Informacje Ogólne

[Badet]

Nazwa kolonii: Sandżak Nowego Świata

Metropolia: Imperium Osmańskie

Sandżakbej: Paolo Atryda

[Badet]

Paolo Atryda
Włoski podróżnik, kupiec, żeglarz i kondotier, od 24 lat sługa Imperium Osmańskiego. Krążą plotki, że wiarę w Proroka, którą musiał przyjąć, by otrzymać zaszczytne stanowisko reprezentanta Padyszacha w Nowym Świecie traktuje lekko - z drugiej jednak strony jego pozostawiona w Konstantynopolu rodzina upewnia Osmanów w jego lojalności wobec Wysokiej Porty. Ponoć dwoje z jego synów poszło w Janczary.

[Badet]

Mapa Wysp Proroczych

[Badet]

Serhad kulu
Wojska prowincjonalne
Z woli i łaski wielkiego Padyszacha, słudzy domu osmańskiego są w prawie i obowiązku utrzymywać własne formacje pograniczne, znane również jako sarica. Ustanowiony w Yeni Dünya (Nowym Świecie) sandżak nie różni się pod tym względem od innych części Imperium - choć z racji na jego oddalenie, nietypowość, a także dużą wagę przykładaną do niego niego przez mędrców divanu, stacjonują w nim również wojska kapikularne (stała armia sułtańska).

Najwyższym zwierzchnikiem armii osmańskiej jest oczywiście sułtan, w którego imieniu wojska najczęściej prowadzone są przez wielkiego wezyra lub dostojnika mianowanego seraskierem (wodzem).
Wojskami jednej prowincji dowodzi berlebej, któremu podlegali sandżakbejowie (zwani też po prostu bejami). Poszczególnymi oddziałami lub niewielkimi zgrupowaniami dowodzić mogli alabejowie, agowie, baszowie lub kethudowie (ostatnich dwóch mógł mianować sułtan lub wielki wezyr i nie podlegali oni dowództwu prowincjonalnemu).


Sejmenowie (kusznicy)
Sejmenowie to zaciężne wojska pomocnicze, służące zarówno w wojskach prowincjonalnych, jak i jako garnizony twierdz sułtańskich. Zaciągani byli przez czausza, którego dostojnik sułtański wyposażał w sztandar (zwykle czerwonego koloru) i list zezwalający na werbunek. Czausz nakłaniał ochotników do wstąpienia do jednostki obiecując wypłacenie żołdu. Sztandar niesiony przez niego stawał się sztandarem nowo sformowanego oddziału, jego dowódcą zaś zostawał jakiś oficer janczarski, przyjmujący rangę ser bölüka. Oddziały te, zwane bölük, nie stosowały wyposażenia ochronnego, będąc uzbrojonymi w sejmitary i klasyczne tureckie łuki refleksyjne.


Azabowie (awanturnicy)
Historia tej nieregularnej formacji piechoty sięga przełomu XIV i XV wieku. W odróżnieniu od elitarnych janczarów, azabowie rekrutowani byli z wieśniaków i rzemieśników, a postrzegano ich głównie jako "mięso armatnie". Od początków XVI wieku wprowadzono ścisłą selekcje tego, kto może wstąpić do korpusu azabów - kandydat musiał być nieżonatym, silnym, zdrowym i odważnym mężczyzną. Nie mógł też mieć dzieci ani żadnych bliskich na utrzymaniu. Według kodeksu praw Sulejmana Wspaniałego, poboru dokonywano w poszczególnych sandżakach korzystając z pomocy kadich (sędziów). Z każdych 20-30 hane (domów) brano jednego rekruta. Reszta mieszkańców miała zebrać kwotę potrzebną na jego zaopatrzenie i wyznaczyć gwaranta, który w wypadku dezercji rekruta musiał zapłacić karę.
Azabowie zgrupowani byli w watahy zwane dżematami, dowodzonymi przez agę, którego wspierał zastępca, pisarz i chorąży. Ich uzbrojenie było bardzo niejednolite, a ich przydatność bojowa wynikała raczej z dzikości ataku i przewagi liczebnej, niż z umiejętności walki w szyku.


