączyło się do tego ogólnonarodowego świętowania. Z okazji tego wyjątkowego czasu, ulice miasta ozdobiono barwnymi flagami, a tutejsze zabytki i budynki zdobiły wielobarwne iluminacje. Ludzie z miasta, zarówno dumni z dokonań jak i gotowi zainicjować nowe projekty, obchodzili to wyjątkowe wydarzenie z uśmiechem na twarzy.

Nie zapomniano również o mniejszych miasteczkach i większych wsiach, gdzie ludzie nie mogli uczestniczyć w świętowaniu osobiście. Odpowiednie zaopatrzenie, jak żywność, napoje i inne artykuły, zostały dostarczone do tych odległych miejsc. Wszystko po to, by każdy mógł odczuć radość z wyzwolenia spod rządów Kaganatu Turgejskiego i uczestniczyć w tym doniosłym momencie historii.

W tych mniejszych miejscowościach odbywały się skromniejsze, ale równie wzruszające uroczystości. Wiejskie place i podwórza stały się arenami do organizowania tańców, pieśni i wspólnych spotkań. To było święto, które przekroczyło granice miast, obejmując wszystkich obywateli Wolnych Miast Kahydan, niezależnie od ich położenia czy statusu społecznego.

W trakcie kulminacyjnego momentu tego historycznego świętowania, gdy tłumy ludzi z różnych zakątków kraju zgromadziły się w Wassimie, Maqbil Shaikh, reprezentujący Alfarianów, wszedł na scenę przygotowaną na ten cel. Jego obecność była imponująca, a oczy tłumu skierowały się ku niemu, pełne podziwu i ciekawości.

Na chwilę zapadła cisza, a potem głos Maqbila rozbrzmiał głośno, przenikając serca wszystkich obecnych. Rozpoczął od opowieści o długiej drodze, którą kraj przeszedł, o poświęceniu ludzi, którzy walczyli o wyzwolenie od Kaganatu Turgejskiego. Wiele krwi zostało przelanej, wiele ofiar złożono na ołtarzu wolności, aby teraz stać w tym momencie, na tym wspólnym gruncie zwycięstwa.

"Nadszedł czas, byśmy nie tylko świętowali to zwycięstwo, ale także spojrzeli w przyszłość i zaczęli kształtować ją naszymi rękoma," powiedział Maqbil, jego głos niosący się nad zgromadzonymi tłumami.

W ciszy i zaciekawieniu słuchających, Maqbil przedstawił plan budowy Wielkiego Portu w Wassimie. Opowiedział o wizji, gdzie ten port będzie sercem handlu, centrum wymiany kultury i prosperującym ośrodkiem, który wniesie nowe życie i możliwości w to miasto i kraj. "To nie tylko port," kontynuował, "ale brama do nowych możliwości, most pomiędzy nami a resztą świata. Chcemy, by Wassima stała się miejscem, gdzie ludzie spotykają się, dzielą doświadczenia i tworzą przyszłość razem."

Maqbil przekazał, że środki, które Alfarianie przeznaczą na ten cel, są ogromne. Wyzwał wszystkich, aby wzięli udział w tym przedsięwzięciu, nie tylko poprzez wsparcie finansowe, ale także przez osobiste zaangażowanie. "Pragnę zaprosić was, obywateli Wolnych Miast, do przeniesienia się do Wassimy, aby pomóc w budowie tego portu. To będzie okazja, by wspólnie uczestniczyć w tworzeniu czegoś wyjątkowego, co będzie dziedzictwem dla naszych przyszłych pokoleń."

Jego słowa były pełne pasji i determinacji. Maqbil wiedział, że nie jest to tylko kwestia ekonomiczna, ale również społeczna. Dlatego obiecał wsparcie materialne dla tych, którzy zdecydują się osiedlić w Wassimie, na początek ich nowego życia w tym nowym centrum rozwoju. "Razem możemy uczynić Wassimę nie tylko miejscem, gdzie budujemy port, ale także miejscem, gdzie budujemy naszą przyszłość," powiedział, wzruszając serca słuchających.

W miarę jak jego przemówienie docierało do umysłów i serc ludzi, ogarnęła ich euforia i nadzieja. Wzajemne spojrzenia pełne zrozumienia i entuzjazmu przecinały tłum. Wielu już wtedy zaczęło rozważać tę propozycję, rozmyślając o nowych możliwościach, jakie mógłby przynieść ten wielki projekt.

W tym momencie towarzyszył im Nour Haddat, duchowy przewodnik i nauczyciel, który podkreślił, że nawet w obliczu takich zmian i osiągnięć, wiara i duchowe wartości pozostają ważne. Uwypuklił znaczenie jedności, współpracy i opieki nad wspólnotą w tym nowym etapie historii Wolnych Miast Kahydan.

Tak więc, w tej doniosłej chwili, nie tylko świętowano zwycięstwo nad wrogiem, ale także otwarto drzwi do przyszłości pełnej obietnic, wizji i wspólnego działania. To świętowanie stało się symbolem nie tylko triumfu, ale również nadziei na lepsze jutro, które obywatele Wolnych Miast Kahydan mogli razem tworzyć.

Tak długo trwało to spektakularne świętowanie, będące hołdem dla przeszłości, wyrazem radości z chwili i obietnicą przyszłości. Wspólna muzyka, taniec, smakowanie dań i spotkania wypełniły dni i noce, a euforia i duma były odczuwalne w powietrzu. To wydarzenie przekształciło się w kamień milowy w historii Wolnych Miast, zostawiając niezatarte ślady w sercach wszystkich uczestników, które miały trwać na zawsze.

W ramach tego monumentalnego świętowania, nie zabrakło gości z odległych królestw i krajów. Reprezentanci wraz ze swoimi świtami przybyli z Wielkiego Księstwa Aruzji, Księstwa Epeeliotów, Królestwa Orentii, Oświeconej Republiki Aruzji oraz Dalwat Al-Barbah, by uczestniczyć w tym doniosłym wydarzeniu. Ich obecność wzbogacała uroczystość o niepowtarzalny charakter międzynarodowej wspólnoty, podkreślając wartość zjednoczenia i współpracy. Zbliżali się w tym czasie nie tylko narody, ale przede wszystkim serca i umysły, tworząc wyjątkowe więzi solidarności. Na zakończenie uroczystości, reprezentanci tych części tych krajów razem z Maqbilem udali się do jego domu, gdzie kontynuowali ducha braterstwa i dialogu, pokazując, że wspólna wizja przyszłości może prowadzić do pokojowego współistnienia, wymiany kulturowej i wzajemnej inspiracji.

[Saharczyk]

Świętowanie w Wolnych Miastach było huczne i o tyle słodsze, że wyprawa na Tugrejów z ich strony nie kosztowała wielu żyć, a osiągnęła spektakularny sukces. Zapowiedzi Maqbila dotyczące Wolnych Miast również zostały przyjęte ze sporym entuzjazmem, zwłaszcza w Wassimie, której to obiecano spore inwestycje. Z zabaw i chwały korzystali również członkowie Rady. Z pewnością świętowanie to umocniło wizję Maqbila jako opiekuna ludu, a i ważne osoby nie narzekały na zabawy i splendor.
+35 prestiżu