Sekbanowie (pikinierzy milicji)
Sekbanowie są formacją zbliżoną do sejmenów, wykorzystywaną głównie do ochrony twierdz i w ramach regularnego wojska sułtańskiego do zadań pomocniczych. Do ich zadań należało strzeżenie taborów kawalerii. W pochodach sułtańskiej armii często podróżowali konno, w razie pojawienia się przeciwnika walczyli jednak pieszo. Do ich podstawowego wyposażenia należy długa włócznia.


Kapykułowie (arkebuzerzy)
Nieliczne oddziały piesze szkolone i uzbrajane na wzór janczarów, utrzymywane były przez dostojników osmańskich, a także m.in chana krymskiego. Służyły zwykle za gwardie przyboczną, doborowe oddziały wyższych urzędników i garnizony twierdz. Wyposażeni byli w tak zwane janczarki - lekkie muszkiety, nie wymagające forkietów, których nazwa odnosiła się do ich pierwotnych użytkowników, janczarów - którzy jednak stosunkowo szybko zaczęli stosować bardziej zaawansowaną broń palną. Podzieleni byli na orty, czyli oddziały mieszkające w jednym budynku.


Beszli (lekka kawaleria)
Beszli to formacja prowincjonalnej kawalerii osmańskiej. Nazwa pochodzi od tureckiego słowa besz, oznaczającego pięć (płacono im bowiem po 5 akcza dziennie). Zwano ich także farysami (z arabskiego, farys - jeździec), atli ulufeli (płatny konny) lub ulufeciyan-i sari (płatny jeździec). Beszlich zaciągano z rodzin żyjących na pograniczu, jeden jeździec z kilku rodzin. Ich zadania ograniczały się do ochrony pogranicza i misji rozpoznawczych. Stanowili część garnizonów i posłańców w fortach pogranicznych (tzw. palankach). Do beszlich należeli również jeźdźcy z oczaków (z tur. ocak - "palenisko, komin, ognisko"), w które zgrupowani byli Cyganie i Turcy żyjący na pograniczu Imperium. Oczak liczył 30 osób, z których każdego roku 5 (zwanych eszkingi - ochotnicy) zobowiązanych było do służby wojskowej. Kawaleria z oczaków często udawała się wraz z Tatarami na rajdy łupieżcze. Pozostałych 25 osób z oczaków zwanych było Jamak. Ci na każde 5000 akczi renty z posiadłości, musieli wystawić jednego sługę na wyprawę - do jego zadań należało towarzyszenie artylerii, ochrona taboru, zdobywanie zaopatrzenia i przygotowywanie dróg dla armii. Beszli zgrupowani byli w dżematy, dowodzone przez agę. Zbrojni byli w krótkie włócznie, łuki, dziryty, kałkany i broń ręczną, taką jak szable, nadziaki, sejmitary bądź maczugi.

[Badet]

Mapa Nowej Anatolii

[Badet]

Mapa Rodosów

[Badet]

Pełna lista tytułów Sulejmana I

Sułtan Sulejman Han, zwierzchnik Domu Osmanów, wódz prawowiernych i następca Proroka władcy Wszechświata, strażnik Świętych Miast Mekki, Medyny i Jerozolimy, cesarz Trzech Miast Konstantynopola, Adrianopola, Bursy i Kairu, całego Azerbejdżanu, Maghrebu, Mordoru, Barkahu, Kairouanu, Aleppo, arabskiego i perskiego Iraqu, Basry, pasa El Hasa, Raqqi, Mosulu, Partii, Diyâr-ı Bekr, Cylicji, Erzurum, Sivasu, Adany, Naboo, Karamanu, Vanu, Barbarii, Abisynii, Tunisu, Trypolisu, Syrii, Cypru, Rodos, Krety, prowincji Morei, Morza Marmara, Morza Czarnego i wszystkich jego brzegów, Anatolii, Rumelii, Diuny, Bagdadu, Kurdystanu, Grecji, Turkistanu, Tatarii, Czerkiesji, obydwu Kabardii, Gruzji, stepów Kipczaków, całego kraju Tatarów, Teodozji i wszystkich sąsiednich regionów, Bośni, miasta i zamku twierdzy Belgrad, wijaletu Serbii z wszystkimi zamkami, twierdzami i miastami, całej Albanii, Wołoszczyzny, Mołdawii, a także a także wszystkich innych posiadłości i wielu innych krajów.